روزی نیست که یک دعوای جدید و زننده در فوتبال ایران در نگیرد. عمده این درگیری‌ها هم به‌خاطر مسائل داوری است و با توجه به نزدیک شدن به روز‌های پایانی و سرنوشت‌ساز فصل، حجم مناقشات به‌شدت افزایش پیدا کرده است. کلیدواژه داغ این روز‌ها هم عبارت «VAR» است؛ اینکه اگر کمک‌داور ویدئویی داشتیم فلان می‌شد و بهمان. خیلی‌ها فکر می‌کنند ورود این فناوری به فوتبال ایران (که بعید است در آینده نزدیک رخ بدهد) قرار است معجزه کند و آبی روی آتش جنجال‌ها باشد، اما این فرضیه دست‌کم به ۲ دلیل باطل به‌نظر می‌رسد.
استفاده از فناوری کمک‌داور ویدئویی مستلزم ارتقای چشمگیر و اساسی امکانات تصویربرداری است. به جرأت می‌توان گفت فوتبال ایران در این زمینه از سطحی فاجعه‌وار برخوردار است. قطعا بین کشور‌های درجه یک و دو فوتبال آسیا، فوتبال باشگاهی ایران بدترین و بی‌کیفیت‌ترین تصاویر ممکن را ارائه می‌دهد و همپا با این داستان، سطح کارگردانی تلویزیونی هم در اغلب شهر‌های کشور همین‌قدر نازل است. دیدید که پوشش تلویزیونی بازی دوستانه سپاهان و زنیت چطور با انتقاد شدید رسانه‌های روس همراه شد. داستان ورزشگاه آزادی هم به‌عنوان استادیوم ملی ایران مشخص است؛ تکلیف بازی پرسپولیس و پیکان با یک ضربه پنالتی روشن شده، اما جزئیات کار در هیچ زاویه‌ای مشخص نیست و یک صحنه آهسته استاندارد هم در کار نبود. خب الان داوران مستقر در اتاق VAR روی چه چیزی باید نظر بدهند؟
مسئله دیگر، عدم‌اجماع کارشناسان داوری روی صحنه‌های ملتهب است. به هر حال این اتفاق همه جای دنیا رخ می‌دهد، اما در ایران باشگاه‌ها می‌گردند و نظر یک کارشناس را که به سود آن‌ها رأی داده باشد در بوق و کرنا می‌کنند. سر همین صحنه برخورد توپ با دست گولسیانی در دربی، چند نظر متفاوت وجود داشت، اما نه تن‌ها باشگاه‌ها آرام نگرفتند، بلکه خود کارشناسان هم به جان هم افتادند و هر چه از دهان‌شان درآمد به هم گفتند. حالا فرض کنید VAR داریم، بالاخره داور باید آن صحنه را پنالتی بگیرد یا نگیرد؛ در هر دو حالت جدل‌ها ادامه خواهد یافت و حتی شکل بدتری هم به‌خودش می‌گیرد.
منبع: همشهری
