فرارو- هیچ خط ساحلی دیگری مانند ساحل دبی بر روی زمین وجود ندارد که به این سرعت تغییرات گسترده‌ای را تجربه کند. تا همین دو دهه پیش، به جز آب‌های کم عمق خلیج فارس، در امتداد سواحل این شهر چیز دیگری وجود نداشت، اما امروزه این خط ساحلی محل برخی از بزرگترین و شناخته شده‌ترین پروژه‌های احیای زمین در جهان است.
به گزارش فرارو، در عکس زیر که در ۶ آوریل ۲۰۲۲ توسط فضانوردی در ایستگاه فضایی بین‌المللی گرفته شده است، یک جفت جزیره به‌شکل نخل محصور شده توسط موانع ضد طوفان دایره‌ای (نخل جمیرا و نخل جبل علی) و مجمع‌الجزایری که شبیه نقشه قاره‌های زمین طراحی شده است، خودنمایی می‌کند. برای ساختن این لندفرم‌های غیرمعمول ساحلی، کارگران شن و ماسه و گل و لای را از کف دریا لایروبی کرده و آن را با کشتی‌ها و فناوری GPS به شکل دلخواه ایجاد کردند.
هنگامی که توسعه دهندگان در ابتدا برنامه‌هایی را برای ساخت خط ساحلی دبی در دهه ۱۹۹۰ ایجاد کردند، رویای بزرگی داشتند. مجمع الجزایر زمینی شکل به نام The World Islands شامل ۳۰۰ جزیره شنی کوچک بود که قرار بود به سرمایه گذاران ثروتمند فروخته شود و پر از هتل‌ها و عمارت‌ها شود. به‌جای داشتن تنها دو جزیره نخل، برنامه‌های اولیه برای سومین جزیره (نخل دیره) که حتی بزرگ‌تر از دوتای قبلی بود، طرح ریزی شد. همچنین برنامه‌هایی برای ایجاد مجمع‌الجزایر وسیع دیگری به نام The Universe وجود داشت که شامل جزایری می‌شد که شبیه بخش‌هایی از منظومه شمسی و کهکشان راه شیری بود.
برنامه ریزی‌ها در ابتدای آغاز طرح به خوبی پیش می‌رفت. فناوری و تکنولوژی لازم به همراه تعداد زیادی مهندس، دانشمند، طراح و البته سرمایه گذار گرد هم آمد تا ساخت این قلعه‌های شنی رویایی را محقق سازند. امید‌ها روز به روز بیشتر می‌شد و افق‌ها روز به روز روشن تر. علم و فناوری به سرعت این دنیا‌های جدید ساخته شده از شن و ماسه را به جهان آینده متصل می‌کرد. با این حال، رکود جهانی ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ بخشی از این جاه طلبی را به تعویق انداخت و حتی آن را تعدیل کرد. با چرخش بازار‌های مالی، برنامه‌های توسعه به حالت تعلیق درآمد که اولین قربانی آن The Universe بود. جاه طلبی‌ها برای جزیره دیره، که اکنون جزایر دیره نامیده می‌شود، نیز به میزان قابل توجهی کاهش یافت. نخل جبل علی حتی شاهد توقف در مراحل توسعه خود بود و اکنون توسعه نیافته باقی مانده است.
مجمع الجزایر The World Islands نیز اگرچه ساخته شده است، اما تنها تعداد انگشت شماری از ۳۰۰ جزیره موجود در آن توسعه یافته اند. از استثنا‌های آن می‌توان به یک استراحتگاه جدید در جزیره کلارنس، در بخش آمریکای جنوبی مجمع الجزایر و پروژه دیگری که در شش جزیره در بخش اروپایی گسترده شده است اشاره کرد که نزدیک به افتتاح هستند. در واقع، به نظر می‌رسد که این دنیا‌های شنی جدید از افق‌های آینده خود دور شده اند و در برخی موارد به تپه‌های شنی خشک و بی روح در سواحل این شهر پر زرق و برق بدل شده اند.
همانطور که توسعه دهندگان برای تامین مالی و تکمیل پروژه‌ها تلاش می‌کنند، دانشمندان از ماهواره‌ها برای نظارت بر طیف وسیعی از اثرات زیست محیطی و تغییرات مرتبط با چشم انداز جدید استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، یک گروه بین المللی از محققان در مقاله فوریه ۲۰۲۲ اشاره کردند که تغییرات قابل توجهی در کیفیت آب اطراف نخل جمیرا رخ داده است. آن‌ها افزایش تدریجی رسوبات معلق و کلروفیل را از سال ۲۰۰۱ و همچنین افزایش ۷.۵ درجه سانتیگراد (۱۳.۵ درجه فارنهایت) در دمای متوسط آب گزارش کردند. آن‌ها در سال ۲۰۲۰، زمانی که گردشگری این جزیره به دلیل همه گیری کووید-۱۹ کاهش یافت، بهبود موقتی در کیفیت آب مشاهده کردند. یافته‌های آن‌ها بر اساس داده‌های جمع آوری شده توسط ماهواره‌های Landsat 7 و Landsat 8 است.
افق‌ها برای این طرح‌های رویاپردازانه، هنوز مبهم است هرچند که با کاهش اثرات منفی اپیدمی کرونا، باز امید‌ها زنده شده است. در سمت دیگر، توسعه دهندگان طرح‌های خود همه آینده نگر و هم دارای پیوست‌های زیست محیطی می‌دانند. به هر روی اگر چنین نیز باشد، اپیدمی کرونا ثابت کرد که همه چیز به برنامه ریزی‌های اقتصادی بستگی ندارد به خصوص که نگرانی جدیدی به نام آبله میمون نیز پدیدار شده است.
منبع: scitechdaily
ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو
