برنامه شاتل فضایی آمریکا گام بزرگی برای سفر‌های فضایی انسان بود. این نخستین سفینه فضایی با قابلیت استفاده مجدد بود و به انتقال خدمه و بار به و از مدار کمک کرد.
به گزارش عصر ایران، اما در اتحاد جماهیر شوروی، شاتل فضایی آمریکا چیزی کاملا متفاوت به نظر می‌رسید. توانایی شاتل برای باز کردن و استقرار ماهواره ها، بسیاری را در اتحاد جماهیر شوروی مشکوک کرده بود. روس‌ها فکر می‌کردند که شاتل برای هدفی کاملا متفاوت طراحی شده و آمریکایی‌ها قصد سرقت ماهواره‌های آن‌ها را دارند.
روس‌ها بر این باور بودند که شاتل به جای ارسال و رها کردن ماهواره‌های آمریکایی در فضا، می‌تواند بدون هیچ محموله‌ای وارد فضا شده و برای بازگرداندن ماهواره‌های حساس شوروی وارد عمل شود.
این پارانویا به شکل گیری یک برنامه سلاح جدید و معرفی یک تپانچه لیزری منجر شد. این طرح در سال ۱۹۸۴ با هدف مقابله با آنچه روس‌ها معتقد بودند برنامه پنهانی سرقت ماهواره توسط آمریکا با استفاده از شاتل فضایی است، راه اندازی شد.
تپانچه لیزری گزینه‌ای کشنده نبود. این سلاح با هدف گیج کردن و کور کردن تجهیزات و فضانوردان آمریکایی طراحی شده بود.
سلاح‌های سنتی که پرتابه‌ای را شلیک می‌کنند در فضا قابل استفاده نیستند. به دلیل نبود هوا، نیروی گرانش و خطر شلیک گلوله در محیطی تحت فشار، تسلیحات گرم فضایی هرگز ساخته نشدند. در عوض، شوروی استفاده از لیزر را مد نظر قرار داد.
با استفاده از زیرکونیوم، این سلاح لیزری می‌توانست سه برابر بیشتر از یک چراغ استروب لایت استاندارد انرژی تولید کند. این اثر هر وسیله اپتیکال را کور کرده و توانایی آسیب رساندن به چشم انسان را داشت.
طرح اصلی این تپانچه لیزری با یک خشاب هشت‌تایی تغذیه می‌شد. لامپ‌ها به شکل گلوله کالیبر ۱۰ میلیمتری در خشاب قرار می‌گرفتند. طرح دیگری نیز در آن زمان ارائه شد که یک رولور لیزری شش تیر بود.
در نهایت حتی طراحان جاه طلب شوروی نیز متوجه شدند که ایده نبرد فضانوردان در نیروی گرانش صفر احمقانه است. این تفنگ لیزری به عنوان سلاحی برای از بین بردن دستگاه‌های اپتیکال در فضاپیما‌های آمریکایی تبلیغ شد.
این سلاح هرگز در فضا آزمایش نشد و توانایی آن برای فریب و کور کردن حسگر‌های فضایی در عمل آزمایش نشد. هیچ آمریکایی نیز با تپانچه لیرزی شوروی در فضا کور نشد!
