معمولاً در سینمای ایران این روال تکراری وجود دارد که وقتی بازیگری در یک کاراکتر می‌درخشد، فارغ از اتفاقات خوبی که برای او در میان طرفداران سینما می‌افتد و فیلمنامه‌های بیشتری به آن‌ها پیشنهاد می‌شود، اما خیلی سخت می‌توانند از آن فضایی که در آن اوج گرفته‌اند جدا شده و قابلیت‌های خود را بیشتر نشان دهند.
به گزارش اعتماد، طبیعی است که بازیگرانی در تاریخ سینمای ایران و جهان ماندگار شده‌اند که توانسته‌اند در ژانر‌های مختلف و در قالب کاراکتر‌های متفاوت ریسک بالایی را بپذیرند و خود را در چالش‌های پیچیده دنیای بازیگری انداخته و مورد آزمون سخت قرار دهند.
اما قواعد سینما و تولید فیلم و سریال در ایران متفاوت است و این تفاوت از شکل تولید و اکران و پخش گرفته تا مناسبات منحصر به فردی که وجود دارد و این کار را بسیار دشوار کرده است. فارغ از بحث تولید و جریانات دیگر در تولیدات سینما و تلویزیون و نمایش خانگی، خطری که قرار است در این نوشته به آن اشاره کنیم، همان انجماد و رکود در یک قالبِ موفق آزمون پس داده است که در بسیاری از موارد بازیگر را در یک روند نزولی قرار داده است.
این مساله در ابتدای امر یک دلیل بزرگ دارد و آن هم نگاه محدود فیلمسازان و تهیه‌کنندگان است که بازیگر مورد نظر را خارج از آن نقش تصور نمی‌کنند و دوست دارند که در همان محدوده موفقیت‌آمیز مقطعی حرکت کنند.
یکی از بازیگرانی که این روز‌ها با یک نقش‌آفرینی جذاب و اثرگذار و با ریزه‌کاری‌های فراوان توانسته در میان مخاطبان جای پای خود را محکم کند، علیرضا کمالی است که با نقش «رضا پروانه» در سریال محبوب «پوست شیر»، ابعاد دیگری از توانایی‌های خود را به نمایش گذاشت و توانست یک شخصیت جنوب‌شهری با معرفت و عاشق و متعهد به دوستی را در حد تحسین مخاطبان خاص و عام به نمایش بگذارد.
از همین جا باید گفت که پس از این علیرضا کمالی ناخودآگاه در همان مسیر غلط قرار خواهد گرفت و به احتمال فراوان اکثر نقش‌هایی که به او پیشنهاد می‌شود، یک رنگ و بویی از «رضا پروانه» خواهد داشت و اگر غیر از این اتفاق بیفتد بسیار مایه خوشحالی است.
یعنی اینکه پیشنهاد دهندگان این را بپذیرند که چنین بازیگرانی قادر هستند در درون و بیرون خود تصویری از کاراکتر‌های متفاوتی از طبقات مختلف جامعه و با جایگاه و مشاغل و شناسنامه‌ای متفاوت را ساخته و به اجرا درآورند. البته که انتخاب‌ها و هوشمندی‌های شخص بازیگر نیز در این مسیر موثر است و باید ریسک خروج از آن کلیشه موفق و خلق شخصیتی جذاب‌تر و متفاوت‌تر را بپذیرند تا ماندگار شوند.
در مجموع اینکه آقا رضای پروانه که این روز‌ها در بیشتر خانه‌ها صحبت از ظرافت‌های بازی اوست، در خطر غلتیدن در یک طوفان نقش‌های تکراری قرار دارد که باید با صعه صدر و کشتن آن جذابیت مقطعی، خود را در سطح بالای بازیگری حفظ کند.
