موش‌های حامل این ژن باستانی در مقایسه با موش‌های معمولی، مهره‌های کمتر و پیچش دنده‌های قوی‌تری داشتند که یادآور تفاوت‌های مشاهده شده بین انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها است. جالب اینجاست که برخی از این موش‌ها اشکال قفسه سینه‌ای نامتقارن مرتبط با کژپشتی (scoliosis) را نشان می‌دهند، وضعیتی که مطالعات اخیر نشان داده است که نئاندرتال‌ها ممکن است به همراه ماکروسفالی یا بزرگ شدن اندازه سر مستعد ابتلا به آن بوده باشند.
باستان‌شناسانی که در غار‌های TOLL DE MOIÀ مشغول حفاری بودند، شواهدی از هم‌نوع‌خواری نئاندرتال‌ها را کشف کرده‌اند که قدمت آن‌ها به بیش از ۵۲۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد.
یکی از داغ‌ترین پرسش‌ها در تاریخ پژوهش پیرامون نئاندرتال‌ها این بوده که آیا آنان خالق آثار هنری بوده اند یا خیر. در چند سال گذشته اجماع نظر بر این بوده که نئاندرتال‌ها گاهی اوقات خالق هنر بوده اند. با این وجود، رفتار نئاندرتال‌ها مانند روابط آنان در دو انتهای درخت تکاملی میمون انسان نما (هومینوئید)، شامپانزه‌ها و هوموساپینس‌ها از نظر فرهنگی از گروهی به گروه دیگر و در طول زمان متفاوت بود.
باغ؛ گوشه ذهن هر ایرانی: سفری به زیباترین باغ‌های ایرانی در شیراز 
