محمد رضا لشینی؛ ۷۵ درصد از خاک کره شمالی را کوه‌ها و جنگل‌ها تشکیل داده اند، به طوری که نیمه‌ی راست آن کوهستانی و نیمه‌ی سمت چپ آن شامل دشت‌ها و جنگل‌ها هستند.
سابقه‌ی تاریخی کره به ۱۵۰۰ سال پیش می‌رسد و در قرن دوازدهم میلادی مورد هجوم مغولان قرار گرفت. هم چنین پیونگ یانگ از قرن پانزدهم تا قرن بیستم به عنوان پایتخت دوم شبه جزیره کره بود.
در دوره‌ای شبه جزیره کره مستعمره‌ی ژاپن بود کارخانه‌های زیادی در نیمه شمالی ساخته شدند در حالی که در بخش جنوبی بیشتر به تولیدات کشاورزی مشغول بودند. اما سال‌ها بعد در جنگ کره، بخش‌های عظیمی از نیمه‌ی شمالی شبه جزیره کره بمباران و عملا با خاک یکسان شدند، در واقع این بمباران‌ها شروعی بود بر سبقت گرفتن صنعتی کره جنوبی از کره شمالی.
تقریباً ۵۹ درصد جمعیت کره شمالی شهرنشین و حدود ۴۱ درصد روستایی هستند. این کشور دارای مترو در عمق ۸۵ متری زمین تا در صورت جنگ به عنوان پناهگاه نیز استفاده شود و از بمباران در امان باشد. لغات چینی به همراه دستور زبان ژاپنی، زبان کره‌ای را تشکیل داده‌اند. ۹۹/۸ درصد جمعیت این کشور از نژاد مغول و ۰/۲ درصد چینی هستند.
شبه جزیره کره محور برخورد چین، ژاپن، آمریکا و روسیه است، آمریکایی‌ها شبه جزیره کره را «سرپل آسیا»، روس‌ها این منطقه را موقعیتی برای دسترسی به آب‌های گرم و چین نیز این شبه جزیره را دروازه‌ی تسخیر آسیا می‌نامند، هم چنین این منطقه از دیرباز مورد طمع ژاپن بوده است.
توده مردم در کره شمالی به طبقات مختلف تقسیم می‌شوند که شامل کارگران، کشاورزان، سربازان_کارگران و روشنفکران هستند. اما کسانی که در حزب قبول می‌شوند را نخبگان ملی می‌نامند که شامل نویسندگان، تکنیسین ها، دانشمندان و نظامیان هستند.
هم چنین تقسیمات کادری در این کشور به شرح ذیل است:
کادر حزبی (کارگزاران تمام وقت سیاسی)
کادر دولتی (مقامات حکومتی)
کادر‌های مدیریتی (مدیران کارخانجات و شرکت‌های دولتی)
کادر‌های فنی (مهندسین و تکنسین ها)
هر شهروند کره شمالی موظف به کار و تلاش، صرف وقت و وفاداری و آموزش است، تا بتواند در سیستم سیاسی پیشرفت کند.شروع سن کار ۱۶سال و سن بازنشستگی ۶۵ سال برای مردان و ۵۵ سال برای زنان است، اما معمولاً افراد ده سال نیز اضافه بر این مدت کار می‌کنند.
حقوق زنان در کره شمالی قابل احترام است. دریافت پروانه‌ی ازدواج و ثبت آن توسط سرکارگر یا دبیر حزبی انجام می‌پذیرد. ازدواج حین تحصیل ممنوع است و طلاق زن حامله یا زنی که فرزند زیر یک سال دارد ممنوع است.
هر فرد در کره شمالی دارای سهمیه‌ی غذایی است. سهمیه بندی غذا شامل برنج، سبزی، ماهی، لوبیا و سیب زمینی به طور روزانه، گوشت قرمز، مرغ و خوک دو بار در هفته، هم چنین سرشیر و تخم مرغ یک بار در هفته، است.
غذای سهمیه بندی با هزینه‌ی بسیار کم توزیع می‌شود، اما اگر هرکس از مقدار سهمیه بیشتر غذا بخواهد باید هزینه‌ی زیادی پرداخت کند. مقدار سهمیه‌ی روزانه‌ی کودکان و سالمندان روزانه ۴۰۰گرم، دبیرستانی‌ها ۵۰۰گرم، کارمندان و کارگران و دانشجویان و اساتید ۷۰۰گرم، کارگران سخت کار و سربازان ۸۰۰ الی ۹۰۰ گرم و مقامات عالیرتبه ۹۰۰ گرم در روز می‌باشد. هم چنین هر فرد سهمیه‌ی لباس از جنس پولیستر و نایلون در سال دارد.
در جنگ کره ۳۵ درصد خانه‌ها ویران شدند لذا دولت برای تأمین مسکن، ساختمان‌هایی با واحد‌های بسیار کوچک که معمولاً دو اتاقه هستند، ساخت.
در گذشته ۸۰ درصد جمعیت کره شمالی بی سواد بودند، اما از سال ۱۹۵۶ با اجباری شدن آموزش، تقریباً همه‌ی جمعیت این کشور باسواد هستند. یک ماه در سال آموزش برای همه و روزی دو ساعت آموزش حزبی برای هر شهروند واجب است.
بهداشت و درمان از سال ۱۹۵۳ رایگان شد هم چنین تغذیه‌ی کودکان و پوشاک آن‌ها تا مقطع دانشگاه رایگان است.
سال ۱۹۴۶ صنایعی که متعلق به ژاپن بود ملی شدند، سپس تا ۱۹۵۸ تمام موسسات بزرگ ملی شدند، اما این کشور همواره در بارآوری اقتصادی دچار مشکل بوده است.
راهکار دولت برای از بین بردن مشکل در بارآوری اقتصادی، تشویق و ترغیب سیاسی و ایدئولوژیک و ایجاد حرکت‌های توده‌ای موسوم به «Changsari» است، که با هدف در هم آمیختن مزارع و واحد‌های بزرگ برای افزایش تولیدات کشاورزی و همچنین سیستم «Taean» به عنوان روش مدیریتی جهت غلبه بر مشکلات مدیریتی در سیستم کنترل و برنامه ریزی، بوده است که سبب غیر متمرکزسازی در سطوح مدیریت کارخانجات شد.
در کره شمالی مالیات اخذ نمی‌شود. در سال ۱۹۶۶ مالیات کشاورزی و در ۱۹۷۴ مالیات مستقیم بر درآمد بطور کامل ملغی شدند.
صنایع کره شمالی شامل فولاد، ماشین آلات و مهمات است. نقطه ضعف این صنایع غیر اتوماتیک بودن و بر اساس تکنولوژی روسیه بودن و پراکندگی آن‌ها در کشور است.
در کره شمالی خودروی شخصی وجود ندارد و مردم با اتوبوس گازوئیلی، برقی و مترو تردد می‌کنند. ماشین‌های سطح شهر معمولاً نظامی و دولتی هستند.
در سیاست خارجی، این کشور به پادشاهی منزوی معروف است، به طوری که تا سال ۱۹۷۰ فقط با ۳۵ کشور در جهان روابط دیپلماتیک داشت، به مرور تا سال ۱۹۷۸ این رقم به ۱۰۰ کشور رسید و با شروع مناسبات چین و آمریکا در سال ۱۹۸۶ در نهایت این تعداد به ۱۰۶ کشور رسید.
