دو سازمان جهانی، با انتشار نتایج تحقیق مشترک درباره آثار سوء «هفته کاری طولانی»، نسبت به عبور سازمان‌ها و شرکت‌ها از مرز «ساعت‌کار مناسب» هشدار دادند. مطالعات سازمان جهانی بهداشت و سازمان بین‌المللی کار نشان می‌دهد، سقف مناسب «ساعت کار»، ۳۵ ساعت در هفته است و اگر از ۵۵ ساعت تجاوز کند به «ساعت مرگ» تبدیل می‌شود.
به گزارش دنیای اقتصاد به نقل از CNBC، یافته‌های یک تحقیق مشترک بین سازمان جهانی بهداشت (WHO) و سازمان بین‌المللی کار (ILO)، نشان می‌دهد ساعات کاری طولانی باعث مرگ سالانه صد‌ها هزار نفر در سراسر دنیا می‌شود. WHO و ILO که دو سازمان جهانی مرتبط با بهداشت عمومی و اشتغال هستند، ارزیابی کرده‌اند در سال ۲۰۱۶ تعداد مرگ‌ومیر ناشی از سکته و بیماری ایسکمی قلبی ۷۴۵ هزار نفر بوده که ۲۹ درصد افزایش را از سال ۲۰۰۰ نشان می‌دهد.
این تحقیق که در نشریه Environment International منتشر شده، اولین تحلیل جهانی در مورد از بین رفتن سلامتی به‌دلیل ساعات کاری طولانی بوده است. WHO و ILO ارزیابی کرده‌اند که ۳۹۴ هزار نفر به‌دلیل سکته و ۳۴۷ هزار نفر به‌دلیل بیماری قلبی در سال ۲۰۱۶ و در نتیجه حداقل ۵۵ ساعت در هفته کار کردن، جان خود را از دست داده‌اند. بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۶، تعداد مرگ‌ومیر ناشی از حمله قبلی در نتیجه ساعات کاری طولانی ۴۲ درصد و تعداد مرگ‌ومیر ناشی از سکته ۱۹ درصد افزایش یافته است.
این تحقیق نتیجه‌گیری می‌کند که ۵۵ ساعت کار در هفته یا بیشتر از آن در مقایسه با ۳۵ تا ۴۰ ساعت کار در هفته، ریسک سکته را ۳۵ درصد و ریسک مرگ ناشی از بیماری ایسکمی قلبی را ۱۷ درصد افزایش می‌دهد. در سال ۲۰۱۶ طبق ارزیابی WHO و ILO، ۴۸۸ میلیون نفر در سراسر دنیا در معرض ساعات کاری طولانی بیشتر از ۵۵ ساعت در هفته بوده‌اند.
«بیماری‌های مرتبط با کار زیاد» به‌ویژه در مردان (۷۲ درصد مرگومیرها)، افراد ساکن در غرب اقیانوس آرام و مناطق جنوب شرق آسیا (که در لیست WHO شامل کشور‌های چین، کره‌جنوبی، استرالیا، ژاپن و چند کشور دیگر می‌شود) و کارکنان میانسال یا بالاتر، بیشتر است.
WHO اضافه می‌کند که «بیشتر مرگ‌ومیر‌های ثبت شده، در میان افرادی بوده که بین ۶۰ تا ۷۹ سال سن دارند و بین سنین ۴۵ و ۷۴ سال، بیش از ۵۵ ساعت در هفته کار می‌کنند.» این مرگومیرها اغلب در سال‌های بعدتر و گاهی یکی، دو دهه بعد از زمانی که فرد ساعات طولانی کار می‌کرده، اتفاق می‌افتند.
تحقیق مشترک WHO و ILO، شامل بررسی ۳۷ مطالعه در مورد بیماری‌های ایسکمی قلبی و ۲۲ مطالعه در مورد سکته و نیز داده‌هایی از بیش از ۲۳۰۰ نظرسنجی است که بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۲۰۱۸ در ۱۵۴ کشور جمع‌آوری شده است.
چند هفته پیش پستی در شبکه اجتماعی لینکداین که جاناتان فراستیک ۴۵ ساله آن را به اشتراک گذاشته بود، سروصدای زیادی به پا کرد و زنگ هشداری را در مورد ساعات کاری طولانی به صدا درآورد.
فراستیک که مدیر برنامه‌نویسی بانک HSBC است، یک بعدازظهر یکشنبه برای هفته کاری پیش رو آماده می‌شد که ناگهان در قفسه سینه خود احساس فشار کرد، گلو و فک و بازویش دچار درد و گرفتگی شد و به سختی می‌توانست نفس بکشد. او می‌گوید: «به اتاق رفتم و دراز کشیدم و توانستم همسرم را مطلع کنم تا با اورژانس تماس بگیرد.»
وقتی آقای فراستیک حمله قلبی را رد کرد، تصمیم گرفت رویکردش را نسبت به کار تغییر دهد. او می‌گوید: «دیگر همه روزم را در برنامه زوم نمی‌گذرانم.»
پست او در لینکداین، توجه صد‌ها نفر دیگر را که تجربیات مشابهی در مورد کار زیاد و اثر آن بر سلامتی خود به اشتراک گذاشتند، جلب کرد. آقای فراستیک، کارفرمای خود را مقصر ساعات کاری طولانی که درگیرش کرده بود نمی‌داند، اما یکی کاربران گفته بود «شرکت‌ها همچنان بیشتر از ظرفیت از کارکنان خود کار می‌کشند، بدون اینکه به رفاه شخصی آن‌ها فکر کنند.»
با اینکه تحقیق WHO دوران کرونا را پوشش نداده، اما یافته‌های آن زمانی در دسترس قرار گرفته که تعداد افرادی که ساعات طولانی کار می‌کنند بیشتر شده و مقامات سازمان جهانی بهداشت می‌گویند افزایش دورکاری و رکود اقتصادی می‌تواند ریسک همراه با ساعات کاری طولانی را افزایش دهد. این روند می‌تواند افراد بیشتری را در معرض بیماری و مرگ زودرس مرتبط با شرایط کار قرار دهد. فرانک پگا، مسوول فنی WHO می‌گوید: «به شواهدی دست یافته‌ایم که نشان می‌دهد وقتی کشور‌ها وارد قرنطینه سراسری می‌شوند، تعداد ساعات کاری تا حدود ۱۰ درصد افزایش می‌یابد.»
WHO هشدار داده که بحران کرونا، پیشرفت‌هایی را که می‌توانند حرکت به سوی افزایش ساعات کاری را تقویت کنند، سرعت بخشیده است. دکتر تدروس ادهانوم، دبیر کل WHO می‌گوید پاندمی کرونا «شیوه کار بسیاری از افراد را به شکل چشمگیری تغییر داده است.» او اضافه می‌کند: «دورکاری در بسیاری از صنایع به یک امر عادی تبدیل شده و مرز‌های بین خانه و محل کار از بین رفته است. به علاوه، بسیاری از کسب‌وکار‌ها مجبور شده‌اند فعالیت‌های خود را محدود یا تعطیل کنند تا در هزینه‌ها صرفه‌جویی شود و آن‌هایی که هنوز در لیست حقوق هستند، مجبورند ساعات طولانی‌تری کار کنند. هیچ شغلی ارزش قرار گرفتن در معرض ریسک سکته یا بیماری قلبی را ندارد. دولت‌ها، کارفرما‌ها و کارکنان باید همکاری نزدیک‌تری داشته باشند تا بر سر محدودیت‌ها به توافق برسند و از سلامت نیروی کار محافظت کنند.»
WHO توصیه کرده که دولت‌ها «قوانین، مقررات و سیاست‌هایی را معرفی، اجرا و تاکید کنند که کار الزام‌آور را ممنوع می‌کند و محدودیت‌های هر چه بیشتر بر ساعات کاری را تضمین می‌کند.» همچنین پیشنهاد WHO این است که کارکنان میزان ساعات کاری خود را به اشتراک بگذارند تا مشخص شود ساعات کاری آن‌ها از ۵۵ ساعت در هفته تجاوز نمی‌کند.
