اوتیسم عارضه‌ای پیوستاری (طیفی) به حساب می‌آید و علائم این اختلال در دو بیمار به یک شکل ظاهر نمی‌شود.
به گزارش ایسنا، با وجود آنکه علائم اوتیسم در تمامی افراد به یک به شکل نیست اما با علائم مشابهی هم می‌تواند همراه باشد.
در بیشتر کودکان اختلال طیفی اوتیسم در سن سه سالگی تشخیص داده می‌شود اما گاهی اوقات این عارضه در فاصله سنی 6 تا 12 سالگی شناخته می‌شود. همچنین در موارد نادر این عارضه در افراد بزرگسال تشخیص داده می‌شود.
نوزادان مبتلا به اختلال طیفی اوتیسم برای نشان دادن خود کمتر صداها و کلمات بی‌معنی و مفهوم را بیان می‌کند و با بالا رفتن سن به سختی می‌توانند در اجتماع فعالیت داشته باشند. همچنین آنان از برقراری تماس چشمی خودداری کرده و حرکات چهره و بدن را به سختی درک می‌کنند.
کودکان مبتلا به اختلال طیفی اوتیسم اغلب ترجیح می‌دهند با خودشان بازی کنند همچنین برخی از آنها همراهی با کودکان سنین مختلف را ترجیح می‌دهند. به همین دلیل مبتلایان به این اختلال به سختی به مهارت‌های زبانی دست پیدا می‌کنند و می‌توانند صحبت‌های دیگران را کپی کنند.
همچنین اوتیسم بر چگونگی حرکات فیزیکی کودک به هنگام نشان دادن و ابراز کردن خود تاثیر می‌گذارد و در مواقعی که هیجان زده می‌شود می‌تواند دست‌های خود را حرکت دهد.
برخی از این کودکان در شرایط مرتب و منظم اساسا آرامش بیشتری دارند و زمانی که برنامه متداول آنان تغییر می‌کند اذیت می‌شود. همچنین این بیماران در برابر محرک‌هایی همچون بو، صدا مزه و لمس کردن واکنش معمولی نشان نمی‌دهند.
به گزارش روزنامه ایندیپندنت، این بیماری همچنین بر توانایی شناختی فرد هم تاثیر می‌گذارد.
