در میان کوه‌های روسیه، شهری توسط پوتین مخفی شده که رادیواکتیوتر از چرنوبیل است.
به گزارش روزیاتو، شهر اوزرسک در جنوب روسیه با نام رمزی «شهر ۴۰»، کاملاً از سایر شهر‌های این کشور جدا افتاده و زادگاه برنامه هسته‌ای اتحاد جماهیر شوروی است.
ممکن است که این منطقه، با وجود مغازه‌ها، مدارس، رستوران‌ها و آپارتمان‌ها ظاهراً عادی به نظر برسد؛ اما انگار این شهر در دنیای موازی واقع شده است.
ساکنان اوزرسک، برای ترک محل زندگی خود به ویزا‌های ویژه‌ای نیاز دارند. خارجی‌ها نیز اجازه ورود به این شهر را نداشته و حصار‌های سیم‌خاردار مرز‌های این منطقه را احاطه کرده‌اند و تابلو‌هایی در اطراف اوزرسک با عبارت «ورود ممنوع» دیده می‌شوند.
اوزرسک، به صورت مخفیانه برای کارگرانی که در نیروگاه هسته‌ای مایاک کار می‌کردند، ساخته شد. یک تأسیسات مخفی که توسط مقامات شوروی ساخته شده بود تا با استفاده از انرژی هسته‌ای در برابر ایالات متحده در دوران جنگ سرد مقاومت کنند.
برای چندین دهه، این منطقه از کانون توجهات دور نگه داشته شده و حتی نام ساکنان آن از تمامی سوابق، از جمله سرشماری شوروی پاک شد.
این شهر، جهت فراهم آوردن سرپناهی برای کارگران و شهروندانی که جهت کمک به شوروی در ساخت بمب اتمی به این مکان منتقل شده بودند، طراحی شده بود.
مقامات شوروی، ساکنان این شهر را انتخاب کرده و آن‌ها را از خروج یا تماس با جهان خارج منع می‌کردند.
خانواده‌های بسیاری از این افراد فکر می‌کردند که آن‌ها گم شده‌اند، انگار که دیگر اثری از ساکنان اوزرسک روی زمین باقی نبود.
این شهر به عنوان یک بهشت در نظر گرفته می‌شد، در حالی که بسیاری از افراد در شوروی از قحطی تحت حاکمیت این رژیم کمونیستی رنج می‌بردند.
همه چیز برای ساکنان اوزرسک فراهم شد تا هرگز به ترک و افشای اسرار این شهر فکر نکنند.
با این حال، نیروگاه اتمی مایاک بزرگترین فاجعه اتمی را پشت سر گذاشت و شوروی مجبور بود که این حادثه را پنهان کند.
گفته شده که این تأسیسات، باعث نشر ۲۰۰ میلیون کوری مواد رادیواکتیو در اوزرسک شده است. این رقم خیره‌کننده، ۴ برابر فاجعه چرنوبیل است.
همچنین، فاجعه کیشتیم در این شهر در سال ۱۹۵۷ رخ داد؛ بدترین فاجعه هسته‌ای که جهان قبل از چرنوبیل دیده بود.
هنگامی که یک سیستم خنک‌کننده در مایاک با نیروی ۱۰۰ تن دینامیت منفجر شد، تشعشعات هسته‌ای اوزرسک را احاطه کردند.
شوروی چندین دهه روی این فاجعه سرپوش گذاشت و هنوز مشخص نیست که چند نفر بر اثر تشعشعات جان خود را از دست داده‌اند.
مقامات شوروی، ساکنان باقیمانده را با بیان اینکه آن‌ها «سپر هسته‌ای و ناجیان جهان» هستند، علیرغم وجود خطر، راضی کردند.
اوزرسک را «قبرستان زمین» می‌نامند و «دریاچه مرگ» در این شهر، رادیواکتیوتر از هر مکان دیگری در جهان است.
در حالی که اکنون پرده از راز این شهر برداشته شده، هنوز مکان عجیبی محسوب می‌شود که از سایر مناطق روسیه جدا شده است.
ساکنان اوزرسک همچنان در سایه نیروگاه هسته‌ای مایاک زندگی می‌کنند که تقریباً تمام مواد هسته‌ای ذخیره روسیه برای راکتور‌ها و تسلیحات در آن ذخیره می‌شود.
میوه‌ها و سبزیجات در این شهر باید قبل از فروش توسط شمارشگر گایگر بررسی شوند تا میزان رادیواکتیو بودن آن‌ها مشخص شود.
روسیه، بزرگترین زرادخانه هسته‌ای جهان را دارد و مجموعاً ۶،۴۹۰ کلاهک تخمین زده شده که به تازگی از تعداد کلاهک‌های ایالات متحده فراتر رفته است.
تحت دستور پوتین، علیرغم قرارداد‌های کنترل تسلیحات با واشنگتن، این کشور به تلاش برای دستیابی به سلاح‌های قوی‌تر و بیشتر ادامه می‌دهد.
سمیرا گوتشل، فیلمساز، در سال ۲۰۱۶ درباره شهر اوزرسک نوشت و مستندی به نام «شهر ۴۰» درباره آن تهیه کرد.
طبق گفته این فیلمساز، تخمین زده شده که حدود ۵۰۰،۰۰۰ نفر که در شهر اوزرسک و مناطق اطراف آن زندگی می‌کنند، ۵ برابر بیشتر از ساکنان نزدیک چرنوبیل در معرض تشعشعات هسته‌ای قرار گرفته‌اند.
او با توصیف این شهر که مانند یک شهر آمریکایی در دهه ۱۹۵۰ «بیش از حد کامل» به نظر می‌آید، گفته مردمی که در آنجا زندگی می‌کنند، حقیقت تاریک را می‌دانند.
آب آن‌ها آلوده است، قارچ‌ها و توت‌هایشان مسموم بوده و ممکن است که بچه‌هایشان بیمار باشند.
اوزرسک و مناطق اطراف آن، یکی از آلوده‌ترین مکان‌های هسته‌ای روی کره زمین است.
با این حال، گوتشل افزود که اکثر ساکنین اوزرسک نمی‌خواهند این شهر را ترک کنند. زیرا آن‌ها معتقدند که «برگزیدگان» روسیه هستند و به موقعیت ویژه خود افتخار می‌کنند.
این فیلمساز توضیح داده که این طرز فکر، از اولین نسلی که در شهر ۴۰ زندگی می‌کردند، به آن‌ها منتقل شده است.
امروزه، ساکنان اوزرسک همچنان به زندگی در این شهر افتخار می‌کنند و آن را مکانی می‌دانند که می‌توانید در آنجا «بهترین چیز‌ها را به صورت رایگان» دریافت کنید.
کسانی که در اوزرسک زندگی می‌کنند، ذهنیتی جمعی دارند و حصار‌ها را به عنوان راهی برای دور نگه داشتن خارجی‌ها و نه برای حصر آن‌ها می‌دانند.
یکی از این روزنامه‌نگاران محلی به گوتشل گفته که آن‌ها می‌دانند زندگی در شهر ۴۰ «به آرامی آن‌ها را می‌کشد». آن‌ها فقط می‌خواهند که در «آرامش» بمیرند.
