در سمت شمال غربی کوه باشکوه فوجی، جنگل آئوکیگاهارا واقع شده است؛ ۱۳.۵ مایل مربع جنگل انبوه با شاخ و برگ‌هایی که به آن «دریای درختان» هم می‌گویند. اما بسیاری از افراد، این مکان را جایی برای لحظات پایانی عمرشان انتخاب کرده‌اند، طوری که این منطقه پس از پل گُلدِن گِیت در سانفرانسیسکو، دارای دومین میزان خودکشی در جهان است.
به گزارش فرادید، در گذشته اعتقاد بر این بود که آئوکیگاهارا حاوی «یورئی» یا ارواح افسانه‌ای ژاپنی پر از خشم و انتقام است. این سرگذشت ترسناک، این جنگل را به مکانی مناسب برای فیلم The Forest (۲۰۱۶) تبدیل کرد. در این مطلب، با حقایق بیشتری در مورد «جنگل خودکشی» ژاپن آشنا می‌شوید.
آمار‌های مربوط به میزان خودکشی آئوکیگاهارا متفاوت است، چون این جنگل به قدری سرسبز است که برخی اجساد ممکن است سال‌ها ناشناخته بمانند یا برای همیشه گم شوند. برخی برآورد‌ها حاکی از آنست که سالانه بین ۳۰ تا ۱۰۰ نفر در این جنگل جانشان را از دست می‌دهند. با این حال، منابع دیگر گزارش می‌دهند آمار سال‌های اخیر در دسترس نیست، به این دلیل که دولت ژاپن برای جلوگیری از مرگ و میر‌های آینده در اثر خودکشی، از انتشار اعداد و ارقام خودداری کرده است.
مرگ خودخواسته در ژاپن مانند سایر کشور‌ها ننگ به حساب نمی‌آید. سنت سپپوکو (خودکشی شرافتمندانه یک سامورایی) به دوران فئودالی ژاپن بازمی‌گردد. این سنت دیگر معمول نیست، اما آثار آن را می‌توان در شیوه نگاه به خودکشی که راهی برای مسئولیت‌پذیری تلقی می‌شود مشاهده کرد.
بحران مالی جهانی در سال ۲۰۰۸ و بی‌ثباتی اقتصادی متعاقب آن موجب افزایش ۱۵ درصدی خودکشی در ژاپن شد. این واقعه در مارس ۲۰۰۹ به اوج خود رسید. تعداد خودکشی در این کشور در سال ۲۰۲۱ نسبت به سال قبل ۰.۴ درصد کاهش یافت، اما نرخ خودکشی در زنان افزایش یافت و در جوانان بالا ماند. سال ۲۰۲۲، نرخ خودکشی ۲.۷ درصد افزایش یافت و به یکی از علل اصلی مرگ و میر برای مردان بین ۲۰ تا ۴۴ سال و زنان بین ۱۵ تا ۳۴ سال تبدیل شد.
سال ۲۰۱۷، دولت ژاپن اعلام کرد که قصد دارد نرخ خودکشی ژاپن را تا ۳۰ درصد در دهه آینده کاهش دهد و شمار خودکشی‌ها را از ۱۸.۵ به ازای هر ۱۰۰۰۰۰ نفر در سال ۲۰۱۵ به ۱۳ به ازای هر ۱۰۰۰۰۰ نفر تا سال ۲۰۲۵ کاهش دهد.
بخشی از این اقدامات شامل نصب دوربین‌های امنیتی در ورودی آئوکیگاهارا و افزایش گشت‌زنی بود. مشاوران پیشگیری از خودکشی و پلیس، تابلو‌هایی را در مسیر‌های مختلف در سراسر جنگل نصب کرده‌اند که حاوی پیام‌هایی مانند «به فرزندان و خانواده‌تان خوب فکر کنید» هستند. روی تابلوی دیگری نوشته شده: «زندگی شما هدیه‌ای گران‌بها از طرف والدینتان است.»
درختان جنگل به‌طور ارگانیک پیچ و تاب دارند و ریشه‌هایشان کف جنگل پیچیده است. به دلیل قرار گرفتن آن در پایه یک کوه، زمین ناهموار و صخره‌ای است و صد‌ها غار دارد. اما حس سکون این جنگل به مراتب سخت‌تر از زمین دشوار آن است. درختان آنقدر بهم فشرده شده‌اند که باد نمی‌تواند از میان آن‌ها عبور کند و حیات وحش پراکنده و تنک است. برخی بازدیدکنندگان پدیده‌های عجیبی را هم گزارش کرده‌اند، مانند شکستن قطب‌نما و از کار افتادن دستگاه‌های GPS و گوشی‌های هوشمند (اگرچه چندین بازدیدکننده گزارش کرده‌اند که این ابزار‌ها برای آن‌ها خوب کار می‌کند).
طبق مطالعه‌ای که سال ۲۰۰۴ انجام شد، بعد از حلق‌آویز کردن، دومین روش رایج خودکشی پریدن از ارتفاع است. دولت ارتفاع نرده‌های پل و دیگر پله‌ها را در آئوکیگاهارا برای جلوگیری از اقدام به خودکشی افزایش داده است.
شخصیت اصلی رمان محبوب سیچو ماتسوموتو، نویسنده داستان معمایی (۱۹۶۰) به نام «برج امواج»، در جنگل می‌میرد، در حالی که در کتاب جنجالی واتارو سورومی (۱۹۹۳) با عنوان «کتاب راهنمای کامل خودکشی»، آئوکیگاهارا «مکانی عالی برای مردن» توصیف می‌شود. این دفترچه راهنما جزو وسایل بجامانده بازدیدکنندگان از جنگل بوده است.
اوباسوته نوعی اتانازی است که تقریباً به «رها کردن یک پیرزن» ترجمه می‌شود. در این سنت که گفته می‌شود در ژاپن در زمان قحطی به آن متوسل می‌شدند، یک خانواده برای کاهش شمار گرسنگانی که باید سیر می‌شدند، عضو مسن خود را به کوه یا محیط‌های دورافتاده می‌برد تا از کم‌آبی، گرسنگی یا قرار گرفتن در معرض سرما یا گرما بمیرد. بسیاری استدلال می‌کنند اوباسوته هرگز یک سنت واقعی نبوده است، بلکه محصول افسانه‌های محلی است که به طور بالقوه با جنگل خودکشی ارتباط دارند.
برخی بر این باورند که ارواح یا یورئیِ کسانی که به واسطه‌ی آباسوته رها شده‌اند، همینطور ارواح سوگوار کسانی که خودکشی کرده‌اند، هنوز در جنگل هستند. طبق افسانه‌های محلی، این ارواح انتقام‌جو هستند و بازدید کنندگان را عذاب می‌دهند و افراد غمگین و گم شده را از مسیر منحرف می‌کنند.
داوطلبان در منطقه گشت می‌زنند تا بقایای مردگان را پیدا کنند. پلیس و داوطلبان در میان دریای درختان قدم می‌زنند تا اجساد را برای دفن شاسیته از جنگل بیرون بیاورند. اوایل دهه ۲۰۰۰، هر سال بقایای ۷۰ تا ۱۰۰ نفر کشف میشد. اخیراً، دولت ژاپن شمار اجساد یافت‌شده را اعلام نمی‌کند، به ویژه در میان جنجال‌هایی مانند آنچه در سال ۲۰۱۷ بپا شد، زمانی که لوگان پل، یوتیوبر، ویدیویی جنجالی از تجربیاتش در آئوکیگاهارا را به اشتراک گذاشت.
کمپینگ در این منطقه مجاز است، اما پلیس بازدیدکنندگانی را که چادر می‌آورند، به طور خاص جزو افرادی قلمداد می‌کند که ممکن است در فکر خودکشی باشند (به نظر می‌رسد بازدیدکنندگانی که چند روز در جنگل اقامت می‌کنند در حال سبک سنگین کردن تصمیم خودکشی هستند). اعضای گشت پیشگیری به آرامی با افرادی که کمپ می‌زنند صحبت می‌کنند و آن‌ها را به ترک جنگل تشویق می‌کنند.
داوطلبانی که منطقه را برای یافتن اجساد و افرادی که قصد خودکشی دارند جستجو می‌کنند، معمولاً با بستن نوار در اطراف درختان مسیرشان را مشخص می‌کنند. این روش سبب می‌شود جستجوگران پس از خروج از مسیر‌ها گیج نشوند.
خاک جنگل سرشار از آهن مغناطیسی است که ممکن است خدمات تلفن همراه، سیستم‌های GPS و حتی قطب‌نما را مختل کند. اگر گم شوید، ممکن است نتوانید از طریق این ابزار وضعیت اضطراری خودتان را گزارش دهید، به همین دلیل از نوار‌های پلاستیکی استفاده می‌شود.
ساکنان محلی از شهرت مرگبار این جنگل آرام، ابراز تاسف می‌کنند. بسیاری از گردشگران صرفاً برای تماشای مناظر باشکوه کوه فوجی و بازدید از مناظر برجسته طبیعی مانند فلات گدازه، درختان ۳۰۰ساله و غار یخی ناروساوا به این شهر سفر می‌کنند.
اینترنت مملو از تصاویر نگران‌کننده از جنگل خودکشی است، از وسایل شخصی رهاشده زیر درختان گرفته تا استخوان‌های انسان؛ بنابراین اگر جرات کردید که وارد این مکان افسانه‌ای شوید، با توجه به علائم حرکت کنید و در مسیر بمانید.
