محمدرضا لطفی، نابغه موسیقی ایرانی، اگر زنده بود اکنون باید تولد ۷۷سالگیاش را جشن میگرفت. لطفی برای اهالی هنر تنها نوازنده و آهنگساز نبود، نامش به مثابه برندی بود که بر اعتبار هر آلبوم، گروه موسیقی و کنسرتی میافزود؛ تارنوازی بیبدیل که تکنیک و احساس را به شیرینترین شکل ممکن در هم میآمیخت تا خالق نغماتی باشد که برای چند نسل خاطرهساز باشد. همنوازی او با خوانندگان شهیری، چون محمدرضا شجریان، شهرام ناظری و پریسا موجب شده فاخرترین آثار موسیقایی نیمقرن اخیر به همت او تولید شود. اجراهایی که در جشن هنر شیراز ضبط شده، آلبومهایی، چون «عشق داند» و مجموعه آثار «چاووش» و همچنین اجراهایی که در برنامه «گلها» داشت تنها مشتی از خروار آثار جاودانه او هستند.