گزارش امسالِ شاخص جهانی فقر چند بعدی (MPI) که به طور مشترک توسط برنامه پیشرفت و توسعه سازمان ملل متحد (UNDP) و ابتکار توسعه انسانی و فقر آکسفورد (OPHI) مستقر در دانشگاه آکسفورد تهیه شده است، روز گذشته (پنجشنبه) منتشر شد. این تحقیق آماری وضعیت فقر چند بعدی را در ۱۱۲ کشور جهان که سکونتگاه ۶.۳ میلیارد نفر است، بررسی کرده و نشان می‌دهد، ۱.۱ میلیارد نفر در سراسر جهان در فقر حاد زندگی می‌کنند و ۴۰ درصدِ آنها در کشور‌هایی زندگی می‌کنند که شاهد درگیری، جنگ یا امنیت و آرامش شکننده هستند.
با نگاهی به آینده، هند همچنان پرجمعیت‌ترین کشور خواهد بود و پس از آن چین، البته با جمعیت کمتر قرار خواهد گرفت.
جمعیت جهان در اواسط دهه ۲۰۸۰ با حدود ۱۰.۳ میلیارد نفر به اوج خود می‌رسد.
در نقشه زیر، از برآورد‌های جمعیتی بخش جمعیت سازمان ملل برای نشان دادن جمعیت جهان به گونه‌ای استفاده شده است که گویی زمین تنها ۱۰۰۰ نفر جمعیت دارد.
پروفسور «جورجیو مانزی»، متخصص انسان‌شناسی دانشگاه ساپینزای رم و محقق ارشد این مطالعه می‌گوید: «عددی که از مطالعه ما به‌دست آمده، مطابق با اعدادی است که امروزه برای گونه‌های در معرض انقراض درنظر گرفته می‌شود.»
آیا ۸ میلیارد نفر خیلی زیاد هستند یا خیلی کم؟
اگر کشور‌های پیری که در مسیر کوچک شدن قرار دارند نتوانند شهروندان خود را متقاعد کنند که خانواده‌های شان را به میزان قابل توجهی گسترش دهند (و شواهد نشان می‌دهد که نمی‌توانند) مهاجرت از بخش‌های جوان باقی مانده از جهان ممکن است بهترین راه برای جلوگیری از زوال اقتصادی و جمعیتی باشد، اما این امر مستلزم مهاجرت بین المللی در سطحی است که جهان پیش‌تر هرگز ندیده است.
انسان‌های ساکن سیاره زمین به دلیل بهبود در بهداشت عمومی، تغذیه، بهداشت شخصی و پزشکی عمر طولانی‌تری دارند. همین امر باعث شده تا جمعیت ساکنان این سیاره به هشت میلیارد نفر برسد.
سازمان ملل متحد اعلام کرد؛
سازمان ملل با یادآوری این نکته که جمعیت جهان در سال ۱۹۵۰ تنها ۲ و نیم میلیارد نفر بود، «این رشد بی‌سابقه» را نتیجه «افزایش تدریجی طول عمر به لطف پیشرفت‌های به دست آمده در زمینه سلامت، تغذیه، بهداشت شخصی و پزشکی» می‌داند.
امروز حدود ۸ میلیارد نفر روی زمین زندگی می‌کنند، اما سیاره ما همیشه تا این حد شلوغ و پرجمعیت نبوده است. در حدود ۳۰۰۰۰۰ سال قبل، احتمالاً وقتی که انسان خردمند برای اولین‌بار پدیدار شد، کل جمعیت کره زمین بین ۱۰۰ تا ۱۰۰۰۰ نفر بود.
تنها هشت کشور بیش از نیمی از افزایش جمعیت مورد انتظار تا سال ۲۰۵۰ را از آن خود خواهند ساخت: جمهوری دموکراتیک کنگو، مصر، اتیوپی، هند، نیجریه، پاکستان، فیلیپین و تانزانیا.
تهران، پایتخت ایران، با جمعیت ۹ میلیون و ۳۸۱ هزار و ۵۴۶ در جایگاه ۳۸ پایتخت پرجمعیت کشور‌های جهان قرار گرفته است.
انتظار می‌رود بیش از نیمی از افزایش جمعیت جهان در ۳۰ سال آینده فقط در ۸ کشور متمرکز شوند. انتظار می‌رود این کشور‌ها جمهوری دموکراتیک کنگو، مصر، اتیوپی، هند، اندونزی، نیجریه، پاکستان، تانزانیا و ایالات متحده آمریکا باشند.
وقتی دولت‌ها تلاش می‌کردند تا میزان زاد و ولد در کشور‌ها را محدود کنند یا افزایش دهند اغلب ناچار به استفاده از قوهٔ قهریه و اجبار بودند. اما نمونه‌های قابل توجهی در کشور‌های اسکاندیناوی مشاهده می‌شود، جایی که میزان زاد و ولد بیش از حد انتظار است، چون امکاناتی مثل مرخصی زایمان طولانی و امکان نگهداری از کودک به طور سخاوتمندانه‌ای در اختیار والدین قرار می‌گیرد.
در حالی که بازه سنی جوان در حال حاضر فربه‌ترین قسمت هرم را تشکیل می‌دهد ۳۰ سال دیگر هرم سنی ایران تقریبا یکنواخت خواهد شد و تنها برجستگی غیر عادی آن بازه سنی ۶۰ تا ۷۰ سال است.
ویدیو | کنایه سنگین عادل فردوسی‌پور به جواد خیابانی 
