هدف این آزمایش‌ها، بررسی تأثیر سلاح‌های هسته‌ای بر کشتی‌های جنگی بود. آزمایش‌های موسوم به «تقاطع» نخستین آزمایش از آزمایش‌های هسته‌ای زیادی بودند که در جزایر مارشال انجام شدند و نخستین آزمایشی بود که از پیش به‌طور عمومی اعلام شد و تماشاچیان دعوت شده، از جمله یک دسته بزرگ مطبوعاتی، شاهد آن بودند.
به گزارش فرادید، ناوگانی متشکل از ۹۵ کشتی هدف در تالاب بیکینی گرد آمدند. در مرکز آن‌ها، در هر مایل مربع (۷.۷ در هر کیلومتر مربع) ۲۰ کشتی بود که سه تا پنج برابر بزرگتر از آنچه قاعده نظامی اجازه می‌داد، بودند.
هدف اعلام‌شده، سنجش آسیب حاصل از انفجار بر حسب فاصله از مرکز انفجار، در فواصل مختلف تا حد امکان بود. ناوگان هدف شامل چهار ناو جنگی متروکه‌ی ایالات متحده، دو ناو هواپیمابر، دو رزمناو، یازده ناوشکن، هشت زیردریایی، تعداد زیادی شناور کمکی و کشتی‌های آبی خاکی و سه کشتی تسلیم‌شده آلمانی و ژاپنی میشد.
کشتی‌ها مقادیر نمونه‌ای سوخت و مهمات به همراه ابزارهای علمی برای اندازه‌گیری فشار هوا، حرکت کشتی و تشعشع حمل می‌کردند. حیوانات زنده برخی از کشتی‌های هدف توسط کشتی پشتیبانی USS Burleson تدارک دیده شدند که ۲۰۰ خوک، ۶۰ خوکچه هندی، ۲۰۴ بز، ۵۰۰۰ موش صحرایی، ۲۰۰ موش و غلاتی حاوی حشرات را برای بررسی اثرات ژنتیکی توسط موسسه ملی سرطان آورده بود. کشتی‌های هدف آبی خاکی در جزیره بیکینی پهلو گرفته بودند.
انفجار بیکر به قدری پدیده‌های غیرعادی ایجاد کرد که دو ماه بعد کنفرانسی برای استانداردسازی نامگذاری و تعریف اصطلاحات جدید برای استفاده در توصیف‌ها و تحلیل‌ها برگزار شد. گلوله انفجاری زیر آب، شکل یک حباب گاز داغ به سرعت در حال انبساطی را به خود گرفت که به آب فشار می‌آورد و موج شوک هیدرولیک مافوق صوتی ایجاد می‌کرد که بدنه کشتی‌های مجاور را حین پخش شدن خرد می‌کرد.
وقتی قطر حباب گاز برابر با عمق آب (۵۵ متر) شد، به طور همزمان به کف دریا و سطح دریا برخورد کرد و پایین دریا، شروع به حفر دهانه‌ای در نهایت به عمق ۹ متر و عرض ۶۱۰ متر کرد.
در سطح دریا، آب را از سطح آن به شکل یک طاق آب‌پاش به سمت بالا فشار داد که مانند یک آبفشان از سطح دریا ترکید. مدت زمان سپری شده از زمان انفجار چهار میلی ثانیه بود.
به محض رسیدن حباب به هوا، موج ضربه‌ای جوّی مافوق صوتی ایجاد کرد که از نظر بصری بیشتر دراماتیک بود تا مخرب. فشار خفیف کوتاه پشت موج ضربه‌ای سبب ایجاد یک مه فوری شد که ستون در حال رشد را در یک «ابر ویلسون» یا «ابر تراکم» پوشانده و آن را برای دو ثانیه از دید پنهان کرد.
ابر ویلسون به شکل نیمکره آغاز شد، به شکل دیسک گسترش یافت و از آب بلند شد و ستون آبفشان کاملا توسعه‌یافته‌ای را نمایاند، سپس به شکل یک دونات درآمد و ناپدید شد.
