فرارو- ارتباط پرندگان امروزی با دایناسور‌ها موضوعی کاملاً شناخته شده برای دانشمندان است، اما یک مطالعه جدید، ارتباط شگفت انگیز دیگری در این خصوص را کشف کرده است. دانشمندان آمریکایی با بررسی فرآیند رشد پرندگان در درون تخم، دریافتند که این موجودات در مراحل اولیه این دوره از رشد شباهت بسیار شگفت انگیزی با دایناسور‌ها دارند.
به گزارش فرارو، اگرچه پرندگان از ۶۰ میلیون سال پیش تاکنون مراحل تکامل قابل توجهی را طی کرده اند تا تبدیل به چیزی شدند که ما امروز می‌شناسیم، اما دانشمندان هنوز هم آن‌ها را با عنوان «دایناسور‌های زنده» می‌شناسند. در این دوره طولانی مدت، پوزه دندان دار از میان رفت و منقار آشناتر امروزی جایگزین آن شد و اسکلت آن‌ها نیز برای پرواز سازگار شد. حتی لگن آن‌ها که نقطه ممیزه بسیار مهمی در آناتومی بدن است، آنچنان تغییر کرد که به سختی می‌توان آن را با اجداد باستانی آن‌ها تطبیق داد.
اما این تغییرات ساختاری بدان معنا نیست که دیگر نمی‌توان ارتباط آن‌ها با اجداد باستانیشان را بازشناخت. به عبارت دیگر، همین پرندگان در دوره کوتاهی از رشد اولیه خود، مشحصه‌ای را به نمایش می‌گذارند که به قول دانشمندان گویی با اسکلت فسیل شده یک دایناسور رو برو هستیم. در یک مطالعه جدید دانشمندان آمریکایی با ترسیم نقشه رشد اسکلت جنین پرندگان امروزی و مقایسه آن با رشد جنین تمساح که موجودی بازمانده از عصر دایناسورهاست، به نتایج شگفت انگیزی دست یافتند.
این دانشمندان متوجه شدند که لگن پرندگان در مراحل اولیه رشد جنینی خود شباهت بسیار زیادی به لگن اجداد اولیه آن‌ها یعنی دایناسور‌ها دارد. کریستوفر گریفین، زیست‌شناس تکاملی از دانشگاه ییل که علاقه خاصی به تاریخ مهره‌داران دارد، می‌گوید: «پیدا کردن این مراحل اولیه رشد پرندگان که بسیار شبیه یک دایناسور است، غیرمنتظره بود. این مرحله، اما تنها دو روز طول می‌کشد و پس از آن‌ها ما شاهد تغییر حالت لگن به شکل پرندگان امروزی هستیم. در واقع در این مدت کوتاه ما شاهد تحولی در آناتومی بدن جنین پرنده هستیم که در اصل کوتاه شده میلیون‌ها سال تاریخ تکامل پرندگان است.»
علاوه بر این تغییر اسکلتی، رباط‌ها، ماهیچه‌ها و تاندون‌ها نیز دستخوش بازطراحی‌های قابل توجهی می‌شوند. رصد این تغییرات در جنین پرندگان می‌تواند بینش قابل توجهی در خصوص تکامل این جانوران از عصر دایناسور‌ها تاکنون را در اختیار دانشمندان قرار دهد. بر همین اساس گریفین و تیمش از آنتی‌بادی‌های فلورسنت برای برجسته کردن رشد اسکلتی در جنین‌های گونه‌های مختلف پرنده، از جمله جوجه‌های اهلی و طوطی‌ها، و همچنین تمساح استفاده کردند. محققان سپس با استفاده از سی‌تی اسکن برای ساخت مدل‌های سه‌بعدی استخوان‌ها، ماهیچه‌ها، اعصاب و بافت‌های همبند در حال رشد، تغییرات مورفولوژی را از ابتدا تا جوجه‌آوری ترسیم کردند.
آن‌ها دریافتند سازگاری‌های جدید پرندگان مانند سیستم اسکلتی و عضلانی لگن، بسیار دیرتر از آنچه انتظار می‌رفت ظاهر شدند. بهارت-آنجان اس. بولار دیرینه‌شناس مهره‌داران در دانشگاه ییل می‌گوید: «هر پرنده در ابتدای زندگی‌اش دارای این شکل دایناسوری است. سپس، در آخرین لحظه، انگار به یاد می‌آورد که یک پرنده است و به لگن یک پرنده نیاز دارد.» نتایج این تحقیق در نشریه معتبر Nature به چاپ رسیده است.
منبع: sciencealert
ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو
