نیکی کریمی بازیگر فیلم‌های "برج مینو" و "بوی پیراهن یوسف" درباره تجربه اش در " دسته دختران " گفت: آنچه بیش از همه برای من جذابیت داشت، یک فیلمنامه جدید بود، چون حتی اگر من پیش از این، "برج مینو" و "بوی پیراهن یوسف" را کار کردم، آن فیلم‌ها در پس زمینه اش جنگ بود، ولی "دسته دختران" برای من یک کشمکش جدید بود.
به گزارش ایسنا، این بازیگر و کارگردان سینمای ایران ادامه داد: من می‌توانستم در "دسته دختران" کار‌های فیزیکی را خیلی ملموس انجام بدهم، اما خارج از این موارد، آنچه برای من مهم‌تر بود، قصه بود. مادری فرزندانش را در موشک باران‌های جنگ از دست می‌دهد و به خط مقدم جنگ می‌رود تا بمیرد. این قصه برایم از لحاظ درماتیک خیلی مهم بود.
این بازیگر که نقش «یگانه کمایی» را در "دسته دختران" بازی کرده است، خاطرنشان کرد: نمی‌توان گفت که یگانه کمایی فرمانده است. زنانی به او می‌پیوندند که هر کدام قصه خود را دارند.
نیکی کریمی همچنین درباره کارکترش در فیلم «دسته دختران» خاطرنشان کرد: این خانم افسرده و غمگین است و بچه هایش را از دست داده و کارگردان تاکید داشت که "یگانه" (با بازی نیکی کریمی) از همه باید ریکشن هاش کمتر باشد، با نگاه‌هایی خیره و خسته و تنها انگیزه اش برای اینکه بخواهد بجنگد، کشته شدن بچه هایش است.
او درباره لهجه اش در فیلم "دسته دختران" خاطرنشان کرد: خانم قیدی به شدت تاکید داشت که یگانه کمایی تهران درس خوانده و در جنوب معلم شده و در حقیقت یکی از اشخاصی هست که خیلی محلی صحبت نمی‌کند. کارگردان در تمرینات می‌گفت که هر کسی میزانی از لهجه را باید داشته باشه و در مورد نقش یگانه تاکید داشت که به طور ملموسی باید مشخص باشد که این شخص با لهجه صحبت نمی‌کند و فقط یکسری کلمات را با لهجه می‌گوید. خودم من به عنوان بازیگر نگران بودم و به خانم قیدی می‌گفتم که بهتر نیست لهجه همه یک دست باشد؟ و او گفت نه من دلم می‌خواهد که هر کدام تان به یک ترتیبی لهجه داشته باشید و لهجه‌ها یکدست نباشد و روی این موضوع تاکید داشت.
نیکی کریمی همچنین درباره حادثه‌ای که سر صحنه این فیلم برایش پیش آمد یادآور شد: بعد از یک ماه از فیلمبرداری "دسته دختران" سانحه‌ای برایم پیش آمد که هم جمجمه ام شکست و هم مهره گردنم آسیب دید، اما آنقدر به کار علاقه داشتم که هر روز تفنگ چند کیلویی را بلند می‌کردم و سر فیلمبرداری می‌رفتم.
این بازیگر و کارگردان در پایان گفت: من به خانم قیدی تبریک می‌گویم، این جور فیلم‌ها تولیدشان سخت است و تصمیم گیری برای اینکه چنین فیلمی بسازی کار دشواری است و همچنین باید به همه گروه بازیگران فیلم که تجربه دشواری را آزمودند، هم تبریک گفت.
