یک مطالعه حیوانی در مقیاس بزرگ موضوع جالبی را در مورد خمیازه نشان داد: مهره دارانی که مغز بزرگتر و نورونهای بیشتری دارند خمیازههای طولانی تری میکشند.
به گزارش بهداشت نیوز، در این پژوهش محققان دادههایی را در مورد ۱۲۹۱ خمیازه جداگانه که از باغ وحشها و ویدئوهای آنلاین جمع آوری شده و در مجموع ۵۵ گونه پستاندار و ۴۶ گونه پرنده را پوشش میدهد، به دست آمده است. در این مطالعات، محققان همبستگیهای مثبت قوی بین مدت خمیازه کشیدن یک حیوان و اندازه مغز آن پیدا کردند.
یورگ ماسن (Jorg Massen) اخلاق شناس دانشگاه اوترخت هلند گفت: ما با دوربین به چندین باغ وحش رفتیم و در کنار محوطه حیوانات منتظر خمیازه کشیدن حیوانات بودیم. او افزود: این مطالعه میتواند برخی از شکافهای دانش ما در مورد خمیازه را پر کند از جمله اینکه چرا در وهله اول این اتفاق میافتد و چرا حیواناتی مانند زرافهها اصلاً نیازی به خمیازه کشیدن ندارند.
محققان در مقاله خود نوشتند: اگرچه الگوی خمیازه ثابت است، اما مدت زمان آن با اندازه مغز و تعداد نورونها تکامل یافته است. علاوه بر این، به نظر میرسد که این عملکرد در طیف متنوعی از حیوانات حفظ شده است به طوری که منشا تکاملی آن را میتوان حداقل به جد مشترک پرندگان و پستانداران و حتی بیشتر از آن ردیابی کرد.
همچنین پیشتر مشخص شده بود که خمیازه کشیدن یک راه ضروری برای خنک کردن مغز است. بنابراین، مغزهای بزرگتر به خمیازههای طولانی تری نیاز دارند تا به درستی خنک شوند. به نظر میرسد که این اطلاعات همچنین نشان میدهد که پستانداران طولانیتر از پرندگان خمیازه میکشند. دمای هسته پرندگان بالاتر از پستانداران است که به معنی اختلاف دمای بیشتر با هوای اطراف است، به این معنی که خمیازه کوتاهتر برای کشیدن هوای خنکتر کافی است.
اندرو گالوپ (Andrew Gallup) از دانشگاه ایالتی نیویورک توضیح داد: خمیازه از طریق استنشاق همزمان هوای خنک و کشش عضلات اطراف حفرههای دهان، جریان خون خنکتری را به مغز افزایش میدهد و در نتیجه عملکرد تنظیم حرارتی دارد.
محققان اعلام کردند: این موضوع هیچ ارتباطی با هوش ندارند، فقط اندازه مغز و تعداد نورونهایی که در آن قرار دارند با خمیازه مرتبط هستند.
در حالی که تحقیقات بیشتری برای کشف دلایل خمیازه کشیدن وجود دارد، محققان مطالعه نتیجه میگیرند که این یافتهها پشتیبانی بیشتری برای پیشب ینیهای متمایز ناشی از فرضیه خنکسازی مغز فراهم میکند.
شرح کامل این مطالعه و یافتههای حاصل از آن در مجله تخصصی Communications Biology منتشر شده است.