فوتبال ۳۶۰ نوشت: پرسپولیس مهیا می‌شود تا روز سه‌شنبه در آخرین بازی از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا در ورزشگاه آزادی به مصاف الدحیل قطر برود. این بازی قبل از آنکه شروع شود، تبدیل به جدال مرگ و زندگی برای سرخ‌پوشان تهرانی شده است. شاگردان یحیی اگر می‌خواهند یکی از تیم‌های برتر دوم صعود کننده به مرحله حذفی لیگ قهرمانان آسیا باشند چاره‌ای به غیر از اینکه الدحیل را خوب و پرگل ببرند، ندارند. در این مسیر، ولی مدیران باشگاه دست به کار شده و چند روز قبل از شروع این بازی، سامانه بلیت‌فروشی را فعال کرده تا بتوانند تماشاگران را به حضور در ورزشگاه ترغیب کنند. عنوان شد که بلیت این بازی نیم‌بها شده تا استقبال بهتری از این دیدار شود. در عین ناباوری و در اقدامی که شاید خود مسئولان باشگاه هم باورشان نمی‌شد، همه ۴۵ هزار بلیتی که برای این بازی درنظر گرفته شده بود در عرض چند ساعت به فروش رفت. شگفتی بیشتر مربوط به فروش بلیت جایگاه تماشاگران زن بود که اصلا به ساعت هم کشیده نشده و در همان دقایق اولیه تمامی صندلی‌ها پر شد.
حالا که این مسئله تبدیل به یکی از خبر‌های درخور حوزه فوتبال شده، این پرسش ذهن مخاطب را درگیر کرده که چه اتفاقی می‌افتد که تمامی بلیت‌های یک بازی پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا در چشم بهم‌زدنی فروش می‌رود، ولی بلیت بازی تیم ملی ایران حتی با تخفیف‌های قابل توجه، باز فروش چندانی ندارد؟
در مقام مقایسه کافی است تعداد بلیتی که برای بازی تیم ملی ایران با هنگ‌کنگ در مرحله انتخابی جام جهانی به فروش رفته مورد بررسی قرار بگیرد. طبق اعلام رسمی سایت فیفا فقط ۶ هزارو ۱۹۱ تماشاگر برای دیدن بازی تیم ملی به ورزشگاه آزادی رفتند! این استقبال اندک در شرایطی رقم خورد که قیمت بلیت ورزشگاه آزادی برای آن بازی تا ۲۵ هزارتومان هم سقوط کرد، ولی باز استقبال چندانی از آن نشد. باتوجه به اینکه پیش از این، علاقه تماشاگران به دیدن ستاره‌های فوتبال از نمای نزدیک بیشتر بود، تصور می‌شد با توجه به حضور گلچینی از ستاره‌های مطرح فوتبال ایران در تیم ملی، دست‌کم به این بهانه هم که شده ورزشگاه پرتر شود. حالا، اما تحلیل‌ها تا حدودی غلط از آب درآمده و مشخصا نیاز به واکاوی بیشتری در این زمینه است.
شکافی که هنگام جام جهانی ایجاد شد
فاصله تماشاگران با تیم ملی فوتبال ایران پس از رخ‌داد‌های اجتماعی سال گذشته بیشتر شد. اوج این اتفاقات را می‌شد در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر دید که فضایی متفاوت با آنچه که باید در ورزشگاه حاکم باشد، تیم ملی را احاطه کرده بود. از آن گذشته اظهارنظرات سرمربی وقت تیم ملی یعنی کارلوس کی‌روش هم تا حدودی مزید بر علت شد تا فاصله شکل گرفته بیشتر شود. با این حال پس از تغییرات رخ داده و توضیح تعدادی از بازیکنان تیم ملی، انتظار می‌رفت این شکاف شکل گرفته ترمیم شود. امری که حداقل در اولین بازی رسمی تیم ملی ایران در دوره جدید انتخابی جام جهانی، به چشم نیامده است.
برگزاری دیدار کم‌اهمیت در تهران
دلایل دیگری هم البته برای استقبال بیشتر از بازی پرسپولیس در مقایسه با تیم ملی در این برهه زمانی وجود دارد؛ یکی از آن‌ها می‌تواند قدرت رقیب باشد. هنگ‌کنگ در فوتبال آسیا حرف زیادی برای گفتن ندارد و طبیعی است که علاقمندان به فوتبال تصور کنند بازی چندان دلچسبی را از نزدیک تماشا نخواهند کرد.
به غیر از آن باید به سطح بازی‌ها هم رجوع کرد؛ دور اول مرحله انتخابی جام جهانی، آنهم در شرایطی که هنوز خبری از جدال با رقبای قدرتمند نیست، چندان جذابیتی نخواهد داشت. شاید همین دو مورد تا حدودی استقبال اندک تماشاگران از تیم ملی را توجیه کند. شرایطی که حداقل با اوضاع این روز‌های باشگاه پرسپولیس متفاوت است. هم الدحیل تیم خوبی است و احتمالا بازی تماشایی می‌شود و هم این بازی حکم مرگ و زندگی دارد. در سال‌های قبل هم عدم استقبال تماشاگران تهرانی از دیدار‌های کم‌اهمیت تیم ملی دیده می‌شد، این پدیده، اما در مقطع کنونی برجسته‌تر شده‌است. بهترین راه‌حل برای پرکردن ورزشگاه در این جنس بازی‌ها انتقال آن‌ها به شهر‌های دیگر است. فدراسیون فوتبال ظاهرا ترجیح می‌دهد کار آسان‌تر را انجام دهد؛ برگزاری بازی در همین تهران و کم شدن تعداد تماشاگر.
