نخستین هواپیمای فضایی با قابلیت حمل مسافر و بار

یک شرکت در حال توسعه نوعی هواپیمای فضایی با قابلیت انجام پروازهای چندین باره است تا جایگزینی برای پرتاب موشک‌های عمودپرواز سنتی باشد. برای این منظور، این هواپیمای فضایی از یک سورتمه راکتی استفاده خواهد کرد.

به گزارش یورونیوز، هواپیمایی که قادر به انتقال مسافران و محموله‌ها به فراسوی جو زمین باشد و بتواند آن‌ها را به سلامت برگرداند، قطعا انقلابی در ماموریت‌های فضایی ایجاد خواهد کرد.

یک شرکت آمریکایی به نام شرکت «هوافضای رادیان - Radian Aerospace» در حال آماده شدن برای آزمایش نسخه کوچک شده «هواپیمای فضایی» خود در سال جاری است که در صورت موفقیت‌آمیز بودن می‌تواند بر نحوه انجام سفرهای فضایی تأثیر بگذارد.

این شرکت در سال ۲۰۱۶با هدف احیای رویای یک هواپیمای فضایی «تک رانشگر به مدار – SSTO» تأسیس شد. هدفی که ناسا در چارچوب برنامه «لاکهید مارتین ایکس-۳۳» به دنبال دستیابی به آن بود ولی با پایان یافتن تخصیص بودجه آن در سال ۲۰۰۱ متوقف شد.

این هواپیمای فضایی جدید که «رادیان یک - Radian One» نام دارد، قرار است کاملاً دارای قابلیت استفاده مجدد باشد و با هدف جایگزین کردن «سیستم سورتمه‌ای با پیشرانه راکت» به جای «پرتاب‌های معمولی با راکت‌های عمودی» طراحی شده است.
ریچارد هامفری، مدیرعامل و یکی از بنیانگذاران شرکت هوافضای رادیان، در بیانیه‌ای گفت: «ما معتقدیم دسترسی گسترده به فضا به معنای فرصت‌های بی‌حد و حصر برای نوع بشر است.»

«هدف ما این است که به مرور زمان، سفرهای فضایی را تقریبا به اندازه سفرهای هوایی معمول، ساده و راحت کنیم. البته قصد ما گردشگری نیست، بلکه انجام مأموریت‌هایی است که زندگی را در سیاره خودمان بهتر کنند»

ریچارد همفری توضیح داد: «هدف ما این است که به مرور زمان، سفرهای فضایی را تقریباً به اندازه سفرهای هوایی معمول، ساده و راحت کنیم. البته قصد ما گردشگری نیست، بلکه انجام مأموریت‌هایی است که زندگی را در سیاره خودمان بهتر کنند؛ مانند تحقیقات، تولید در فضا و رصد زمین و صد البته ماموریت‌های نوآورانه حیاتی مانند پست سریع جهانی در هر جای کره زمین.»

در حالی که راکت‌ها تا به امروز مؤثرترین و غالب‌ترین روش برای پرتاب اجسام به فضا هستند، اما با اشکالات قابل توجهی همراه هستند، به طوری که ناسا حتی آن‌ها را «به‌شدت ناکارآمد و گران‌قیمت» توصیف می‌کند.

در عوض، هواپیماهای فضایی که به سوخت کمتری نیاز دارند و کاملاً قابل استفاده مجدد هستند، می‌توانند جایگزین مقرون‌به‌صرفه‌تر و راحت‌تری برای سفرهای فضایی ارائه دهند.

سفر فضایی پنج روزه با پنج خدمه پروازی با «رادیان یک»

«رادیان یک» یک وسیله نقلیه فضایی است که برای پرتاب و فرود افقی طراحی شده است و بسیار شبیه به یک هواپیمای جت معمولی است و همین امر باعث می‌شود که از راکت‌های سنتی که به صورت عمودی پرتاب می‌شوند، متمایز گردد.

این هواپیمای فضایی به لطف یک سورتمه راکتی که بر روی ریلی به طول حدود ۳ کیلومتر نصب شده، برای شتاب گرفتن از باند فرودگاه‌های معمولی استفاده می‌کند و در این مرحله است که موتورهایش برای صعود به فضا درگیر می‌شوند.

این سیستم سورتمه‌ای میزان سوخت مورد نیاز این وسیله نقلیه را کاهش می‌دهد، که به طور بالقوه می‌تواند هزینه‌ها را کاهش دهد و حتی تجربه راحت‌تری را برای مسافران فراهم کند.

به گفته وب‌سایت شرکت هوافضای رادیان، این هواپیمای فضایی می‌تواند تا ۱۰۰ ماموریت را به انجام برساند. علاوه بر این، خیلی سریع می‌تواند امکان برگشت را فراهم کند و امکان راه اندازی مجدد وسیله نقلیه تنها ۴۸ ساعت پس از بازگشت به زمین وجود دارد.

«رادیان یک» همچنین می‌تواند حداکثر پنج خدمه را در خود جای دهد و تا پنج روز در مدار بماند و زمان کافی برای فعالیت‌هایی مانند تحقیقات علمی، استقرار ماهواره و سایر عملیات‌های فضایی فراهم کند.

این وسیله نقلیه به گونه‌ای طراحی شده است که SSTO باشد، به این معنی که می‌تواند با ترکیب سه فناوری کلیدی، بدون ریزش قطعات در طول مسیر به فضا برسد.

فناوری کلیدی منحصر بفرد برای رفتن به فضا

این وسیله نقلیه به شکل یک فضاپیمای «تک رانشگر به مدار – SSTO» طراحی شده است، به این معنی که با ادغام سه فناوری کلیدی، می‌تواند بدون ریزش قطعات در طول مسیر، به فضا برسد.

این ۳ فناوری کلیدی عبارتند از:

(۱) یک سیستم سورتمه‌ای پرتاب که هم به موتور سورتمه و هم به موتور هواپیمای فضایی نیرو می‌دهد و به هواپیما اجازه می‌دهد با یک باک سوخت پر شروع به کار کند؛

(۲) ارابه فرود که منحصراً برای فرود طراحی شده و وزن وسیله نقلیه را کاهش می‌دهد؛

(۳) و بال‌هایی که در حین صعود باعث بالا رفتن می‌شوند و با این کار میزان نیروی رانشی لازم برای رسیدن به مدار را کاهش می‌دهد.

شرکت هوافضایی رادیان قصد دارد یک نسخه کامل از «رادیان یک» را تا سال ۲۰۲۸ آماده کند، اگرچه ممکن است زمان بیشتری طول بکشد تا این وسیله نقلیه واقعاً به مدار برسد.