هنر شجریان نه صرفا در وادی "هنر برای هنر" میگنجد، چرا که از شخصیگرایی محض به دور بود و مردم و مخاطبان بیشمارش، هدف او از هنرآفرینی بود؛ و نه در ورطه "هنر برای مردم" به معنای مطلق آن میافتد، چه هنر او از روح پاپولار به معنای مصطلح آن و سطحیگرایی موسیقی متداول جامعه متمایز بود.