آغاز راه بهرام رادان در دنیای بازیگری با شور عشق همراه شد، فیلمی که می‌توان آن را سرشار از کلیشه‌های رایج دانست؛ اما او طی این سال‌ها در انتخاب نقش‌هایش هوشمندی خاصی به خرج داد و سعی کرد به کلیشه‌ها پایبند نباشد. او از ژانر‌های مختلف استقبال کرده و تجربه‌هایی در نقش‌های پیچیده، درون‌گرا و حتی چالش‌برانگیز داشته است.
به گزارش فیلم‌نیوز، یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های بازیگری او، توانایی درک و تحلیل عمیق شخصیت‌ها است. از سنتوری که در آن نقش یک موسیقی‌دان سرخورده را ایفا کرد، تا گاوخونی که او را در نقش یک مرد جوان در مواجهه با بحران‌های وجودی‌اش نشان می‌دهد، رادان همواره به عمق نقش‌هایش نفوذ می‌کند و دراماتیک‌ترین لایه‌های آنها را به تصویر می‌کشد.
سنتوری را می‌توان نقطه عطفی در کارنامه‌ی او دانست؛ نقشی که نه تنها توانایی‌های بازیگری‌اش را به چالش کشید، بلکه او را به یکی از بازیگران مطرح دهه‌ی ۸۰ خورشیدی تبدیل کرد. این فیلم به کارگردانی داریوش مهرجویی، روایت‌گر داستان مردی است که در تلاطم عشق و اعتیاد، زندگی‌اش رو به ویرانی می‌رود. رادان با قدرت درک و اجرای دقیق این نقش، توانست تصویری واقعی و گیرا از شخصیتی درگیر با رنج‌های درونی و اجتماعی ارائه دهد. او توانست این شخصیت را با بیانی شاعرانه و دردناک به نمایش بگذارد، به گونه‌ای که تماشاگر با هر لحظه از فیلم با او همدل شود و غم او را در عمق جان خود حس کند.
رادان به مرور از نقش‌های کلیشه‌ای فاصله گرفت و به سراغ شخصیت‌هایی رفت که همگی به نوعی چالش‌های خاص و پیچیده‌ای را با خود به همراه دارند. برای نمونه، در فیلم بی‌پولی به کارگردانی حمید نعمت‌الله، او در نقشی متفاوت و طنزآمیز ظاهر شد؛ نقشی که بازتابی از وضعیت اجتماعی و اقتصادی جامعه بود و او را به عنوان بازیگری انعطاف‌پذیر و ماهر تثبیت کرد. علاوه بر استعداد بازیگری، بهرام رادان در عرصه‌های دیگری چون تهیه‌کنندگی و حتی موسیقی نیز به تجربه پرداخته است.
بهرام رادان این روزها با فیلم «صبحانه با زرافه‌ها» به کارگردانی سروش صحت روی پرده سینماهاست؛ فیلمی که در همین روزهای ابتدایی اکران با استقبال زیادی روبه‌رو شده است. به این بهانه مروری داریم بر نقش‌های مهم کارنامه بهرام رادان.
در «صبحانه با زرافه‌ها»، بهرام رادان در نقشی متفاوت ظاهر می‌شود که با حال و هوای طنزآمیز و گرم آثار صحت هم‌خوانی دارد. داستان فیلم به نوعی طنز فلسفی و تأملی درباره زندگی، روابط انسانی و مواجهه با چالش‌های گوناگون است. رادان در این فضای طنزآمیز و اندیشه‌برانگیز در قالب کاراکتری آرام، توانسته است بخشی از تناقض‌ها و دغدغه‌های نسل امروز را به تصویر بکشد.
رادان در این اثر با ظرافت و بازی ملایم خود، توانسته شخصیت را با حال و هوای خاص فیلم هماهنگ کند. سروش صحت با فضایی ساده و روان، به مفاهیم عمیق انسانی پرداخته، و رادان این پیچیدگی‌ها را به‌خوبی در بازی خود منعکس کرده است، پیچیدگی انسان معاصر را. شخصیت رادان در این فیلم، ترکیبی از سرزندگی و عمق درونی است.
او توانسته به‌خوبی از پسِ نقشی برآید که کارگردان در آن همزمان، لایه‌هایی از تردید و سوالات فلسفی را مطرح کرده است. این شخصیت به نوعی نمادی از نسل امروز است؛ نسلی که با چالش‌های مدرن و فشارهای اجتماعی دست‌وپنجه نرم می‌کند و در عین حال به دنبال معنایی در عمق زندگی است.
در سریال جیران به کارگردانی حسن فتحی، بهرام رادان در یکی از چالش‌برانگیزترین و تاریخی‌ترین نقش‌های خود، یعنی ناصرالدین‌شاه قاجار، ظاهر شده است. این سریال که داستانی عاشقانه و تاریخی را روایت می‌کند، به بخشی از زندگی و دربار ناصرالدین‌شاه می‌پردازد و عشق شاه به دختری به نام جیران را به تصویر می‌کشد.
نقش ناصرالدین‌شاه به دلیل پیچیدگی‌ها و ابعاد مختلف شخصیتی، از جمله جاه‌طلبی، عاشق‌پیشگی، و درگیری‌های درونی او، به چالش بزرگی برای هر بازیگری تبدیل می‌شود. رادان در این نقش با تسلط و دقت فراوان توانسته است چهره‌ای از ناصرالدین‌شاه بسازد که همزمان مقتدر، عاشق‌پیشه و گاهی سرشار از تناقض است. او در نقش شاه قاجار، لحظات تلخ و شیرین بسیاری را تجربه می‌کند؛ از لحظات رمانتیک با جیران تا مواجهه با تصمیمات سیاسی دشوار و مسائل درباری. رادان به خوبی توانسته است این پیچیدگی‌ها را به نمایش بگذارد و بازی‌اش در نقش شاه، تماشاگر را با شخصیتی همدلیبرانگیز و در عین حال پیچیده روبه‌رو می‌کند.
یکی از نقاط قوت رادان در این نقش، به تصویر کشیدن رفتارها و خصوصیات مختص ناصرالدین‌شاه است؛ او با استفاده از حرکات ظریف، بیان و لحن خاصی که به نقش می‌دهد، شاهی با غرور و عواطف عمیق را خلق می‌کند. حضور او در کنار بازیگران دیگر، و توانایی او در انتقال احساسات مختلف از عشق تا خشم و تردید، باعث شده است تا جیران به سریالی محبوب و ماندگار تبدیل شود.
همکاری بهرام رادان با حسن فتحی، که کارگردانی با سابقه و تجربه‌ی فراوان در روایت داستان‌های تاریخی و عاشقانه است، باعث شده تا این نقش‌آفرینی برای او به یکی از آثار برجسته و تأثیرگذار کارنامه‌اش تبدیل شود. جیران با روایتی متفاوت از تاریخ، توانسته تصویری زنده و جدید از شخصیت‌های قاجاری را به مخاطبان ارائه دهد و رادان نیز با بازی دقیق و متعهدانه خود، به جاذبه و موفقیت این اثر افزوده است.
در فیلم «ابلق» بهرام رادان نقشی چالش‌برانگیز و متفاوت از کارنامه‌ی خویش را ایفا می‌کند. این فیلم که در بستری اجتماعی و واقع‌گرایانه روایت می‌شود، به مشکلات و معضلات خانوادگی و اجتماعی در طبقات پایین جامعه می‌پردازد و شخصیت‌ها در کشمکش‌هایی عمیق با خود و محیط اطرافشان قرار دارند. رادان در «ابلق» توانسته بُعدی جدید از توانایی‌های بازیگری خود را به نمایش بگذارد.
شخصیت او در این فیلم مردی است که در مواجهه با فقر، تعصبات، و شرایط دشوار جامعهای که در آن به سر می‌برد، زندگی خود و دیگران را اداره می‌کند. رادان به خوبی توانسته این درگیری‌های درونی و پیچیدگی‌های شخصیتی را به تصویر بکشد. اگرچه «جلال» نماینده‌ی طبقه‌ای متفاوت از دیگر نقش‌های رادان است؛ اما او توانسته به عمق روان شخصیتش نفوذ کرده و با جزئیات دقیق رفتاری و بیانی، احساسات سرکوب‌شده و فشارهای اجتماعی را به نمایش بگذارد.
نرگس آبیار با نگاه تیزبین خود به جنبه‌های اجتماعی و انسانی داستان، فضایی واقع‌گرایانه و تلخ خلق کرده که در آن بازیگری مانند رادان می‌تواند از توانایی‌های حسی خود استفاده کند. آبیار با خلق صحنه‌هایی سرشار از تنش و احساس، فرصتی فراهم کرده تا رادان در نقش مردی که با محدودیت‌های طبقاتی و فرهنگی دست‌وپنجه نرم می‌کند، بازی قابل‌توجهی ارائه دهد.
ابلق نه تنها تجربه‌ای جدید برای رادان است، بلکه تصویری از تعهد او به نقش‌های عمیق‌تر و انسانی‌تر را نیز به نمایش می‌گذارد. این فیلم توانست بهرام رادان را در نقشی متفاوت از آثار قبلی‌اش به مخاطب نشان دهد و ظرفیت‌های او را در ایفای شخصیت‌های پیچیده و چندلایه آشکار کند.
بهرام رادان در بارکد نقش پسری پرشور و سرزنده را بازی می‌کند که در جست‌وجوی راهی برای خروج از مشکلات و رسیدن به موفقیت است. او با جسارت و شوخ‌طبعی خاصی به تصویر کشیده می‌شود و همین امر باعث شده تا تماشاگران با او همدلی کنند و درگیر ماجراهایش شوند. کیایی در بارکد با طنزی گزنده و انتقادی، به مسائل اجتماعی و مشکلات اقتصادی می‌پردازد و رادان نیز با توانایی خود در خلق موقعیت‌های طنز و نمایش رگه‌های اجتماعی نقش، توانسته است لحظاتی به‌یادماندنی و جذاب برای مخاطب به وجود آورد.
حضور او در کنار سایر بازیگران و هماهنگی با سبک روایت کیایی، بارکد را به یکی از موفق‌ترین فیلم‌های طنز اجتماعی دهه‌ی اخیر تبدیل کرده است.این نقش بار دیگر نشان می‌دهد که رادان علاوه بر توانایی ایفای نقش‌های جدی، در عرصه طنز و ماجراجویی نیز استعداد ویژه‌ای دارد. او با انرژی، خلاقیت و بازی آزادانه خود در این فیلم، به جذابیت شخصیت‌های ماجراجو و سرکش افزوده و بارکد را به اثری ماندگار در ژانر طنز اجتماعی تبدیل کرده است.
در فیلم بارکد به کارگردانی مصطفی کیایی، بهرام رادان در نقشی طنزآمیز و ماجراجویانه ظاهر می‌شود که با حال و هوای خاص آثار کیایی هماهنگی کامل دارد. بارکد داستان دو دوست است که برای رسیدن به آرزوها و اهدافشان وارد ماجراهای عجیب و گاهی خطرناکی می‌شوند. این فیلم با ترکیبی از طنز، هیجان، و انتقاد اجتماعی، نگاهی متفاوت به دغدغه‌های جوانان امروز دارد و رادان نیز به شکلی جذاب و سرگرم‌کننده این فضای هیجان‌انگیز را همراهی می‌کند.
پل چوبی در بستر وقایع سیاسی و اجتماعی ایران روایت می‌شود، داستان زوجی جوان را بازگو می‌کند که با چالش‌های مختلفی در زندگی و رابطه خود مواجه هستند. رادان در این فیلم نقش امیر، مردی درگیر تضادهای عاطفی و شرایط بحرانی، را ایفا می‌کند. رادان، در پل چوبی با چالش‌های فکری بسیار دست‌وپنجه نرم می‌کند و رادان در قالبِ این نقش پرسش‌هایی درباره اولویت‌های عاطفی و اخلاقی را در ذهن تماشاگر برمی‌انگیزد.
رادان توانسته است با پرداختن به جزئیات احساسی، چهره‌ای واقعی و ملموس از امیر بسازد. او اضطراب، تردید و شورش‌های درونی این شخصیت را به تصویر می‌کشد. یکی از نقاط قوت او در این نقش، توانایی به نمایش گذاشتن عمق احساسات و کشمکش‌های درونی بدون افراط است.
امیر در این فیلم، نمادی از نسلی است که میان گذشته و آینده‌اش گیر افتاده و نمی‌تواند به سادگی راهی برای فرار از این وضعیت پیدا کند. رادان در فیلمِ پل چوبی پیچیدگی‌های عاطفی و اجتماعی را به خوبی بازتاب می‌دهد و مخاطب را با داستانی از عشق، بحران و انتخاب‌های دشوار همراه می‌سازد.
«ایرج» در بی‌پولی نیز یکی از آن پرسوناهای فراموش‌نشدنی رادان است. او درماندگی و استیصالِ قهرمان را به بهترین شکل به نمایش گذاشت. بی‌پولی (همان تم آشنای زندگی امروزمان) سببِ آشفتگی قهرمان اصلی فیلم شده و رادان به درستی، سلوک زیستی آدمی فروافتاده از تختِ شاهی را به نمایش می‌گذارد.
او احوالات درونی و برونی شخصیت را چونان ماهرانه ایجاد می‌کند که مخاطب با تمام آشفتگی‌ها و دلشوره‌های ایرج همراه می‌شود و فشار آن را روی بدنش حس می‌کند. ایرج نمی‌خواهد شکستِ خود را بپذیرد و برای همین است که به همراه همسرش (شکوه) چهره‌ی فقر خود را بزک می‌کنند و آن قدر در چاله بی‌پولی فرو می‌روند که وقتی از درون جیب‌های کت ایرج، مقداری پول می‌یابند به هوا می‌پرند و شادمانی می‌کنند. در همین فرایند بی‌پولی است که ایرج نوعی استحاله را از سر می‌گذراند و به بلوغی دیرهنگام می‌رسد.
مهم نیست که بهرام رادان از این پس چه نقش‌هایی را ایفا کند و آنان را چطور بازی کند، «گیلانه» برای همیشه یکی از مهم‌ترین آثاری است که از او به یادگار می‌ماند. او در این فیلم با کمترین اکت و دیالوگ، سیاهی و شومی جنگ را به دراماتیک‌ترین شکلِ ممکن به تصویر می‌کشد. مخاطب وقتی آن بدنِ رعنا و چشم‌های از فروغ‌افتاده را مشاهده می‌کند که چنین اندوهناک روی تخت افتاده و زمین‌گیر شده است، هم‌اندازه‌ی مادرش (گیلانه) از جنگ بیزار می‌شود. اهمیت کار رادان در این فیلم، آن‌زمانی مشخص‌تر می‌شود که بازی متفاوت «فاطمه معتمدآریا» را نیز به یاد آوریم، زنی که تجسمِ تمام فرهنگِ مادرانگی‌ِ ایران است و همه‌ی زندگی خویش را وقفِ پسرش (اسماعیل) کرده است.
رادان در این فیلم تصویر انسانی را ارائه داده که محکوم به سرنوشتی محتوم است و چنان ایفایش کرده که مخاطب، با تمام وجود خویش، درد او را لمس می‌کند و از خود می‌پرسد اگر جای اسماعیل بود؟ اگر زندگی و جوانی و زیبایی‌اش را قربانی آدم‌هایی کرده بودکه حالا او را به شکلِ کامل فراموش کرده بودند؟ و بعد به این نتیجه می‌رسد که سخت است. خیلی سخت است. اسماعیل اما از کسی شاکی یا طلب‌کار نیست، او قبلا تصمیم خود را گرفته است. همه چیزش را برای این وطن داده و دیگر چیزی نمانده است.
علی بلورچی در فیلم «سنتوری» یکی از مهم‌ترین (شاید هم مهم‌ترین) نقش آفرینی کارنامه بهرام رادان است. داستان تلخ شکستن غرور و عزت یک خواننده مشهور که ناکامی‌های روزگار او را مغلوب افیون می‌کند و تمام اعتبار و شهرتش فدا می‌شود. او به خوبی نقش خواننده و نوازنده‌ای را بازی می‌کند که در دورانِ اوج خویش، از کنترل موج‌های پیرامونی زندگی‌اش غافل است و دیگران (هر کدام به شیوه‌ای) در حال مکیدنِ خون او هستند و دیگر تابِ علی شکسته می‌شود و هویت فردی خودش را از دست می‌دهد و تمام زندگی‌اش را می‌بازد. رادان، به خوبی فروپاشی علی بلورچی و رسیدن از اوج به حضیضِ این شخصیت را به نمایش می‌گذارد، مردی که سرانجام ماندن در کنجِ آسایشگاه را به بازگشت به شهر خراب وحشی ترجیح می‌دهد.
جشنواره‌ی بیست‌ودوم فجر، جشنواره‌ای پرقدرت بود و فیلم‌های مهمی در آن دوران به نمایش درآمد، اما این «بهرام رادان» بود که به‌خاطرِ بازی درخشان‌اش در «شمعی بر باد»، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد اصلی جشنواره را به دست آورد. او در این فیلم نقشِ فرزین زربان را بازی می‌کند. جوانی که در توهم قرص‌های روانگردان غرق می‌شود و کم‌کم دیگر خودِ قبلی‌اش (همان دانشجوی مستعد) را فراموش می‌کند. اما مگر چاره‌ای هم دارد؟ او نماینده‌ی جوانانی است که انگار هیچ ریسمانی برای چنگ زدن ندارند.
غرق در تنهایی خویش‌اند و جامعهای که در آن زندگی می‌کنند، به شکلِ کامل فراموش‌شان کرده است. آن‌هنگام که تنها نخِ نازکِ زندگی فرزین (دختری به نام آیدا) می‌‌میرد، او دیگر هیچ چیز ندارد، جز آنکه «چنین فجیع به کشتنِ خویش پردازد» و از قرص‌هایی کمک گیرد که او را در توهم‌های تلخش فرو برند و با مغزی تهی شده از اندیشه به زندگی‌ای ادامه دهد که هیچ چیز برای او ندارد. رادان در این فیلم، نیستی و نسیانِ یک معتاد به قرص‌های روانگردان را به خوبی به نمایش گذاشت.
در سینمایی «گاوخونی»، رادان نقش جوانی را بازی می‌کند که به نویسندگی علاقه‌ی بسیار دارد و تمام روحیاتش در گذشته را تحلیل می‌کند. او کلیدی‌ترین عنصر فیلم افخمی است. بیان دیالوگ ها و صداها در «گاوخونی» اهمیت بیشتری از تصاویر دارد و مخاطب بخش عظیمی از فیلم را با صدای «بهرام رادان» سپری می‌کند و اگر بازی در کلام را یکی از سخت‌ترین شیوه های بازیگری و بیان احساسات بدانیم، باید بگوییم که «رادان» به خوبی از پس این نقش برآمده است.
او تنها با استفاده از کلام و بی‌استفاده از عنصر چهره، در انتقالِ مفاهیم درام نقش موثری ایفا می‌کند. گاوخونی مانند رمانش در نظر اول داستان ساده و روانی دارد؛ اما در عمق آن نوعی پیچیدگی وجود دارد و رادان به عنوانِ برگ برنده‌ی این فیلم، توانسته به خوبی جهانِ این پیچیدگی را بیان کند. «گاو خونی» یکی از متفاوت‌ترین و بهترین تجربه‌های این بازیگر است که توانمندی‌های هنری او را به نمایش گذاشت و اسطوره‌ی چهره‌ی زیبایش را شکست.
آواز قو به کارگردانی سعید اسدی، یکی از اولین فیلم‌هایی است که بهرام رادان را به عنوان چهره‌ای جدید و توانمند به سینمای ایران معرفی کرد. این فیلم که در اوایل دهه‌ی ۱۳۸۰ اکران شد، داستان زندگی مردی به نام پیمان را روایت می‌کند که در تلاطم‌های اجتماعی و شخصی درگیر می‌شود و تلاش دارد میان خواسته‌هایش و واقعیت‌های تلخ زندگی تعادلی برقرار کند.
رادان در این نقش توانست با احساسات عمیق و بازی پرشور خود، به یکی از نمادهای نسل جوان در آن زمان تبدیل شود. این شخصیت، برخلاف بسیاری از شخصیت‌های دیگر در سینمای آن زمان، نماینده‌ی نسلی از جوانان بود که با آرزوهای بزرگ و امیدهای گسترده در دل جامعهای سنتی و پیچیده رشد می‌کردند.
رادان با بازی دقیق و پرجذبه‌اش توانست پیمان را به شخصیتی همدلیبرانگیز تبدیل کند، و مخاطبان بسیاری با او احساس نزدیکی کردند. این فیلم به دلیل بازی‌های قوی و پرداختن به موضوعاتی چون بحران هویت و نارضایتی‌های اجتماعی، توانست توجه منتقدان و مخاطبان را به خود جلب کند و بهرام رادان را به عنوان چهره‌ای نوظهور و با استعداد در سینمای ایران تثبیت کند.
آواز قو در واقع نقطه عطفی در کارنامه‌ی او بود که راه او را برای پذیرش نقش‌های بیشتر و متنوع‌تر هموار کرد.رادان با نمایش درونیات و پیچیدگی‌های احساسی پیمان، تصویری از جوانی سرکش و در جستجوی معنا ارائه داد و این نقش به نوعی مقدمه‌ای شد برای ورود او به دنیای حرفه‌ای سینما. آواز قو را می‌توان به عنوان اولین قدم محکم رادان در مسیر درخشش سینمایی‌اش به یاد آورد، که بعدتر به یکی از بازیگران برجسته و تأثیرگذار ایران تبدیل شد.
گودزیلا؛ این هیولای عجیب ژاپنی از کجا آمد؟ 
۱۱ باور اشتباه در نگهداری از گیاهان آپارتمانی که به آنها آسیب میزند 
۷ مدل موی کوتاه ترند برای زنان مسن که جوانتر نشانتان می‌دهد 
۶ توصیه ریاضیدانان بزرگ برای افزایش علاقه کودکان به ریاضیات 
۱۰ نکته کاربردی برای افرادی که عاشق گیاه آپارتمانی سانسوریا هستند 
بهترین فیلم‌های کمدی سینمای ایران که حتما باید ببنید 
