زنان معتاد بیشترین آسیب را در چرخه محدودیت‌های ورود به مراکز درمانی می‌بینند. آن‌ها در پارک‌ها و کمپ‌ها دچار انواع عفونت‌ها می‌شوند؛ عفونت‌هایی که آن‌ها را یک قدم به بیماری اچ‌آی‌وی و هپاتیت نزدیک‌تر می‌کند: «زنانی که درگیر اعتیاد‌های سنگین می‌شوند، برای تهیه مواد مصرفی، اقدام به تن‌فروشی می‌کنند.
به گزارش هم میهن، تن‌فروشی الزاماً کنار خیابان ایستادن و پول گرفتن نیست. مواد به‌ازای برقراری رابطه هم در همین دایره قرار می‌گیرد. تعدد این روابط، زنان معتاد کارتن‌خواب را در وضعیت خطرناکی از ابتلا به انواع بیماری‌ها قرار می‌دهد؛ آن‌هم در شرایطی که پس از مصرف، بخشی از عقل از کار می‌افتد و فرد قدرت تصمیم‌گیری برای استفاده از وسایل پیشگیری ندارد. این زنان بیشتر از نُرم جامعه در معرض بیماری‌های آمیزشی قرار دارند.»
این روزنامه در ادامه نوشت: به گفته وحید جهان‌میری‌نژاد، پزشک و درمانگر حوزه اچ‌آی‌وی در دهه ۸۰، با اجرای برنامه‌های کاهش آسیب ابتلا به اچ‌آی‌وی، میزان ابتلای زنان به این بیماری که ۲۳ درصد بود، به زیر ۵ درصد رسید و حالا که این برنامه‌ها کمرنگ شده است، احتمال بالا رفتن آمار ابتلا در میان این زنان هم بالاتر رفته است: «وسایل پیشگیری از بارداری مثل قبل در دسترس نیست. هرچند در داروخانه‌ها پیدا می‌شود، اما نمی‌توان از این افراد انتظار داشت خودشان بروند و تهیه کنند.
باید افرادی به صورت فعال در این زمینه آموزش دیده باشند.» به گفته او یکی از اقدامات تیم آن‌ها پانسمان کردن زخم‌ها در پاتوق‌ها بوده است: «ما زخم‌های شدید و عمیقی روی بدن این افراد می‌دیدیم و درنهایت هم آن‌ها را در شرایط بدی پانسمان و به آن‌ها آنتی‌بیوتیک تزریق می‌کردیم. آن‌ها را به مراکز درمانی ارجاع می‌دادیم، اما معمولاً آن‌ها را پذیرش نمی‌کردند. خودشان هم تمایلی به رفتن نداشتند. برخورد‌های بدی با آن‌ها می‌شد.»
