مدتی طول کشید تا به‌طور رسمی تایید شد، اما از دست دادن بویایی سرانجام به یکی از علایم شاخص کووید‌ـ۱۹ تبدیل شد. اکنون مشخص شده است که کووید‌ـ۱۹ بر گیرنده‌های بویایی اثر می‌گذارد و حدود ۱۰ درصد کسانی که بویایی‌شان را از دست می‌دهند تا شش ماه بعد همچنان مشکلات بویایی و چشایی دارند.
آثار این مساله می‌تواند عمیق‌تر از آنچه تصور می‌شود باشد. وینست دیری و دیکا برجس واتسون از دانشگاه نیوکاسل در مقاله‌ای که در وب‌سایت کانورسیشن منتشر شده است، به آثار بلندمدت مشکلات بویایی و چشایی پرداخته‌اند. در این پژوهش، آن‌ها با افرادی صحبت کرده‌اند که بویایی و چشایی‌شان را از دست داده‌اند تا پیامد‌های این تغییر با روایت آن‌ها مستند شود.
پیش از همه، لازم است چند واژه کلیدی تعریف شوند. انوسمی به معنای فقدان کامل حس بویایی است. پاروسمی یا بویایی‌پریشی زمان رخ می‌دهد که بو‌های معمولی غیرعادی و معمولا نامطبوع می‌شوند. چشایی از طریق گیرنده‌های روی زبان است. طعم همان تجربه حسی غذا است که بو در آن نقش اصلی را دارد، اما سایر حواس نیز دخیل‌اند. این یعنی حتی اگر چشایی (زبان) مشکلی نداشته باشد، نبودِ بویایی بر طعم اثر می‌گذارد.
آنچه این پژوهشگران را شگفت‌زده کرد این بود که فقدان بویایی تا چه اندازه می‌تواند نامنتظره و سردرگم‌کننده باشد. برای برخی مثل این بود که چراغی خاموش شده باشد، در دو یا سه ساعت از ۱۰۰ به صفر برسند، مثل این‌که بینی از کار افتاده باشد.
برای برخی دیگر، وضعیت سیال‌تر بود. فقدان کامل بویایی می‌تواند به بویایی‌پریشی تبدیل شود. غذایی که روزی خوب بود، روز دیگر ممکن است تهوع‌آور شود.
تاثیر این اختلال بر اشتها نیز پیش‌بینی‌ناپذیر بود. همان‌طور که شاید انتظار می‌رفت، تغذیه افراد دچار اختلال شد، به‌ویژه وقتی بو‌های معمولی تغییر کردند. بعضی افراد با مشکل جدی دست‌به‌گریبان بودند و مواردی از سوءتغذیه و کاهش وزن شدید را گزارش دادند.
در مواردی هم برخی افراد دچار افزایش وزن شدند. این گروه معمولا افراد دچار فقدان کامل بویایی بودند که با از دست دادن بویایی، «دنبال طعم» بودند. یکی از افراد دچار این عارضه می‌گوید: «رضایت از غذا وجود ندارد و بیشتر می‌خورم تا به آن حس رضایت برسم… به‌دلیل این نیاز مداوم به ارضای حسی که ارضا نمی‌شود، وزنم دارد بالا می‌رود.»
منبع: اینترنشنال
