بر اساس تحقیق تازه‌ای که دانش قدیمی بومیان استرالیا را تایید می‌کند، مادۀ قندی‌ای که مورچه‌های عسل استرالیایی تولید می‌کنند توانایی از بین بردن برخی از انواع میکروب‌های بیماری‌زا را دارد.
به گزارش فرادید؛ شکم مورچه‌های عسل استرالیایی قابلیت متورم شدن دارد تا عسلی را در خود ذخیره کند که اجتماع مورچه‌ها از آن به عنوان منبع غذایی در زمان کم بودن ذخائر استفاده می‌کند.
بر اساس مطالعه‌ای که روز چهارشنبه در مجله PeerJ منتشر شد، عسل ساخته‌شده توسط مورچه‌های عسل استرالیایی می‌تواند در برابر برخی از انواع باکتری‌ها و قارچ‌ها خاصیت محافظت‌کننده داشته باشد.
این یافته‌ها با دانش بومیان استرالیا مطابقت دارد. بر اساس این مقاله، گروه‌های بومی از عسل این مورچه‌ها به عنوان منبع غذایی و برای درمان سرماخوردگی و گلودرد استفاده کرده‌اند.
دَنی اولریچ، از اعضای گروه زبان Tjupan که به این تحقیق کمک کرده میگوید: «پزشکی غربی می‌کوشد به آنچه که بسیاری از جوامع سنتی هزاران سال است که می‌دانند، برسد. دانش بومی به راستی یک منبع دست نخورده است.»
مورچه‌های عسل استرالیایی شهد را از طیف وسیعی از منابع گل جمع‌آوری می‌کنند، اما ظاهراً به ماده‌ی چسبناک و شیرینی به نام عسلک که توسط درختان مالگا و شته‌ها تولید می‌شود، علاقۀ بیشتری دارند. مورچه‌ها پس از مصرف شیره شیرین از شاخک‌هایشان برای ضربه زدن به حشرات استفاده می‌کنند که باعث می‌شود عسلک از مقعد آن‌ها خارج شود.
مورچه‌های کارگر این مایع را جمع‌آوری می‌کنند، سپس آن را به مورچه‌های کارگر دیگری به نام repletes می‌خورانند.
شکم این مورچه‌های کارگر از این مایع پر و نیمه شفاف می‌شود. مورچه‌ها به قدری از این عسل اشباع می‌شوند که به سختی می‌توانند حرکت کنند و از سقف لانه‌شان آویزان می‌شوند. اگر ذخایر مواد غذایی مورچه‌ها کم شود، این مورچه‌ها چیزی که در شکمشان است استفراغ می‌کنند تا مورچه‌های دیگر از آن تغذیه کنند.
اندرو دانگ، از نویسندگان این مطالعه و میکروبیولوژیست دانشگاه سیدنی میگوید: «آن‌ها اساساَ مثل ظرف‌های نگهدارنده شهدی هستند که وارد بدن‌شان شده است.»
محققان با کمک راهنمایان بومی، مورچه‌های عسل و عسل آن‌ها را از کورنالپی، یک شهر بیابانی در غرب استرالیا، جمع‌آوری کردند. در آزمون‌های آزمایشگاهی، این عسل در برابر باکتری استافیلوکوکوس اورئوس که باعث ایجاد طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها در انسان می‌شود، محافظت می‌کند، اما در برابر سایر باکتری‌ها نه. همچنین در برابر دو نوع قارچ به نام‌های کریپتوکوکس و آسپرژیلوس نیز ایجاد ایمنی می‌کند.
شونا بلر، میکروبیولوژیست در حوزه نوآوری سلامت سِنت وینسنت سیدنی که در این مطالعه مشارکتی نداشته میگوید که از این یافته‌ها شگفت‌زده نشده است: «تقریباً هر فرهنگ باستانی‌ای که به عسل دسترسی داشته، از آن برای درمان استفاده کرده است.»
کنیا فرناندز، از نویسندگان این مطالعه و میکروبیولوژیست دانشگاه سیدنی میگوید: خاص بودن فعالیت عسل در برابر برخی عوامل بیماری‌زا و نه برخی دیگر، بسیار شگفت‌انگیز بود. عسل واقعاً در برابر برخی قارچ‌ها فعال بود که از نظر ما واقعاً سرسخت هستند و کشتن‌شان سخت است. مبارزه با باکتری استافیلوکوکوس اورئوس هم دشوار است. این باکتری به دلیل مقاومت در برابر آنتی بیوتیک‌ها بدنام است.
نیوساینتیست می‌نویسد که در مقایسه با عسل زنبور عسل، عسل مورچه طیف محدودتری از موجودات میکروبی را از بین می‌برد. این ماده با عامل باکتریایی رایج مسمومیت غذایی اشریشیا کُلی یا قارچ کاندیدا آلبیکانس که باعث عفونت مخمری می‌شود مبارزه نکرد.
با این حال، محققان امیدوارند با بررسی بیشتر عسل این مورچه‌ها دریابند کدام ترکیبات در برابر عوامل بیماری‌زا محافظت می‌کنند. اگر دانشمندان بتوانند این موضوع را دریابند، امیدوارند به جای جمع آوری عسل، چنین ترکیبی را خودشان تولید و در درمان استفاده کنند.
با توجه به اینکه عسل منبع گران‌بهایی است و اهمیت فرهنگی زیادی برای مردم بومی دارد، نمی‌توانید مستقیماً آن را جمع‌آوری کنید و آن را برای مشکلات بالینی استعمال کنید.
