در عراق، کارگران ایرانی را تنها سر ساختمانهای نیمهکاره درحال داربستزدن یا حمل بلوک و سیمان نمیبینید یا سر میدان شهر در انتظار کار. بساط واکسی برای مسنترهاست، آنهایی که توان کار سخت را ندارند. «آدم از خجالت آب میشود وقتی این پیرمردها را میبیند. در یکی از این مسافرخانههایی که ایرانیها میمانند، تعدادی از این مردها را دیدهام که همسنوسال پدرم بودند؛ هر کفش ٥٠٠دینار. «اسماعیل» ٥٠سال داشت و بار ششم بود که میآمد عراق برای واکس زدن. تعداد این «اسماعیلها» کم نیست.»