محمدرضا زائری روزنامه نگار در خبرآنلاین نوشت: مدیر محلی که قرار بود نامزد انتخابات مجلس هم بشود توی سخنرانی با شور و هیجان قول افتتاح ایستگاه راه آهن را طی سه ماه آینده داده بود و جماعت هم ذوق زده و دلخوش و بی خبر کف زده و هورا کشیده و دست تکان داده بودند .
كسي با تعجب گفت: مگر افتتاح راه آهن دست توست؟ مگر خبري هست؟ به فرض هم كه خبري باشد مگر سه ماهه مي شود؟ خنديده بود و گفته بود: نه، اما من كلا يك ماه ديگر بيشتر اينجا نيستم و اينها هم حالاحالاها دستشان به من نمي رسد!
روزنامه ها و رسانه هاي خبري قرار است از رويدادها بنويسند و مخاطبان را از آنچه شده است و رخ داده و گذشته و تمام شده باخبر سازند و بر اساس مشروعيتي كه يافته اند و اعتمادي كه ساخته اند ، جزييات و پشت صحنه ها و تحليل ها و ناگفته ها را به مخاطب منتقل كنند.
اما همه مي دانيم كه در فضاي فرهنگي ما به هزار و يك دليل معمولا فقط خبرهاي حوادث از گذشته است و اين كه چه كسي كشته شده يا مالش را برده اند! ولي در بقيه موضوعات سياسي و اجتماعي و اقتصادي خبرها فعل مضارع دارد و مخاطب بيچاره را به آينده حواله مي دهد!
هيچ وقت شنيده ايد وزيري بيايد و مردم را غافلگير كند و بگويد مثلا اين قدر مسكن ساخته ايم و اين هم كليدش! بفرماييد و اثاث تان را بگذاريد داخل خانه ؟ يا مثلا يكي بيايد و خبر دهد كه بيست فروند هواپيماي جديد خريديم و الآن توي فرودگاه است ! بفرماييد سوار شويد در خدمتتان باشيم؟ خواهيد گفت: نه! و من هم مثل شما، متأسفانه معمولا عادت نكرده ايم جز در صفحه حوادث خبرهايي با فعل ماضي بخوانيم و بشنويم. و مطمئن باشيد اگر قاتلان و جانيان مي توانستند برنامه ها و نقشه هايشان را از قبل اعلام كنند احتمالا در صفحه حوادث هم شاهد خبرهايي مثل اين بوديم كه: به مناسبت سال نو طي سيزده روز تعطيلات، سيزده پروژه آتش سوزي افتتاح خواهد شد!
عادت به خبر دادن از آينده فراگير شده چون منافع و مصالح فراواني دارد. هم به نوعي باعث التيام خاطر و آرامش دل مخاطب است و هم تعهدي ايجاد نمي كند. مثلا اگر خبري داديم و بعدا آن طور نشد كه كسي نمي آيد بررسي و پيگيري كند!
مخاطب عادت كرده به فعل هايي مثل "مي شود" و "خواهد شد" براي آينده اي كه معلوم نيست كي خواهد رسيد با چاشني "إن شاءالله"!
اين "ان شالله " نه بر اساس معرفت و اعتقاد و يقين ، بلكه بر اساس نوعي تعارف و لفاظي يعني معلوم نيست بشود يا نه!
وقتي يك مفهوم متعالي و عميق اعتقادي كه مسؤوليت آفرين و تعهد ساز است ، مثل برخي ارزشهاي ديگر به يك شعار و تعارف تبديل شود و توجيهي براي تنبلي و بي اعتنايي و عدم احساس مسؤوليت و ... باشد مي شود مصيبت! و امروز بايد اعتراف كنيم كه مصيبت " إن شاءالله" همه مان را گرفتار كرده است!
چطو در جمع «قشنگ و با اعتماد به نفس» حرف بزنیم؟ 
چرا هود مکش ندارد + راههای رفع آن 
راهنمای کامل استایل با پلیور زنانه در روز‌های سرد 
۲واقعیت ازدواج که روانشناسان میگویند به نفعتان است بپذیرید 
متفاوتترین گیاهان آپارتمانی لوکس که با قدشان غوغا میکنند 
کوری آشپزخانه؛ ۶ نکته در مورد آشپزخانه شما که توجه مهمانها را جلب می‌کند 
