کارگردان «چرا گریه نمی‌کنی؟»: به یک پوست اندازی جدی نیاز داریم

کارگردان فیلم سینمایی «چرا گریه نمی‌کنی؟» گفت: سیستم پخش و توزیع فیلم در ایران به یک پوست‌اندازی جدی نیاز دارد تا از این وضع بدوی خارج شود.

به گزارش ایسنا، علیرضا معتمدی که اکران فیلمش از ۱۲ روز قبل آغاز شده، در گفت‌وگویی با ایسنا درباره نارضایتی خود از شرایط پخش فیلمش بیان کرد: مساله من فقط «چرا گریه نمی‌کنی؟» نیست، بلکه معتقدم شرایط پخش برای فیلم‌های دیگر هم مناسب نیست چرا که اکران و پخش در سینمای ایران با یک سیستم بدوی و غیرعلمی پیش می‌رود؛ سیستمی که از گذشته تاکنون هیچ تغییری نکرده و هیچ نوع زمینه‌سازی، تبلیغات، نیاز سنجی و مخاطب‌سنجی انجام نمی‌شود. فیلم‌ها هم در نهایت مثل یکی گروگان در دست پخش‌کننده می‌مانند که سازنده اثر هیچ کنترلی روی آن ندارد.

او درباره اینکه آیا انتقادش بخاطر تعداد زیاد فیلم‌های در حال اکران است، گفت: تعداد فیلم‌ها بهانه‌ای است که معمولا پخش کننده‌ها مطرح می‌کنند در حالی که فیلم‌های در حال اکران را می‌توان با مدیریت درست پخش‌کننده‌ها در یک زمان و شرایط مناسب به دست مخاطب رساند. مثلا درباره وضعیت فیلم خودم می‌بینم که هیچ تلاشی از سوی پخش‌کننده برای آگاهی مخاطب از اکران این فیلم انجام نمی‌شود. وقتی یک فیلم اکران می‌شود به طور طبیعی اولین کار این است که مخاطبان سینما و مخاطبانی که مناسب آن فیلم هستند، از اکرانش باخبر شوند، ولی این اتفاق درباره «چرا گریه نمی‌کنی؟» رخ نداده، آن هم در شرایطی که طبق قرارداد، تبلیغات بر عهده پخش‌کننده است.

وی افزود: یک تولیدکننده چند میلیارد تومان برای ساخت فیلمی هزینه می‌کند و گاهی یکی، دو سال پولش راکد می‌ماند تا بعد به سوددهی برسد. در این میان واسطه‌ای به نام پخش‌کننده توزیع فیلم را بر عهده می‌گیرد و باید برای آن هزینه کند چرا که ۱۳ درصد فروش فیلم را در اختیار می‌گیرد، پس به اِزای آن باید تلاشی انجام دهد تا فیلم بهتر فروخته شود که سهم خودش هم بیشتر شود.

البته تمام هزینه تبلیغات در نهایت از جیب تولیدکننده خرج می‌شود و پخش‌کننده فقط هزینه‌کرد آن را بر عهده دارد. در واقع پخش‌کننده با پول تولیدکننده برای فیلم تصمیم می‌گیرد و نمی‌دانم چطور می‌شود که در این میان نظر سازنده فیلم هم توسط پخش‌کننده حذف می‌شود.

معتمدی در این خصوص توضیح داد: من در این مدت درخواست‌هایی از پخش‌کننده داشتم از جمله دادن آگهی در صفحات مجازی یا یک اکران خصوصی برای همکاران سینمایی و خبرنگارانی که به هر دلیلی فیلم را سال گذشته در جشنواره فجر ندیدند، اما دیر انجام شدند.

همچنین سرگروه فیلم پردیس سینمایی کورش است و فیلم باید در این پردیس در سالن بزرگ نمایش داده شود، ولی از ۱۱ روز اکران تا به امروز، فیلم «چرا گریه نمی‌کنی؟» پنج روز نمایش داده نشده و ۶ روز هم در یک سالن ۱۰ نفره اکران شده است. هنوز هم در سالن کوچک VIP با ظرفیت محدود اکران می‌شود و جالب است که برای توجیه چنین چیزی، پیش از شروع اکران به فیلم انگ زده می‌شود که نمی‌فروشد و یک هفته بعد از اکران هم سرگروه گرفته می‌شود.

وی ادامه داد: در این چند روز پیغام‌های زیادی از نقاط مختلف شهر تهران و نیز شهر‌های دیگر دریافت کردم که می‌خواستند فیلم را تماشا کنند، ولی سانس مناسب پیدا نمی‌کردند. من با اکران فیلم‌هایی مثل «فسیل» یا «هتل» هیچ مشکلی ندارم، ولی مخاطب این فیلم‌ها بیشتر خانواده‌ها هستند که سانس‌های آخر هم برایشان مناسب است، اما فیلمی مثل «عامه پسند» یا «چرا گریه نمی‌کنی؟» که مخاطبشان بیشتر قشر دانشجو و کارمند است چرا بیشترین سانس‌های صبح و ظهر را باید داشته باشد؟ چنین مواردی این تصور را پیش می‌آورد که قصد بر این است فقط یکسری تولیدات خاص دیده شود.

معتمدی تاکید کرد: آنچه نسبت به آن انتقاد دارم مسئله شخصی من نیست، چون فیلم من در مقابل آنچه در کل سینما اتفاق می‌افتد، اهمیتی ندارد. مسئله اصلی آسیب زدن به فرهنگ و گذشته‌ای است که آدم‌های بزرگی در آن فیلم ساختند. اگر قرار باشد هر کسی بر سر فیلم‌های ما بکوبد و در نهایت سالی فقط ۲۰ فیلم کمدی ساخته و اکران شود، دسترنج کسانی همچون علی حاتمی، مسعود کیمیایی، داریوش مهرجویی، بهرام بیضایی و فیلمسازانی از نسل بعد همچون حاتمی‌کیا و خیلی‌های دیگر به راحتی از بین می‌رود.

او در پایان گفت: من مشکلی با زمان اکران فیلم خودم ندارم و به نظرم بجز ماه‌های رمضان و محرم که مناسکی وجود دارد و مردم کمتر به سینما می‌روند، تمام فیلم‌ها در هر زمانی به شرط بررسی‌های لازم و دقیق می‌توانند اکران شوند. من هم به شورای صنفی نمایش شکایت خود را ارائه می‌دهم بخصوص آنکه طرح انتقادم در فضای مجازی با حمایت جمعی از همکارانم مواجه شد. منتها امروز، روزی است که باید برای وضعیت اکران، فکر اساسی شود.

سینمای ایران الان نیازمند یک پوست‌اندازی جدید در سیستم توزیع و اکران است تا این سیستم به‌روز و علمی شود و فیلم‌ها فله‌ای اکران نشوند بلکه تعداد و زمان سانس‌های اکران آن‌ها در مناطق و شهر‌های مختلف دقیق‌تر تنظیم شود.