بحث اجماع اصلاح‌طلبان بر یک نامزد واحد همچنان ادامه دارد و در روزهای اخیر نام اسحاق جهانگیری به دفعات و از زبان تعدادی از چهره‌های اصلاح‌طلب و حتی اصولگرا مانند محمدرضا باهنر به گوش می‌رسد.
به گزارش شرق، باهنر خبر داد جهانگیری به او گفته است که اگر درخواست شود، نامزد انتخابات 1400 می‌شود و بعد از این خبر جهانگیری هم در مقام تکذیب برنیامد تا این این احتمال که جهانگیری در مقطع کنونی مهم‌ترین گزینه اصلاح‌طلبان باشد، تقویت شود. از سوی دیگر با ایجاد مجمع اجماع‌ساز گویا همه احزاب بنا دارند به نظر جمعی تن دهند و گرچه فعالیت‌های حزبی و معرفی نامزدهای حزبی ادامه دارد، اما گفته می‌شود تمام این کنش‌ها صرفا برای معرفی نامزدهاست و در نهایت همه بر یک شخص به وحدت می‌رسند؛ حتی حزب کارگزاران سازندگی هم گویا در این مسیر همراه بوده و نمازی، یکی از اعضای این حزب، در گفت‌وگو با «ایسنا» گفته است: «30حزب به همراه ۱۰ تا ۱۳ فرد حقیقی به عضویت این نهاد درمی‌آیند و همه یک رأی خواهند داشت؛ بنابراین احزاب تحت تأثیر اشخاص حقیقی قرار نمی‌گیرند. چه‌بسا رئیس دولت اصلاحات کمک کند تا احزاب قوی‌تر سهم بیشتری از افراد حقیقی داشته باشند». این سخن نمازی نشان می‌دهد کارگزاران هم بنا دارد با اکثر اصلاح‌طلبان به نتیجه مشترک برسد.
البته پیش‌تر برخی از تمایل کارگزاران به ادامه سیاست انتخاباتی ائتلافی سخن می‌گفتند و در این بین بیان می‌شد که کارگزاران قصد دارد از علی لاریجانی حمایت کند که البته مرعشی، سخنگوی این حزب، این موضوع را رد کرد و چند ماه پیش گفت: «حزب کارگزاران تاکنون هیچ دیداری با آقای لاریجانی نداشته است و اصلا معلوم نیست که خود او بخواهد به عرصه انتخابات وارد شود یا خیر. کارگزاران نامزد حزبی دارد و نیازی ندارد از آقای لاریجانی حمایت کند. ضمن احترامی که برای آقای لاریجانی قائلیم، اما در حزب کارگزاران کوچک‌ترین بحثی درباره حمایت از او در انتخابات ریاست‌جمهوری سال آینده نداشته‌ایم. حزب کارگزاران که بیشترین ظرفیت را برای معرفی نامزد دارد، حتما از یک نامزد غیرحزبی و حتی غیرجبهه‌ای حمایت نمی‌کند».
در کنار این گزاره، نمازی درگفت‌وگوی دیگری بیان کرد که تمایل کارگزاران به حمایت از نامزد اصلاح‌طلب است، اما اگر کارگزاران مجبور شود از لاریجانی حمایت می‌کند. یا محمد عطریانفر در روزنامه سازندگی نوشته بود: «برخی صاحب‌نظران سیاسی از کاندیداتوری آقای لاریجانی سخن می‌گویند یا تأکید می‌کنند که ایشان قرار است بنا بر حمایت اصلاح‌طلبان وارد صحنه شوند. باید تأکید کنم که آقای لاریجانی از منظر تاریخی، متعلق به جریان اصولگرایی است، اما حداقل از سال ۸۴ تا امروز رفتار، منش و نوع سیاست‌ورزی ایشان شباهت‌های زیادی به رویکرد‌های اصلاح‌طلبانه داشته و تجربه سه دوره مجلس ایشان هم نوعی رضایت‌مندی را از سوی اصلاح‌طلبان در کنار خود دارد؛ بنابراین عطف عنایت به امثال آقای لاریجانی زمانی می‌تواند مطرح باشد که اصلاح‌طلبان از ارائه نیروی متحد و مشترک میان احزاب متبوع خود دچار امتناع یا محرومیت شوند».
چنین سخنانی ادامه داشت تا آنکه بر اساس مصوبه شورای هماهنگی اصلاح‌طلبان، مجمع اجماع‌ساز شکل گرفت که در مصوبه بنیادین این مجمع آمد که اصلاح‌طلبان با هدف حمایت از نامزد اصلاح‌طلب وارد انتخابات می‌شوند. با درنظرداشتن چنین موضوعی به نظر رسید که همه حرف‌و‌حدیث‌ها پایان یافته و کارگزاران به‌عنوان یکی از اعضای شورای هماهنگی و به تبع آن مجمع اجماع‌ساز با اصل این موضوع، یعنی ورود با هویت اصلاح‌طلبی، مشکلی ندارد تا آنکه روز گذشته علی صوفی خبر داد کارگزاران سازندگی با افرادی مانند محمدجواد ظریف، علی لاریجانی و رضا اردکانیان دیدار داشته است. او در گفت‌وگو با «مثلث‌آنلاین» گفته است: «اکنون احزاب تا حدی فعالیت انتخاباتی خود را آغاز کرده‌اند. برخی احزاب مانند کارگزاران سازندگی بیشتر فعالیت می‌کنند و برخی احزاب مانند اتحاد ملت کمتر و حتی شنیده‌ام که کارگزاران با تعدادی از شخصیت‌های اصلاح‌طلب و غیراصلاح‌طلب برای انتخابات 1400 نیز دیدار داشته است. گویا اعضای کارگزاران به دیدار افرادی همچون آقایان ظریف، اردکانیان و لاریجانی رفته‌اند و حتی اخیرا آقای لیلاز بحث حمایت از نامزد نظامی را مطرح کرد. کارگزاران بیش از آنکه به وجه اصلاح‌طلبی نامزدها توجه داشته باشد، به میزان رأی‌آوری افراد توجه می‌کند. به‌هرحال گمانه‌زنی‌ها وجود دارد و احزاب هم نامزدهای خود را معرفی می‌کنند تا ببینند اقبال عمومی نسبت به چه کسی بیشتر است و این فرایندی است که تا انتخابات ادامه خواهد داشت. اما در نهایت مطمئن باشید اصلاح‌طلبان با سازوکار نهاد اجماع‌ساز بر یک نامزد به جمع‌بندی می‌رسند و اجازه نمی‌دهیم تجربه انتخابات سال 84 تکرار شود».
علاوه بر شائبه‌هایی که مبنی بر حمایت کارگزاران از علی لاریجانی وجود دارد، گفته می‌شود حزب اعتدال و توسعه، حزب نزدیک به حسن روحانی نیز بی‌میل نیست که با لاریجانی وارد انتخابات شود؛ چنان‌که غلامرضا ظریفیان در گفت‌وگو با «نامه‌نیوز» درباره این موضوع گفته بود: «اگر حزب اعتدال و توسعه از علی لاریجانی حمایت کند، باید بپذیریم که دیگر با اصلاح‌طلبان همراه نیست؛ زیرا اصلاح‌طلبان تا اینجای کار مشغول بررسی چگونگی ورود به انتخابات هستند و می‌خواهند راهبرد انتخاباتی، مانیفست و شیوه ورودشان به انتخابات را در یک مجمع اجماع‌ساز بررسی کنند تا بعد از همه اینها به بررسی نامزد مورد اجماع بپردازند. اگر حزب اعتدال و توسعه از حالا و به‌صورت ناگهانی اعلام کند که از آقای لاریجانی حمایت می‌کند، عملا راهش را به همه شکل از اصلاح‌طلبان جدا کرده است.
آقای لاریجانی در سال‌های اخیر هیچ‌گاه همسو با تندروها نبوده و همیشه سعی کرده است وجه اعتدال را رعایت کند و در این موضوع شکی نیست، اما واقعیت این است که او دارای پایگاه اجتماعی قدرتمندی نیست و در انتخابات ریاست‌جمهوری بسیار مهم است که نامزد مورد تأیید اصلاح‌طلبان خودش هم سبد رأی بالایی داشته باشد که آقای لاریجانی چنین شرایطی را ندارد. اصلاح‌طلبان با توجه به تجربه‌ای که از ائتلاف با آقای روحانی دارند، می‌خواهند نتیجه انتخابات هرچه باشد، با تکیه بر ظرفیت‌های خودشان رخ دهد. بدنه اصلی اصلاحات حتما از یک نامزد غیراصلاح‌طلب حمایت نمی‌کند و اجازه نمی‌دهد تجربه سال 96 تکرار شود».
با همه این اوصاف باید دید که اولا علی لاریجانی بنا دارد که در انتخابات حاضر شود یا نه که البته منصور حقیقت‌پور، از نیروهای نزدیک به لاریجانی و مشاور او در دوره ریاستش بر مجلس دهم، تا این لحظه همچنان باور دارد که علی لاریجانی تصمیمی برای شرکت در انتخابات ندارد: «اصلاح‌طلبان در شرایطی از حمایت یا عدم حمایت سخن می‌گویند که اصلا هیچ علامتی بر حضور آقای لاریجانی در انتخابات دیده نمی‌شود. من با آقای لاریجانی ارتباط دارم و در تمام این مدت هیچ نشانه‌ای دال بر نامزدشدن او ندیده‌ام».
ثانیا درصورتی‌که لاریجانی تصمیم نهایی خود را بگیرد و نامزد انتخابات شود، چه نیروهایی از او حمایت می‌کنند؟ با توجه به آنکه پایگاه علی لاریجانی در میان اصولگرایان چندان مستحکم نیست و انتقادهای زیاد و البته تندی از سوی بسیاری از طیف‌های اصولگرایی متوجه اوست، باید دید اصلاح‌طلبان از او حمایت می‌کنند، نزدیکان دولت روحانی، هر دو یا هیچ‌کدام؟
لذا مطمئنا هر کسی بیاد از خودشون است چه به ظاهر چپ باشد یا راست یا حتی به ظاهر ضد نظام.