در جامعه ما «میل به موفقیت از طریق عملکرد» در حد قابل قبولی متناسب با نرمهای جهانی است. این حاکی از ظرفیتهای «امید اجتماعی» در ایران است. در پس گلایهها و اعتراض های مردم، سوسوی امید هست اما امیدی لرزان و حیران و سرگردان. چه باید کرد تا این امید، به انرژی سازمانیافته درونزای اجتماعی برای ساختن ایران تبدیل شود. با همان راهحلی که در بالا ذکر شد « امید خاموش اجتماعی » میتواند نهادمند، مستقر و شکوفا و اثرگذار شود.