بمب افکن B – ۲۱ Raider که از سال ۲۰۱۶ بسیار سری نگه داشته شده است، اولین پرواز خود را در تاریخ ۱۰ نوامبر سال ۲۰۲۳ انجام داد. حال که این بمب افکن پنهانکار واقعاً در حال پرواز است، باید پرسید: ایالات متحده در عمل به چند بمب افکن پنهانکار نیاز دارد؟
به گزارش روزیاتو، در حالی که چین، روسیه، اوکراین، ایران و کره شمالی همگی به دلایل مختلف در رأس اخبار روز قرار داشتند، ۸۰ تا ۱۰۰ فروند بمب افکنی که نیروی هوایی آمریکا در ابتدا می‌خواست بسازد، اکنون تنها یک نقطه شروع به نظر می‌رسند.
بمب افکن B-۲۱ Raider
بمب افکن B – ۲۱ Raider در سال ۲۰۱۶ با هیاهوی زیادی معرفی شد و قرار بود جایگزین بمب افکن B – ۱ B Lancer و بمب افکن B – ۲ A Spirit شود. تا سال ۲۰۲۳، میانگین سن ناوگان بمب افکن B – ۱ B برابر با ۳۴.۵ سال و میانگین سن ناوگان B – ۲ A برابر با ۲۷.۳۵ سال است. هر دو بمب افکن مدت‌ها است که از خط تولید خارج شده اند و B-۱B به طور خاص از مشکلات مرتبط با تعمیر و نگهداری رنج می‌برد، زیرا پیمانکارانی که در اصل قطعات یدکی آن را تامین می‌کردند، دیگر در این حوزه حضور ندارند. همچنین این مشکل وجود دارد که این هواپیما‌ها از فناوری قدیمی رنج می‌برند که باعث می‌شود آن‌ها توانایی کمتری برای نفوذ به حریم هوایی دشمن داشته باشند: بمباران هدف، و سپس فرار.
بمب افکن B-۲۱ در کنار B-۵۲J، نسخه به روز شده بمب افکن B-۵۲ Stratofortress که ۷۶ فروند از آن هنوز در حال پرواز هستند، خدمت خواهد کرد. B-۲۱ در اصل به عنوان بمب افکن نفوذی تصور می‌شد، در حالی که B-۵۲J بمب افکنی غیر نفوذی بود که می‌توانست اهداف را در محیطی آسان و بدون چالشی عمده بمباران کند (برای مثال افغانستان یا عراق)، یا موشک‌های متعارف یا هسته‌ای دوربرد را از فراتر از برد راداری و موشکی دشمن پرتاب کند.
بمب افکن B – ۱ B Lancer
از سال ۲۰۱۶، رقابت بین چین و ایالات متحده شدیدتر شده و چین تعداد سلاح‌های هسته‌ای مستقر خود را دو برابر کرده است. آمریکا همچنین در جنگ نیابتی با روسیه گرفتار شده و در نتیجه حمله به اوکراین، تحریم‌های شدیدی را علیه مسکو اعمال کرده است. در این شرایط، جنگ سرد جدید با روسیه‌ی پوتین اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد. در عین حال، کره شمالی اکنون موشک‌های بالستیک بین قاره‌ای دارد که می‌توانند به آمریکا برسند، و قدرت پهپادی ایران نیز برای آمریکا دردسرساز شده است.
در سراسر اروپا، آسیا و خاورمیانه، چشم انداز صلح بلندمدت از سال ۲۰۱۶ بهبود نیافته است – بلکه به طور قابل توجهی بدتر نیز شده است. با فرض اینکه همه این‌ها محاسبات استراتژیک را تغییر دهند و ایالات متحده به بمب افکن‌های بیشتری نیاز داشته باشد، سوال این خواهد بود که این کشور دقیقاً به چند بمب افکن نیاز دارد؟
بمب افکن پنهانکار B-۲ Spirit ساخت کمپانی نورثروپ گرومن در نمایشگاه هوا و دریای هیوندای در سال ۲۰۲۳ در ۲۶ می ۲۰۲۳ در میامی بیچ، فلوریدا
بیایید ابتدا ماموریت هسته‌ای را بررسی کنیم. بسیاری از بمب افکن‌های نیروی هوایی آمریکا هم نقش متعارف و هم نقش هسته‌ای دارند. به عنوان مثال یک بمب افکن B – ۲ می‌تواند یک روز موشک‌های کروز JASSM – ER با کلاهک‌های متعارف را به سمت اهداف خود پرتاب کند و روز بعد بمب‌های جاذبه‌ای گرماهسته‌ای B ۸۳ را به سمت اهداف رها سازد. با این حال، تنها کسری از نیروی بمب افکن سنگین نیروی هوایی نقش هسته‌ای دارد: در حالی که همه ۲۰ بمب افکن از ۲۰ بمب افکن B – ۲ توانایی هسته‌ای دارند، هیچ یک از ۴۵ بمب افکن باقی مانده B – ۱ B لنسر و تنها ۴۰ بمب افکن از ۷۶ بمب افکن B – ۵۲ H می‌توانند سلاح هسته‌ای حمل کنند. به این ترتیب از ۱۴۱ بمب افکن ۶۰ بمب افکن برای ماموریت‌های هسته‌ای باقی می‌ماند.
اگر آمریکا به جنگ با روسیه یا چین یا روسیه و چین برود، باید تعدادی از بمب افکن‌ها را عقب نگه دارد و آن‌ها را در حالت آماده باش ۲۴ ساعته قرار دهد، مسلح به سلاح‌های هسته‌ای و آماده پرواز. یک جنگ متعارف بین قدرت‌های هسته‌ای می‌تواند به سرعت به یک جنگ هسته‌ای تبدیل شود، و بمب افکن‌ها در ماموریت‌های جنگی متعارف احتمالاً قادر به بازگشت به موقع برای تجدید قوا با سلاح‌های هسته‌ای نخواهند بود. زمانی که آن‌ها به قاره آمریکا بازگردند، ممکن است هیچ پایگاهی برای بازگشت شان باقی نمانده باشد.
یک ماموریت احتمالی برای بمب افکن B-۲۱ Raider شکار موشک‌های بالستیک متحرک قاره پیمای Topol-M است که در این تصویر در حال تمرین در رژه‌ای در مسکو دیده می‌شوند.
تا سال ۲۰۲۳، روسیه ۱،۶۷۴ سلاح هسته‌ای در حالت آماده باش دارد، در حالی که چین حدود ۴۱۰ و کره شمالی بین ۳۵ تا ۶۵ سلاح هسته‌ای مستقر کرده اند. در حال حاضر چین در حال تقویت تسلیحات هسته‌ای است، به طوری که پنتاگون معتقد است تا سال ۲۰۳۵ تعداد کل سلاح‌های هسته‌ای مستقر را به ۱،۵۰۰ عدد خواهد رساند. کره شمالی نیز احتمالاً زرادخانه هسته‌ای خود را گسترش می‌دهد، اگر چه به عنوان یک کشور فقیر، در نهایت محدودیتی برای تعداد سلاح‌هایی که می‌تواند در هر زمان آماده شلیک کند، وجود خواهد داشت.
۶۰ بمب افکن هسته‌ای احتمالا کمترین تعدادی است که نیروی هوایی فکر می‌کند برای مقابله با سناریو‌های جنگ هسته‌ای با مشارکت روسیه، چین و کره شمالی نیاز دارد. نیروی هوایی ایالات متحده همچنین باید این احتمال را در نظر بگیرد که در برخی موارد ممکن است مجبور به مبارزه همزمان با روسیه و چین شود. اگر زرادخانه چینی‌ها ۶۶ درصد افزایش یابد، ممکن است ایالات متحده نیز به افزایش مشابهی در حداقل تعداد بمب افکن ها، به علاوه تعدادی بمب افکن اضافی نیاز داشته باشد. در نتیجه، ممکن است ایالات متحده تعداد بمب افکن‌های با قابلیت هسته‌ای را از ۶۰ به ۹۰ افزایش دهد، در حالی که تمام ۴۰ فروند B-۵۲J و ۵۰ فروند B-۲۱ برای نبردی هسته‌ای در حالت آماده باش قرار دارند.
بمب افکن B-۵۲J
در یک جنگ متعارف، بمب افکن‌های نیروی هوایی ایالات متحده به عنوان کامیون‌های موشکی استفاده می‌شوند و موشک‌ها را از فاصله‌ای دور به سمت اهداف دشمن پرتاب می‌کنند. تمام بمب افکن‌های موجود نیروی هوایی – در مجموع ۱۴۱ فروند B – ۱، B – ۲ و B – ۵۲ – می‌توانند ماموریت‌های جنگی متعارف را انجام دهند. بیشتر بمب افکن‌های امروزی، مانند B – ۵۲ H و B – ۱ B، در زمینه پرتاب موشک‌های کروز به سمت اهداف دشمن بهترین کارکرد را دارند، در حالی که B – ۲ هنوز هم می‌تواند به حریم هوایی دشمن نفوذ کند.
اگر فرض کنیم نیروی هوایی بمب افکن‌های B-۱ را با بمب افکن‌های B-۲۱ با نرخ یک به یک جایگزین کند، نیروی هوایی ایالات متحده به ۴۵ فروند B-۲۱ نیاز خواهد داشت. باز هم ممکن است ایالات متحده مجبور شود در یک جنگ متعارف علیه روسیه و چین به طور همزمان بجنگد، یا حداقل، با یکی از آن‌ها بجنگد در حالی که دیگری را از درگیری دور کند. در این شرایط آمریکا باید ۵۰ درصد از B-۲۱ را برای عملیات‌های متعارف در نظر بگیرد که عدد کلی ۶۷ فروند B-۲۱ را مشخص می‌سازد.
این عدد از لحاظ منطقی چندان بالا نیست,، اما موضوع این است که نیروی هوایی اعلام کرده است که B – ۲۱ با در نظر گرفتن ماموریت‌های دیگری از جمله ماموریت‌های جاسوسی، نظارتی و شناسایی و حمله الکترونیکی ساخته شده است. برخی مطالعات آن را با نقش حمله دریایی در آسیا – اقیانوسیه، مین گذاری در سرزمین‌های نزدیک به خاک اصلی چین و شکار کشتی‌های جنگی نیروی دریایی چین پیش بینی می‌کنند. بدین ترتیب باید ۱۰ بمب افکن دیگر را نیز به ازای هر ماموریت اضافه کنیم که به ۹۷ فروند B-۲۱ برای ماموریت‌های متعارف می‌رسد.
در مجموع محاسبات پشت پرده نشان می‌دهد که آمریکا باید حدود ۱۴۷ بمب افکن B – ۲۱ Raider به علاوه ۷۶ بمب افکن B – ۵۲ J و در مجموع ۲۲۳ بمب افکن سنگین خریداری کند. این رقم به طور قابل توجهی بیشتر از ۸۰ تا ۱۰۰ بمب افکن B – ۲۱ است که در هنگام معرفی این بمب افکن اعلام شد,، اما کمتر از ۲۹۰ بمب افکنی است که نیروی هوایی می‌توانست در پایان جنگ سرد آن‌ها را به ماموریت فرا بخواند.
دنیای ۲۰۲۳ خطرناک‌تر از دنیای ۲۰۱۶ است. دنیای سال ۲۰۲۹، درست در زمانی که اولین B – ۲۱ها وارد خدمت شوند، ممکن است حتی خطرناک‌تر هم باشد. ماموریت اول بمب افکن‌ها باید بازدارندگی از جنگ باشد؛ ماموریت دوم باید این باشد که اگر بازدارندگی شکست خورد، بجنگند. بمب افکن‌های کمتر در زمان صلح منطقی به نظر می‌رسند,، اما بمب افکن‌های بیشتر در زمان‌های پرتنش برای بازدارندگی علیه رقبا و کمتر کردن احتمال رخ دادن جنگ نیز منطقی به نظر می‌رسد.
