نجمه خدمتی: تفنگ نداریم و با دستان خالی سهمیه المپیک می‌گیریم

نجمه خدمتی معقتد است با عدم حضور تیم ملی تیراندازی در مسابقات جهانی هند شرایط برای کسب سهمیه المپیک بسیار سخت‌تر می‌شود.

به گزارش خبرآنلاین، از کودکی با تیراندازی ارتباط داشت و از تماش اکردن تمرین‌های مادرش با شاگردانش به حضور در دو دوره المپیک رسید. نجمه خدمتی که سابقه حضور در المپیک ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰ را دارد مدال‌های رانگارنگ و رکورد‌های قابل توجهی را به نام خود ثبت کرده است. خدمتی اولین مدال آور ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ در اینچئون کره جنوبی نیز هست. نجمه خدمتی از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ رکورد دار فینالِ جوانان جهان بود. نجمه خدمتی همچنین رکورددار ملی تیراندازی بانوان ایران نیز هست.

در گفتگویی با این بانوی تیرانداز در مورد شرایط فعلی تیراندازی در ایران، شرایط تجهیزات، امکانات و کسب آمادگی برای المپیک پیشرو پرسیدیم که در ادامه می‌خوانید:

از تمرینات فعلی‌تان بگویید؛ مشغول کسب آمادگی برای چه مسابقاتی هستید؟

ما چند ماه بعد از مسابقات قهرمانی جهان که در مصر بود ۲ ماه در اردو بودیم و داشتیم برای جام جهانی هند آماده می‌شدیم که متاسفانه چند هفته پیش مسابقات ما کنسل شد و اعزام نشدیم.

خب با این این اوصاف برنامه ریزی شما برای المپیک چه طور پیش می‌رود؟

اگر این طور پیش برود که نمی‌توانیم سطح آمادگی خود را مثل قبل بالا نگه داریم، چون نیاز به مسابقات جهانی و میادین بزرگ‌تر داریم که با حضور در آن‌ها آمادگی بیشتری به دست بیاوریم، ولی اگر این نباشد و فدراسیون ما از سمت وزارت ورزش حمایتی نشود فکر می‌کنم این امکان پذیر نیست.

تیراندازی هم همیشه جزو رشته‌های پر مدال بوده است و حالا هم جز پر مدال‌های المپیک است و همین طور سهمیه‌هایی که می‌گرفتیم نسبت به بقیه رشته‌های دیگر همیشه خیلی بیشتر بود و جزو تیم‌های بالا بودیم، امیدواریم دوباره تکرار شود و امسال هم این اتفاق بیافتد. چون ما تازه فصل مسابقاتمان دارد شروع می‌شود و قرار است برای کسب سهمیه به مسابقات سهمیه المپیک اعزام شویم، ولی نیاز به بازی‌های تدارکاتی و مسابقات سطح بالا‌های جهانی داریم وگرنه نمی‌توانیم در کسب سهمیه هم موفق باشیم. برای المپیک هم به این شکل اصلا نمی‌توان برنامه ریزی کرد.

الان شرایط فدراسیون شما چه طور است؟ از نظر امکانات و بودجه و این که به اندازه کافی برای هموار شدن مسیر شرکت در مسابقات تلاش می‌کنند؟

فدراسیون دارد همه تلاشش را می‌کند، ولی باید بودجه‌ای باشد که بتوان کاری کرد، چون رشته ما تجهیزات محور است و رشته مصرفی هستیم، فشنگ، ساچمه و تفنگی که استفاده می‌کنیم همه مصرف می‌شود و تجهیزاتی که داریم باید به روز باشند. هم تفنگ‌ها باید به روز شوند و هم فشنگ‌ها را باید شارژ کنیم که بتوانیم تمرین کنیم. ولی به خاطر مشکلات داخلی و تحریم‌های خارجی و داخلی خیلی کمبود تجهیزات داریم، چون همه تجهیزات ما خارجی است و تولید داخلی ندارد.

شرایط خیلی سخت است. فدراسیون دارد همه تلاشش را برای حداقل اعزام‌ها و مسابقات تدارکاتی می‌کند تا حداقل بتوانیم تجهیزات را به روز کنیم و در کنار رقبای خودمان باشیم و بتوانیم منصفانه رقابت کنیم. چون تجهیزات آن‌ها خیلی عالی هستند، ولی برای ما کاملا قدیمی است و این کار ما را خیلی سخت می‌کند. ما مدال‌هایمان را می‌گیریم، سهمیه‌ها را می‌گیریم، ولی خب اگر این اتفاق برای ما بیافتد می‌توانیم زود‌تر پیشرفت کنیم و سطح تیراندازی ما خیلی بالا‌تر برود.

سطح لیگ تیراندازی ایران چه طور است؟

لیگ برتر و لیگ دسته یک داریم و برگزار می‌شود، ولی خب تقریبا تنها درآمد ورزشکاران در سطح ملی و حرفه‌ای از طریق قرارداد بستن با تیم‌ها در لیگ است. ولی در تیراندازی این کار هم انجام نمی‌شود و تقریبا درآمدی نداریم. یعنی تنها درآمد ما باید در لیگ و بستن قرارداد با تیم‌های بزرگی مثل سپاهان باشد که حمایت خودشان را هم می‌کنند، ولی آن قدر این مبلغ پایین است که نسبت به رشته‌های دیگر سطحمان خیلی پایین‌تر است. در حالی که ما همیشه مدال آور و رکورد شکن هستیم و تیم‌هایی که داخلشان هستیم دیده می‌شوند. اسپانسر‌ها و تیم‌ها برای هزینه کردن در تیراندازی مقاوت رفتار می‌کنند.

به عقب برگردیم، چه شد که این رشته را انتخاب کردید؟

من از سال ۸۹ با مادرم که مربی تیراندازی بود خیلی تفریحی به سایت تیراندازی می‌رفتم. من هم یک گوشه نقاشی می‌کشیدم. خیلی کوچک بودم. کم کم به صورت نشسته تیراندازی کردم و علاقه‌مند شدم. بعد از طرف استان خودمان دعوت شدم و بعد هم به تیم ملی دعوت شدم.

تمرینات شما سنگین است و خیلی پیش می‌آید که حتی در ایام عید پیش خانواده نباشید. این را چه طور مدیریت می‌کنید؟

پدر و مادر من تهران نیستند و این خیلی سخت است، چون از آن‌ها دورم. الان ۱۲ سال است که این طور است. ولی با توجه به علاقه‌ای که به رشته ام دارم سعی می‌کنیم برنامه ریزی کنم در زمان‌های بین اردو‌ها و تورنومنت‌ها خانواده را ببینم.