ستاره‌شناسان عظیم‌ترین ابرخوشه‌ای را که تا به حال پیدا شده، کشف کرده‌اند.
به گزارش ایسنا، موقعیت زمین در فضا موقعیتی نسبتاً آشنا با چرخش به دور یک ستاره متوسط است. ستاره ما یعنی خورشید به دور مرکز کهکشان ما در راه شیری می‌چرخد. اما از اینجا به بعد، داستان کمتر شناخته شده است.
کهکشان راه شیری بخشی از ساختار بزرگتری به نام ابرخوشه لانیاکیا (Laniakea) است که ۲۵۰ میلیون سال نوری وسعت دارد.
ابرخوشه لانیاکیا یک ابرخوشه بسیار بزرگ است که خوشه سنبله و کهکشان راه شیری در آن قرار دارند. این ابرخوشه ٢۵٠ میلیون سال نوری قطر دارد و شامل صد هزار کهکشان می‌شود. ابرخوشه لانیاکیا در نتیجه تحقیقات یک تیم نجومی در دانشگاه هاوایی مانوا کشف شد. گفتنی است که لانیاکیا به معنی بهشت بیکران است.
۲۵۰ میلیون سال نوری وسعت این واقعاً یک منطقه بزرگ از فضاست و حداقل ۱۰۰ هزار کهکشان را در خود جای داده است.
به نقل از اس‌ای، ابرخوشه‌های بزرگتری هم وجود دارند، اما مانند ابرخوشه تازه کشف شده ایناستو (Einasto) که وسعت آن ۳۶۰ میلیون سال نوری و خانه ۲۶ کوادریلیون ستاره است، کم پیدا می‌شود.
کهکشان‌ها مانند شهری که متشکل از مجموعه‌ای از مواد است، مجموعه‌ای از چیز‌هایی هستند که تحت نیروی گرانش به هم متصل شده‌اند. یک کهکشان معمولی به سادگی مجموعه‌ای از ستاره‌ها، سحابی‌ها، خوشه‌ها، سیارات، دنباله‌دار‌ها و ... است که اگر آن‌ها را بردارید دیگر کهکشانی وجود نخواهد داشت.
ابرخوشه‌ها تا حد زیادی شبیه به هم هستند. آن‌ها مجموعه‌ای از کهکشان‌ها هستند که تحت نیروی گرانش به هم متصل شده‌اند.
ابرخوشه‌هایی مانند لانیاکیا و ایناستو که ۳ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارد، از بزرگترین ساختار‌های جهان هستند.
کشف این ابرخوشه جدید به نام پروفسور جان ایناستو (Jaan Einasto) نام‌گذاری شده است که همواره در حوزه ابرخوشه‌ها پیشگام بوده و به تازگی تولد ۹۵ سالگی خود را در ۲۳ فوریه ۲۰۲۴ جشن گرفت.
وقتی نوبت به تجسم بزرگی چنین ساختار‌هایی می‌رسد، می‌توانید یک سکه متوسط را وسط یک زمین فوتبال تصور کنید. این سکه نشان‌دهنده کهکشان راه شیری است و زمین فوتبال نشانگر ابرخوشه خواهد بود.
همچنین می‌توانید خورشید را به عنوان یک توپ گلف و کل جرم ابرخوشه را قله اورست تصور کنید.
این اعلامیه از سوی گروهی از اخترشناسان بین المللی از رصدخانه تارتو (Tartu) منتشر شد که ۶۶۲ ابرخوشه دیگر را نیز بررسی کردند. کار آن‌ها که در مجله Astrophysical منتشر شد، همچنین پویایی‌های جالبی را درون ابرخوشه‌ها نشان داد.
به عنوان مثال آن‌ها دریافتند که کهکشان‌های درون یک ابرخوشه کندتر از انبساط عمومی جهان از یکدیگر دور می‌شوند. این به دلیل کشش گرانشی ابرخوشه است که به عنوان یک ترمز روی انبساط عمل می‌کند. در حالی که این کشش گرانشی انبساط منطقه را کند می‌کند، آنقدر آن را کاهش نمی‌دهد که از دور شدن کهکشان‌ها از یکدیگر جلوگیری کند. ابرخوشه‌ها را باید پدیده‌های موقتی و در حال تغییر در نظر گرفت.
پژوهشگران همچنین دریافتند که بین چگالی و اندازه یک ابرخوشه رابطه وجود دارد. این رابطه یک رابطه مربع معکوس است، به این معنی که چگالی یک ابرخوشه با مجذور اندازه آن کاهش می‌یابد.
