احمد زیدآبادی در کانال تلگرامش نوشت: «وفاق ملی» مفهومی است که فعلاً کشور ما از آن فاصلۀ بسیاری دارد و با این سیاست‌های کنونی نیز نمی‌توان به آن خیلی نزدیک شد. بنابراین، هنگامی که برخی دولتمردان از «وفاق ملی» سخن می‌گویند، منظورشان «وفاق جناحی» است. البته «وفاق جناحی» نیز در یک جامعۀ دستخوش تشتت و تفرقۀ فزاینده، هم می‌تواند گامی به سمت بهبود باشد و هم به عنوان عبور از یک مرحله، راه «وفاق ملی» را در آینده بگشاید، اما به شرط آنکه واقعاً از جنس «وفاق» باشد نه تقسیم قدرت به مثابۀ «گوشت قربانی»!
با این حساب، وقتی آقای دکتر پزشکیان و نزدیکانش از تشکیل کابینۀ «وفاق ملی» حرف می‌زنند، منظورشان نمی‌تواند چیزی بیش از «وفاق جناحی» باشد، اما همین هم در این شرایط اگر عملی شود، نوعی غنیمت است! همانطور که گفته شد، وفاق، تقسیم قدرت بین افراد متنفذ چند جناح نیست، بلکه اتحاد و اتفاق بر سر یک برنامۀ کاری مشخص برای بهبود حال کشور و مردم است.
آقای پزشکیان برنامۀ کاری خود را حول سه محور به مردم معرفی کرده و از آنان رأی گرفته است. در حقیقت اتحاد جناح‌ها بر سر این سه محور به معنای وفاق جناحی است و هر فرد متلزم به آنها، صرف‌نظر از خاستگاه جناحی او می‌تواند بالقوه عضوی از کابینه باشد.
ایجاد توازن در سیاست خارجی و مذاکره با طرف‌های غربی به قصد لغو تحریم‌های اقتصادی، رفع فیلترینگ و کمک به کسب و کار مردم در این حوزه، پایان دادن به برخوردهای فیزیکی و تحمیلی با نوع پوشش مردم و ایجاد فضایی از آرامش و آزادی اجتماعی، سه محوری است که آقای پزشکیان وعدۀ تحقق آنها را داده و گردنش را هم گرو گاشته است.
بنابراین، هر اهل تخصص و توانایی از هر جناحی، که به طور علنی این سه محور را به عنوان جهت‌گیری سیاسی خود اعلام کند و در مقابل افکار عمومی متعهد به کمک به عملی کردن آنها شود، می‌تواند عضو مناسبی برای کابینۀ آقای پزشکیان باشد. اما اگر قرار باشد کابینه مثل گوشت قربانی بین افرادی با علایق سیاسی مختلف و متضاد تقسیم شود، قطعاً نه اسمس «وفاق» است و نه کمترین موفقیت و کارآمدی از آن می‌توان از آن انتظار داشت.
به هر حال فردا با معرفی کابینه، ابهام‌ها برطرف می‌شود و زیاده‌خواهان از هر سمت و سو جناحی که باشند، افشا خواهند شد!
