بیش از ۲ سال است که بیماران دیابتی هر از چند گاهی برای تامین داروی مورد نیاز خود در کشور با مشکل مواجه می‌شوند. هر بار، اما مسئولان یا این مشکلات را تکذیب کرده یا آن را به گردن تحریم‌ها انداخته و یا کارشکنی شرکت‌های داروسازی خارجی را عامل این کمبود‌ها دانسته‌اند. اما مساله اینجاست که اگر در این بین به سراغ بیماران برویم و یا سری به شرکت‌های داروسازی داخلی بزنیم، دلایل کمبود با آن چیزی که مسئولان مدعی هستند، تفاوت چشمگیری دارد.
به گزارش تجارت نیوز، در واقع مسئولان حوزه بهداشت و درمان ورود دارو‌هایی که نمونه آن در داخل کشور تولید می‌شوند را به میزان چشمگیری کاهش داده و یا حتی قطع کرده‌اند. از طرف دیگر تولیدکننده داخلی برای تولید دارو‌ها نیازمند خرید مواد اولیه از بازار‌های جهانی است و برای این کار به ارز احتیاج دارد، اما همیشه پرداخت ارز شرکت‌های داروسازی برای خرید مواد اولیه با تاخیر‌های زیاد همراه است. به همین دلیل است که چرخ تولید در داخل از حرکت می‌ایستد. در واقع میزان دارویی که باید تولید شود تا نیاز بازار را رفع کند، خیلی کمتر از آن چیزی است که مسئولان دستور داده‌اند.
از طرفی هر بار که خبر کمبود دارو در بازار و سرگردانی بیماران منتشر می‌شود، یکی از مسئولان حوزه بهداشت و درمان و غذا و دارو با تکذیب خبر کمبود، مدعی شده‌اند که انسولین به اندازه کافی در دسترس بیماران قرار دارد.
این بار، اما خبری از تکذیب نبود و روز چهارشنبه گذشته معاون برنامه‌ریزی اداره کل داروی سازمان غذا و دارو مدعی شد که کمبود انسولین قلمی نوومیکس جهانی است. از طرفی بخشی از انسولین‌های مورد نیاز بازار از مسیر واردات تامین می‌شود و حجم واردات این انسولین به دلیل کمبود جهانی به کشور ما نصف شده است.
او با بیان اینکه در حال حاضر کمبود انسولین نوومیکس در استرالیا، اندونزی، کره‌جنوبی، مالزی، هند، ترکیه و ... با بحران مواجه شده است، افزود: سازمان غذا و دارو تلاش می‌کند تا از طریق واردات موازی انسولین مورد نیاز بیماران را تامین کند که اقدامات لازم را در این زمینه نیز انجام داده است و سعی می‌شود این دارو را در کوتاه‌ترین زمان ممکن وارد کند.
معاون برنامه‌ریزی اداره کل داروی سازمان غذا و دارو تصریح کرد: در حال حاضر در مورد انسولین‌های برند‌های دیگر مشکلی در تامین بازار وجود ندارد و بیماران مبتلا به دیابت می‌توانند با مشورت پزشک خود، تا زمان رفع دسترسی دشوار به برند مصرفی، از داروی مشابه تولید داخل استفاده کنند.
برای اینکه به اطلاعات بیشتری در مورد این میزان کمبود انسولین در جهان دست پیدا کنیم به سراغ سایت‌های معتبر جهانی رفتیم تا خبر‌های مربوط به کمبود این دارو را رصد کنیم.
تنها مورد، که ناصر هیراد آن را هم از قلم انداخته بود، کمبود انسولین در کشور آفریقای جنوبی بود. مساله اینجاست که بروز چنین اشتباهاتی از کسانی که به عنوان مقام مسئول باید پاسخگوی افکار عمومی باشند چه تاثیری می‌تواند بر امنیت روانی افراد بیمار داشته باشد؟
بر اساس بررسی‌های انجام شده تنها خبری که در مورد کمبود انسولین در جهان می‌توان به آن استناد کرد گزارشی است که گاردین ۵ سال پیش منتشر و در آن پیش‌بینی کرده که تا سال ۲۰۳۰ نیمی از افرادی که به انسولین نیاز دارند به آن دسترسی نخواهند داشت؛ یعنی حدود ۴۰ میلیون نفر در دنیا.
این در حالی است که الان هیچ خبری مبنی بر کمبود انسولین در کشور‌های دنیا در هیچ منبع خبری وجود ندارد. مساله دوم بحث کمبود انسولین در کشور‌های آسیایی و آفریقایی افزایش نیاز به انسولین و مشکلات نبود آن بیش از دیگر نقاط جهان است.
از طرف دیگر سایت «استتیستا» یکی از بزرگترین پایگاه داده‌های بازار در زمینه ملزومات پزشکی پیش‌بینی کرده که تولید وسایل درمانی دیابت از سال ۲۰۲۴ تا ۲۰۲۹ سالانه ۱۲ درصد رشد خواهد داشت که در این میان آمریکا بیشترین میزان درآمد از فروش این وسایل در دنیا را خواهد داشت.
بهروز آزاد، کارشناس یکی از شرکت‌های تولیدکننده دارو در مورد ادعای «ناصر هیراد» و درخواست او برای استفاده بیماران از انسولین تولید داخل به تجارت‌نیوز می‌گوید: مساله این نیست که بیماران تمایلی به استفاده از داروی داخلی ندارند؛ مساله این است که متاسفانه بار‌ها و بار‌ها شاهد این مساله بوده‌ایم که ارزش دارویی برخی از دارو‌های تولیدی در کشور بسیار پایین‌تر از میزان استاندارد جهانی بوده است.
او می‌افزاید: این امر به دلایل مختلف اتفاق می‌افتد. قیمت‌های دستوری که مسئولان برای دارو‌های تولیدی تعیین می‌کنند که فقط به متضرر شدن تولیدکننده می‌انجامد. عدم اختصاص به موقع ارز دارویی به تولیدکنندگان برای تامین مواد اولیه عامل دیگری است. مشکلات اقتصادی که تولیدکنندگان دارو با آن دست به گریبان هستند هم چرخ تولید داروی کشور را هر روز کندتر می‌کند.
آزاد اظهار می‌دارد: اینکه مسئولان می‌خواهند مشکلاتی را که به حوزه مدیریتی خودشان مربوط است با فرافکنی به دیگر حوزه‌ها منتقل کنند راهکار مناسبی برای رفع کمبود‌ها نیست. اینکه می‌گویند کمبود انسولین مشکل جهانی است هم به نوعی فرافکنی برای عدم پذیرش مسئولیتی است که بر عهده دارند.
دیابت یک بیماری مزمن ناتوان کننده محسوب می‌شود که عوارض بسیاری مانند آسیب‌های قلبی عروقی، چشمی، کلیوی، زخم‌های دیابتی و نابینایی را به همراه دارد و هزینه‌های فراوانی را نیز بر خانواده‌ها و جامعه تحمیل می‌کند. البته نکته امیدوارکننده درباره دیابت این است که این بیماری با روش‌های پیشگیرانه و درمانی قابل مهار است. سازمان بهداشت جهانی نیز در هدف‌گذاری‌های خود ابراز امیدواری کرده که شیوع آن تا سال ۲۰۲۵ میلادی متوقف شود.
