ناگت مرغی که قرار است دنیا را نجات دهد!

فرارو- تنها یک لحظه را تصور کنید که می‌توانید با ناگت مرغ جهان را نجات دهید. تنها کاری که باید انجام دهید آن است که آن را بخورید. دندان‌های شما در گوشت واقعی فرو می‌رود، اما هیچ حیوانی جان خود را برای وعده غذایی شما از دست نمی‌دهد. این ناگت در آزمایشگاه از یک سلول منفرد مرغ به دست آمده است.

به گزارش فرارو به نقل از اشپیگل، تصور کنید که ناگهان گوشت کافی از آزمایشگاه برای تغذیه همگان در جهان وجود داشته باشد. در آن زمان، گرسنگی مقوله‌ای متعلق به گذشته خواهد بود. زمینی که اکنون برای کشت ذرت برای خوراک حیوانات استفاده می‌شود می‌تواند تغییر کاربری یابد؛ شاید حتی برای جنگلی که می‌تواند دی اکسید کربن را از جو ما خارج سازد. دامداری صنعتی دیگر مورد نیاز نخواهد بود.

برای کسب اطمینان راه حل‌هایی که به نظر ساده می‌رسند باید با احتیاط مورد بررسی قرار گیرند. با این وجود، رسیدن به چنین آرمانشهری، چندان دور از دسترس به نظر نمی‌رسد. جایی که می‌توان چنین مرغ آزمایشگاهی‌ای را چشید و ناگت‌ها در بشقاب‌های واقعی سرو می‌شوند. تحقق این آرمان‌ها امروز در "سنگاپور" امکان پذیر است.

سنگاپور اولین و تاکنون تنها کشوری در جهان است که گوشت پرورش یافته در آزمایشگاه، در آنجا امکان عرضه به بازار را دارد و توسط مصرف کنندگان مصرف می‌شود. دولت سنگاپور امیدوار است که آن کشور بتواند به خانه فناوری‌های غذای آینده تبدیل شود. در هر حال، احتمالا این صنعت تبدیل به یک صنعت بسیار سودآور تبدیل خواهد شد، زیرا سرمایه گذاران در سراسر جهان میلیارد‌ها دلار به بخش مواد غذایی جدید تزریق خواهند کرد.

منابع جایگزین پروتئین از جمله گوشت آزمایشگاهی در حال حاضر ۲ درصد از بازار جهانی گوشت را تشکیل می‌دهند. انتظار می‌رود تا سال ۲۰۳۵ میلادی این سهم پنج برابر افزایش یابد. اکنون قیمت مواد غذایی به دلیل شیوع ویروس کرونا و حمله روسیه علیه اوکراین افزایش یافته و بر شدت و حجم گرسنگی و بحران‌های زیست محیطی جهان افزوده است. برخی کارشناسان معتقدند که گوشت تولید شده از سلول‌های بنیادی می‌تواند به یک انقلاب تکنولوژیک تبدیل شود.

فراتر از آن، سنگاپور نیز به واردات مواد غذایی وابسته است که ۹۰ درصد آن از خارج از کشور وارد می‌شود. این کشور به سختی زمین‌های کشاورزی خود را دارد. دولت سنگاپور قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ میلادی وضعیت را تغییر دهد و استارت آپ‌هایی را تامین مالی می‌کند که می‌توانند در این مسیر کمک کنند؛ مانند استارت آپ‌هایی که به دنبال راه‌هایی برای تولید جایگزین تخم مرغ هستند و دیگری که سیستم‌های باغ هوشمند روی پشت بام را تولید می‌کند که در آن کاهو از طریق خود آبیاری به وسیله ستون‌های عمودی رشد می‌کند.

با این وجود، بخش عمده تمرکز بر روی فناوری‌های سلول‌های بنیادی است که با هدف تولید محصولاتی مانند شیر، ماهی و گوشت از سلول‌های بنیادی انجام می‌شود.

به طور خلاصه، ایده به شرح ذیل است: سلول‌های بنیادی از حیوانات از طریق بیوپسی گرفته می‌شوند و سپس در نیتروژن مایع منجمد می‌شوند تا آن را برای چندین سال حفظ کنند. برای تولید گوشت، سلول‌ها در یک بیوراکتور (راکتور زیستی) تکثیر می‌شوند. این فناوری هنوز برای تولید انبوه آماده نیست، اما از لحاظ نظری یک نمونه برداری برای تولید صد‌ها تن گوشت کافی است.

استارت آپ آمریکایی Eat Just مستقر در سیلیکون ولی، در حال حاضر در حال افتتاح یک آزمایشگاه در سنگاپور است. تمرکز آن شرکت بر روی تولید گوشت مرغ است که قصد دارد در سال‌های آینده آن را به سوپر مارکت‌ها عرضه کند. در اوایل نوامبر این شرکت گروهی از افراد را برای آزمایش غذا‌ها به هتل مجلل ماریوت در مرکز سنگاپور دعوت کرد تا از آنان با سرو غذای آینده پذیرایی کند این افراد سرمایه گذاران، تکنسین‌های مواد غذایی و بنیانگذاران شرکت‌ها را شامل می‌شدند.

هنگام صرف غذا نور کم می‌شود و فیلمی در مورد بحران آب و هوا، زمین‌های کشاورزی آسیب دیده، جمعیت گرسنه و بالا آمدن سطح دریا روی دیوار پخش می‌شود. فیلم نشان می‌دهد که چگونه انسان‌ها هزاران سال را صرف پرورش مرغ کرده اند و در نتیجه، مرغی که امروز می‌شناسیم یکی از مهم‌ترین منابع پروتئین برای جمعیت جهانی است.

اکنون ۲۳ میلیارد جوجه بر روی سیاره زمین وجود دارند. آن فیلم بازگو می‌کند که چگونه فرآیند تغذیه، کشتار، منجمد کردن و انتقال جوجه‌ها و مرغ‌ها به انرژی و زمین زیادی نیاز دارد که خود به تشدید بحران آب و هوایی دامن می‌زند. تمام این موارد بدان خاطر است که انسان‌ها کماکان تمایل به خوردن مقادیر بیش از حد گوشت دارند، حتی اگر این کار ضروری نباشد.

در نهایت، در آن فیلم دوره‌ای نمایش داده می‌شود که همگان منتظر آن بودند: عصر ناگت مرغ ساخته شده در آزمایشگاه.

آیا می‌توان جهان را با ناگت مرغ نجات داد؟

در طول تاریخ بشر پیشرفت‌های فناوری مواد غذایی این قدرت را داشته اند که شیوه زندگی افراد را تغییر دهند از جمله مواردی مانند تخمیر میوه، پختن نان، یددار کردن نمک، کنترل آتش و اهلی کردن حیوانات. با این وجود، برای آن که یک ماده غذایی تازه در عمل پذیرفته شود باید مقرون به صرفه و در مقادیر زیاد در دسترس باشد. هم چنین، باید بیش از هر چیز طعم خوبی داشته باشد.

اکثر افراد حاضر در ضیافت موافق هستند که طعم گوشت هنوز به اندازه کافی خوب نیست. نوآوری باید توجه شما را جلب کند. گوشت آزمایشگاهی باید بهتر از گوشت مرغ ارزان قیمتی باشد که توسط فست فود‌های زنجیره‌ای استفاده می‌شود. اما معیار‌های دیگر چطور؟ قیمت، در دسترس بودن و مجوز؟ وقت آن است که به آزمایشگاه برویم.

در آزمایشگاه "سرن چنگ" روپوش سفید آزمایشگاهی می‌پوشد. او یک زیست شناس است و برای Shiok Meats یک شرکت سنگاپوری کار می‌کند و امیدوار است مواد غذایی دریایی ساخته شده از سلول‌های بنیادی را به بازارعرضه کند. وظیفه او یافتن با کیفیت‌ترین سلول‌ها برای استفاده به عنوان نقطه شروع است سلول‌هایی که بهترین‌ها را تولید می‌کنند. چنگ مسیر کار را از طریق آزمایشگاه هدایت می‌کند جایی که سلول‌های بنیادی خرچنگ و میگو استخراج شده و سپس مورد بررسی قرار می‌گیرند.

چنگ با اشاره به محلول‌های مغذی مملو از کربوهیدرات‌ها، اسید‌های آمینه و مواد معدنی که جایگزین خون تغذیه کننده سلول‌ها در حیوانات زنده می‌شود می‌گوید: "ما در اینجا یاد می‌گیریم که سلول‌ها چه چیزی بخورند و چند وقت یکبار باید تغذیه شوند. آن چه در اینجا می‌بینید آغاز یک انقلاب است".

او در استفاده از میکروسکوپ‌ها، لامپ‌های ماوراء بنفش سانتریفیوژ‌ها و دستگاه‌های تجزیه و تحلیل متابولیسم پیشتاز است. فناوری موجود در گوشت سلول‌های بنیادی از فرآیند‌های مورد استفاده برای تولید دارو‌های پزشکی و واکسن‌های خاص الهام گرفته است. برای مثال، واکسن کرونا که توسط آسترازنکا تولید می‌شود با استفاده از فرآیند مشابهی ساخته می‌شود.

همکار "چنگ" بخش بالایی مخزن کریوتانک را که حاوی سلول‌های بنیادی است باز می‌کند. نیتروژن از آن خارج می‌شود. قوی‌ترین سلول‌های بنیادی در داخل آن نگهداری می‌شوند و تا دمای منفی ۱۹۶ درجه سانتیگراد سرد شده اند. چنگ می‌گوید تنها یکی از سلول‌ها می‌تواند به اندازه دلخواه گوشت میگو تولید کند. این فرآیند در همان نزدیکی در راکتور‌های بزرگ فولادی ضد زنگ انجام می‌شود جایی که سلول‌ها تولید مثل می‌کنند.

در مورد خرچنگ‌ها آنان به طور کامل در محیط آزمایشگاهی رشد نمی‌کنند بلکه تنها سلول‌های ماهیچه‌ای و چربی شان تکثیر می‌شود و در نوعی سوپ رشد می‌کنند که غلیظ‌تر می‌شود تا زمانی که به قوام گوشت چرخ کرده برسد. سوپ سلولی پس از شش تا هشت هفته پیش از غنی‌سازی با الیاف گیاهی در فرآیندی که Shiok Meats ترجیح می‌دهد به تفصیل توضیح ندهد، آماده می‌شود. نتیجه نوعی خمیر گوشت است که می‌توان از آن مواد غذایی تولید کرد. به عبارت دیگر، محصول نهایی مانند ناگت مرغ، ۱۰۰ درصد گوشت نیست.

انتقاد از گوشت کشت شده در آزمایشگاه

همان طور که ممکن است این فناوری امیدوار کننده به نظر برسد انتقاد از گوشت آزمایشگاهی بسیار زیاد است. تمرکز اصلی چنین انتقادی میزان انرژی لازم برای تولید آن به ویژه برای ساخت مقادیر زیاد است. اگر قرار است سهم قابل توجهی از جمعیت جهان با گوشت پرورشی تغذیه شود راکتور‌های زیستی عظیم، ماشین آلات پیشرفته و امکانات پیچیده تولید ضروری خواهند بود.

آیا گوشت آزمایشگاهی واقعاً گوشت است؟

"ساندیا سریرام" بنینگذار Shiok Meats و پژوهشگر سلول‌های بنیادی می‌گوید: "بله. این ۱۰۰ درصد گوشت است. وضعیت مشابه سبزیجاتی را دارد که به جای آن که در طبیعت رشد کنند این فرایند در گلخانه صورت می‌گیرد، اما در نهایت نتیجه یکسان است. با این وجود، مسیر طی شده طبیعی نیست بلکه یک مسیر فناورانه (تکنولوژیکی) است".

آیا گیاهخواران هم می‌توانند آن را بخورند؟

سریرام می‌گوید: "گیاهخوارانی که به دلیل نگرانی برای سلامت حیوانات و بحران آب و هوا از خوردن گوشت خودداری می‌کنند به شدت به گوشت‌های آزمایشگاهی علاقه‌مند هستند. به گوشت‌های بدون ظلم".

سریرام در پاسخ به این پرسش که چرا نیاز به جایگزین دیگری برای گوشت وجود دارد؟ می‌گوید:"این ساده لوحانه است که امیدوار باشیم اکثریت مردم به زودی به گیاهخواری روی بیاورند. مصرف گوشت مانند تعداد اعضای جمعیت جهانی در حال افزایش است. رویکرد ما این است: اجازه دهید مردم گوشت و ماهی بخورند، اما بیایید آن را پایدار کنیم".

هنگام بحث در مورد مشکلات گوشت تولید شده در آزمایشگاه به طور مداوم از دو اصطلاح استفاده می‌شود: مقیاس بندی و قیمت. سریرام می‌گوید: "ما به فناوری‌ها و دستگاه‌های بسیار گران قیمت صنعت داروسازی متکی هستیم و از آن برای تولید مواد غذایی استفاده می‌کنیم. پیش از تولید گوشت، آزمایشگاهی کافی برای رفع اشتهای میلیارد‌ها نفر به راکتور‌های زیستی بزرگتر و ارزان‌تر نیاز است پیشرفتی که اکنون حاصل شده، اما تنها در مراحل کوچک قرار دارد".

سریرام می‌گوید چندین سال پیش قیمت هر کیلوگرم گوشت میگو از Shiok Meats حدود ۱۰۰۰۰ دلار بود. با این وجود، از آن زمان به این سو آن شرکت توانسته قیمت را به حدود ۵۰ دلار در هر کیلوگرم کاهش دهد. هنوز زمان بیشتری لازم است تا گوشت حاصل از راکتور زیستی به رقابت با گوشت دامداری صنعتی نزدیک شود. با این وجود، او معتقد است که محصولات گوشتی تولید شده در آزمایشگاه می‌تواند در دهه آینده رقابتی شود و سپس باید برای فروش مورد تایید قرار گیرند.

با این وجود، چنین فرآیندی در اتحادیه اروپا می‌تواند دشوار باشد، زیرا تک تک کشور‌های عضو آن اتحادیه باید این موضوع را مورد تایید قرار دهند و مشخص نیست که چه تعداد از آن کشور‌ها ممکن است تصمیم بگیرند به جای آن از صنایع گوشتی داخلی خود محافظت کنند.

سنگاپور فناوری‌های غذایی جایگزین مانند شرکت Agritisan را تامین مالی می‌کند که سیستم‌های باغبانی هوشمند روی پشت بام را می‌سازد تا افراد بیش تری بتوانند خود را تغذیه کنند. "الکساندر تان" یکی از نمونه‌های اولیه خود را نشان می‌دهد. سر‌های کاهو روی باغ‌های عمودی رشد می‌کنند که به طور خودکار از داخل ستون آبیاری شده و با یک سلول خورشیدی در بالای آن تغذیه می‌شوند. شرکت HeggEgg مستقر در سنگاپور نیز در حال تحقیق در مورد غذا‌های جایگزین مانند تخم مرغ بدون تخم مرغ است. از این پودر می‌توان برای تهیه املت استفاده کرد. زمانی که نوبت به تایید گوشت تولید شده در آزمایشگاه می‌رسد آسیا می‌تواند در نهایت حرف اول را بزند.

"ساندیا سریرام" می‌گوید که بسیاری از کشور‌های آسیایی نسبت به کشور‌های اروپایی نسبت به این فناوری موضع بسیار بازتری دارند. دلیل آن می‌تواند تابعی از چالش‌های بزرگ تری باشد که قاره آسیا در مورد گرسنگی و فجایع مرتبط با تغییرات آب و هوایی با آن مواجه است. هیئت بین دولتی سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوایی (IPCC) هر ساله یک "زنگ هشدار قرمز برای بشریت" صادر می‌کند.

در سال ۲۰۲۱ میلادی بیش از یک میلیون نفر در آسیا دسترسی کافی به غذا نداشتند، کشاورزان با برداشت محصول خود با مشکل مواجه بودند و قایق‌های ماهیگیری با صید‌های کوچک‌تر به بندر بازگشتند. پیش بینی‌ها حاکی از آن است که این منطقه (آسیا) که در حال حاضر ۴.۷ میلیارد نفر جمعیت دارد در ۳۰ سال آینده ۶۰۰ میلیون نفر دیگر بر جمعیت اش افزوده خواهد شد.

آیا با ناگت مرغ می‌توان دنیا را نجات داد؟ آیا مردم هرگز مواد غذایی تولید شده به روشی مشابه واکسن کووید را خریداری خواهند کرد؟ هنوز پاسخی قطعی برای این پرسش‌ها وجود ندارد.