آنای روزنامه‌نگار هم دو چهره دارد؛ درست مانند کشورش، درست مانند فرمانده کشورش. این دوگانگی از همان نخستین دقایق ورود به سرزمین او، دیدنی است، گویی «تمایز»، تمایز این خاک و مردمان آن است. اینجا جزیره بی‌نهایت زیبایی است که رسانه‌ها بیشتر بر سیمای توسعه‌نیافتگی آن متمرکز بوده‌اند، متاثر از فرماندهی که در اندیشه ارزانی برای مردمش بود اما مخالفانش او را دیکتاتوری سخت‌دل توصیف می‌کردند و می‌کنند. آنا نیز هم دلباخته ایدئولوژی رهبر در دوران قدرت است و هم دلداده اصلاحات محافظه‌کارانه‌اش در دوران بازنشستگی. چهره آنا به طبیعت کوبا می‌ماند، اما باورش به سرسختی فرمانده. (روایت همرزم فیدل از انقلاب سوسیالیستی را در صفحه4 بخوانید) وقتی از او دلیل این دوگانگی‌ها را می‌پرسم، می‌گوید: «اینجا کوباست؛ کشور تضادها! خوش آمدید!»
فیدل کاسترو رهبر انقلاب کوبا که به مدت نیم قرن در راس هرم قدرت این کشور بوده است در سخنرانی روز سه شنبه خود در جمع اعضای حزب کمونیست این کشور اعلام کرد به روزهای پایانی عمرش نزدیک شده و از اعضای حزب خواست به آرمان های حزب کمونیست کوبا وفادار بمانند.
جوانی چطور ما را فریب میدهد که فکر کنیم تا ابد وقت داریم؟ 
