اَندکی صبر...

مرتضی عارفی خُرّمی؛ عرصه ی نویسندگی بر پایه ی عشق اُستوار و مستلزم علم، مهارت، هنر و کسب  مطالعات، تحقیقات و اِطلاعات علمی، تخصّصی و تجربی درست می باشد، اگر چه دقّت بیش از حد، مُنجر به حساسیّت و شاید هم نوعی وسواسیّت ذهنی، عقلی یا متنی بشود امّا هدف، قطعاً بازی با کلمات نیست بلکه تولید یک اَثر با عنوان، قالب و محتوا مشخص، دارای وزن و در حد کمال است و تجربه ی آزمون و خطا به معنای کشف ضعف و قوّت و مهم تر این که تعهّد به قانون، مستقل از تعصّب و در همه حال دفاع از منافع عمومی، یک اَصل و اِبراز مخالفت یا اِنتقاد به همه ی شئونات حق، خود، یک حقِّ ذاتی، حقوقی، مدنی و عامل آسیب شناسی، ترمیم و ثِبات آن است که منشا آن در فلسفه ی آفرینش اِصالت دارد، هر چند، نقد به معلوم یعنی غفلت و نقد به نا معلوم یعنی فرا فکنی و نقد به فردا یعنی تدبیر که صرفاً در حد اِرائه ی طرح، برنامه و پیشنهاد کار گشا، شاید مؤثر باشد.

 

اِنتخابات، مبنا، رضایت، علّت و مشارکت، معلول حکومت مردم و اَساساً فرصتی برای حرکت، تغییر و توسعه قلمداد می شود.

 

قانون اِنتخابات در همه ی عرصه های موجود، نیازمند آسیب شناسی، اِصلاحات و اِرتقا می باشد.

 

یک واقعیّت وجود دارد که اَغلب مردم حتی برخی از خواص، تقاضاها، اِنتقادات و توقّعاتی ولو منطقی را بعضاً از رئیس جمهور به عنوان مسئول اِجرای قانون اَساسی مطالبه دارند که اَساساً ربطی به مسئولیت، وظایف و اِختیارات دولت ندارد و صرفاً منوط به بررسی، تصمیم و اِقدام حکومت است ولی در عین حال، رایزنی دولت با نهادهای مختلف حاکمیّتی، جهت تامین مطالبه ی مخاطب، قابل تقدیر می باشد.

 

عِلم، پیش نیاز، هم نیاز و حتی متمّم ثروت است چون به لحاظ فلسفی، بزرگ ترین ثروت قلمداد می شود، حتی اگر ثروت، حفظ و اِرتقا زندگی، سلامتی، دانائی و یا میزان پول، دارائی یا اِعتبار باشد چون هر ثروتی که فاقد عِلم باشد، محکوم به ضعف، فنا و فقر که عین ظلم و عامل فساد، فحشا و کُفر و در نهایت مرگ است، بنابراین همه چیز به عِلم، آگاهی و اِنتخاب مبتنی بر تدبیر بستگی دارد، هر چند، هیچ برکتی جُز صداقت، هیچ سرمایه ای جُز اِعتماد، هیچ حقوقی جُز رضایت و البته هیچ شافعی جُز پروردگار، وجود ندارد و در واقع، تنها اوست که شفا می دهد و شفاعت او، تنها به نیّت، میل و هدف آدم بستگی دارد و بر همین اَساس، اِنتخابات، تنها، یک اِنتخاب است، اِنتخابی از جنس علم، تخصّص و تجربیّات مفید که نقش مهمی را در اِرتقا کمّی و کیفی خدمات ایفا می کنند، از این رو، اِنتخاب کاندیدا متعهّد، وفادار و فداکار که در مسیر خدمت بی منّت به اَقشار مختلف مردم و جلب رضایت آن ها، تلاش، اِمداد و جهاد کند، بسیار مهم تلقّی می شود.

 

اِمروز، در حالی با بررسی، تحلیل و آسیب شناسی عینی، محسوس و ملموس نسبت به هر آن چه که بر کشور، شهر و به تاثر از آن ها، بر کمیّت و کیفیّت زندگی ملّت گذشت و با تجربیّات، عبرت ها و توقّعاتی، اِنتخاب مدنی سرنوشت ساز اَنجام می شود که باید قبل از هر اِقدام، تصمیم و اِنتخابی، به دور از اِحساسات، عواطف و هیجانات مقطعی، غیر علمی و غیر واقعی و عدم تاثر از جنگ های روانی که در فضاهای غبار آلود، بذر اِختلاف، نیرنگ و خیانت را می پاشاند و مغز، قلب و عزم ها را مست، مسموم و سست می کند، با تفکّر، تدبّر و اِحساس مسئولیت ملّی، با توجه به مشکلات، معضلات و آسیب های بسیار فراوانی که در زمینه های مختلف، در عرصه های گوناگون کشور وجود دارد و موجب اَفزایش شکاف های (بین نسلی، اَرزشی و مادّی) و تبعات وخیم آتی آن می گردد، اُمید است که عزم ملّی، با عبرت از سرگذشت، همگام با سرنوشت، مصلحت کشور، ملّت و نظام را به درستی تامین کند.

 

دولت یازدهم، در حالی آغاز شد که دکتر حسن روحانی با حمایت بی منّت شخصیّت های مذهبی، سیاسی، اِقتصادی، اِجتماعی و فرهنگی اِعتدال گرا، اِصلاح طلب و اُصول گرا سنِتی و نوین محبوبی همانند علی اَکبر ناطق نوری، اَکبر هاشمی رفسنجانی، سیّد حسن خمینی، سیّد محمّد خاتمی، محمّد رضا عارف، علی مطهری، علیرضا محجوب و ... و با اِستقبال گرم، پُر شور و معنا دار اَقشار مختلف ملّت و کسب آرای میلیونی که پیام روشنی برای همه بود، به عنوان رئیس جمهور محترم ایران اِنتخاب شد که بنا به همه ی مشکلات، معضلات و آسیب ها، ماجراجویی های هزینه اَفزا، فشارها و تنش های داخلی و بین المللی که در قالب یک اِرث ناگوار از دولت های پوپولیست، اِلتقاطی و بی کفایت نهم و دهم به او تحمیل گشت امّا ضمن صبر، تحمّل و ایستادگی، با تدبیر، اِقدام و عمل، بخش بزرگی از مسیر خدمت را در مسئولیت، وظیفه و تعهّد خود با ملّت بر اَساس قانون، منویات نظام و با مشارکت جامعه ی مدنی، با موفقیّت به سر اَنجام مطلوب رساند و در طول خدمت نیز، بر اَساس گزارشات رسمی نهادهای بازرسی، نظارت و مردم نهاد، به طور شفاف، در مسیر اِختیارات قانونی خود گام برداشت و دچار تضاد اِختیارات، اِقدامات فرا قانونی و یا تضعیف نشد، از این رو، دولت یازدهم، جدا از برند اَصلی خود که تدبیر و اُمید نام دارد، دولت ثبات نیز  قلمداد می شود. البته به طور طبیعی، بنا بر هزینه هایی که دولت قبل ایجاد نمود، عدم تغییر نیروها به لحاظ سایر گرایشات و حجم بزرگ دولت، قطعاً مسائلی حادث می گردد که پیرو آن ها، اِنتقاداتی نیز بر دولت وارد بود و هست که در صدد آسیب زدایی آن ها می باشد.

 

خیلی از اَصحاب مسائل سیاسی، اِقتصادی، اِجتماعی، فرهنگی، به خصوص سازمان های مردم نهاد، نشریات و رسانه ها با فهم، درک و باور وضعیت قبل از سال 92 و اَکنون  و سایر چالش ها، تهدیدات و خطرات پیش رو، از بین چهار کاندیدای موجود یعنی روحانی، رئیسی، قالیباف و میر سلیم و بر حسب معیارهایی که جهت میزان حمایت، مقبولیّت و پیروزی یک کاندیدا مدِّ نظر قرار می دهند، لذا اِجماعاً بر روی رئیس جمهور فعلی یعنی دکتر حسن روحانی و تداوم مسیر او تمرکز دارند چون از نظر آن ها، روحانی با توجه به این که اَغلب ویژگی هایی که باید برای شخص، قدرت و پایه ی دوم کشور اِحراز شود، را دارا است و کارنامه ی قابل قبول، دفاع و خوبی به دور از سیاست زدگی، شُعار گرایی و عوام فریبی در مسئولیت های مختلف دارد و مهم‌تر این که تنها کاندیدایی است که تقریباً همه گرایش های دینی، مذهبی، عقیدتی، سیاسی، اِجتماعی و فرهنگی اِعتدال گرایی، اِصلاح طلبی و اُصول گرایی، بر آن واقف، توجّه و وحدت نظر داشتند و دارند ولی برنامه های رئیسی یا قالیباف را که صرفاً دچار سیاست زدگی، شُعار گرایی و فاقد نظر کارشناسی، منابع مالی و اِعتبار قانونی می باشد را اَبزار فریب اًقشار محروم، جهت کسب قدرت تلقّی می کنند و در خصوص حزب سیاسی نا کارآمد،  برنامه ی مبهم و عدم اِقبال عمومی نسبت به میر سلیم نیز، نظر خاصی وجود ندارد.

 

بر اَساس برخی نظر سنجی ها مبتنی بر آمار میدانی، پیروزی دکتر حسن روحانی، با آرایی بیش از سال 92 ارزیابی می شود.