رئیس انجمن مطالعات کبدی ایران گفت: در شرایط مذکور ویروس به صورت مسالمت‌آمیز در داخل بدن فرد وجود دارد، اما به کبد آسیبی نمی‌رساند و برای اطمینان بیشتر از سلامت کبد، انجام فیبرواسکن و بررسی میزان سطح ویروس هپاتیت B در خون توصیه می‌شود.
به گزارش ایمنا، استاد دانشگاه و فوق تخصص گوارش و کبد تصریح کرد: در بیشتر موارد عفونت از مادر آلوده به نوزادان منتقل می‌شود و تا سال‌ها علامتی دیده نمی‌شود، در بعضی موارد نیز به دنبال هپاتیت حاد ویروسی، فرد ناقل بیماری می‌شود و در این افراد به دنبال علائم هپاتیت از جمله بیاشتهایی، ضعف، بی‌حالی، پررنگی ادرار و زردی، سیستم ایمنی بدن نمی‌تواند HBsQg را منفی کند و بعد از شش ماه با وجود بهبودی ظاهری فرد آلوده باقی می‌ماند.
علویان ادامه داد: به طور کلی آزمایش و اندازه‌گیری آنزیم‌های کبدی می‌تواند نشانه‌ای مفید برای تعیین وجود بیماری در کبد باشد و در این میان، آنزیم‌های کبد AST و ALT اهمیت بیشتری دارند و افزایش سطح این آنزیم‌ها بر وجود التهاب در کبد دلالت دارد.
وی با بیان اینکه بهتر است در تمام بیماران به صورت دوره‌ای از آزمون‌های بررسی میزان سطح ویروس در خون یا همان pcr جهت تعیین مرحله بیماری استفاده شود و اندازه‌گیری سطح HBsAg در سرم نیز کمک کننده است، گفت: یکی از روش‌های تشخیصی در تعیین میزان آسیب کبدی، انجام نمونه‌برداری با استفاده از سوزن مخصوص و تحت هدایت سونوگرافی است که با انجام نمونه‌برداری از کبد، شدت ضایعه مشخص می‌شود و می‌توان روش مناسب‌تری را برای درمان بیماران انتخاب کرد.
رئیس انجمن مطالعات کبدی ایران (هپاتیت)، استاد دانشگاه و فوق تخصص گوارش و کبد با بیان اینکه گاهی برخی از ناقلان هپاتیت از ترش کردن، سوزش سر دل و احساس سنگینی در سمت راست شکم و بیاشتهایی شاکی می‌شوند که این علائم ارتباطی به بیماری هپاتیت ندارد، اضافه کرد: عامل این بیماری در خون و تمام ترشحات بدن افراد ناقل مانند بزاق و عرق وجود دارد و تماس با خون افراد ناقل می‌تواند فرد سالم را نیز مبتلا کند.
علویان با بیان اینکه تنها مخزن ویروس هپاتیت انسان و انتقال آن از افراد آلوده به سالم است، گفت: بهترین راه پیشگیری از ابتلاء به این بیماری، شناخت راه‌های انتقال آن محسوب می‌شود.
