نتیجه این رقابت نظامی مجموعه‌ای خیره کننده از فناوری‌های جدید بود؛ هیچ چیز مانند سرمایه‌گذاری برای جنگ، منجر به توسعه تجهیزات نظامی نمی‌شود؛ فناوری جدیدی را که ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در طول جنگ سرد توسعه دادند را در نظر بگیرید.
به گزارش خبرآنلاین، نتیجه رقابت زیردریایی‌های جنگ سرد شامل توسعه زیردریایی‌های معروف مانند «Akula-class»، «Los Angeles-class» و «Seawolf-class» بود و این رقابت منجر به برخی از پیشرفت‌های کمتر شناخته‌شده، اما همچنان مهم در فناوری شد؛ از جمله استفاده شوروی از بدنه‌های تیتانیوم در کلاس آلفا و کلاس سیرا، که برجسته‌ترین آن‌ها احتمالاً «Sierra II» بود. این زیردریایی تهاجمی اتمی یک نسخه بهبود یافته از «سیرا I» بود.
«Sierra II» که توسط شوروی به عنوان «Project ۹۴۵A Kondor» شناخته می‌شد، نسخه بهبودیافته «Sierra I» بود.
«Sierra II» تا دهه ۱۹۹۰ که جنگ سرد به پایان رسید به بهره‌برداری نرسید، اما نتیجه کار‌های انجام شده در جنگ سرد و طرز فکر جنگ سرد بود. «Sierra II» برای جستجو و نابودی زیردریایی‌های هسته‌ای ایالات متحده ساخته شد. بر این اساس، «Sierra II» توانست به سرعت و عمق غواصی دست یابد که برتر از سایر زیردریایی‌های آمریکایی همان دوره زمانی بود.
دستیابی «Sierra II» به چنین سرعت و عمق غواصی تا حد زیادی به بدنه تیتانیومی آن مربوط است. آلیاژ تیتانیوم معمولاً قوی‌تر از فولاد است، اما وزن آن نصف فولاد است. سه تا پنج برابر گران‌تر از فولاد است. همچنین تیتانیوم می‌تواند فشار بیشتری را در طول غواصی‌های عمیق‌تر تحمل کند. غواصی سریعتر و عمیق‌تر، با استقامت بیشتر و سلاح‌های بیشتر و بهتر همراه شد.
تنها دو زیردریایی «Sierra II» تاکنون ساخته شده‌است. اولین آن در اواخر سال ۱۹۹۰ راه‌اندازی شد و هنوز در ناوگان روسیه فعال است. دومی در اواخر سال ۱۹۹۳ راه‌اندازی شد و در سال ۲۰۱۵ تعمیرات اساسی را تجربه کرد و همچنان در ناوگان روسیه فعال است. بنابراین، هر دو «Sierra II» به مدت سی سال با موفقیت خدمت کردند. اما دلیل خوبی وجود دارد که چرا تنها دو «Serra II» ساخته شده‌است.
بدنه کاملا تیتانیومی این زیردریایی کار و هزینه زیادی داشت. در حالی که همان‌طور که گفته شد، تیتانیوم مزیت‌های بیشماری دارد، اما کار با این ماده بسیار دشوار است.
مدل‌سازی تیتانیوم برای ساخت بدنه کار ساده‌ای نیست. جوشکاری آن بسیار دشوار است و کوچکترین اشتباه در مرحله جوشکاری می‌تواند تیتانیوم را شکننده و کم استحکام کند و این یکی از دلایل اصلی است که چرا، علیرغم درگیر شدن در رقابت توسعه اجباری در طول جنگ سرد، ایالات متحده تصمیم گرفت راه اتحاد جماهیر شوروی را در مسیر توسعه زیردریایی با بدنه تیتانیوم دنبال نکند.
