روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: هنگامی که در اولین روز‌های بعد از حملات ددمنشانه رژیم صهیونیستی به غزه و به شهادت رسیدن جمع زیادی از کودکان، زنان و مردان غیرنظامی، زمینه ارسال کمک‌های انسان دوستانه برای مجروحین و مردم بی‌پناه و بی‌غذا فراهم شد، بسیاری از کشور‌ها برای ارسال اقلام مورد نیاز اعلام آمادگی کردند. تلاش‌های بین‌المللی موجب باز شدن راهی از گذرگاه رفح در مرز غزه با مصر به ثمر رسید و مصر برای همکاری در این زمینه اعلام آمادگی کرد.
در آن شرایط، جمهوری اسلامی ایران از جمله کشورهائی بود که برای ارسال کمک به غزه پیشقدم شد. دولت مصر نیز برای دریافت کمک‌های ایران و ارسال آن به غزه اعلام آمادگی کرد. این، موقعیت بسیار خوشحال‌کننده‌ای بود که می‌توانست وجدان‌هائی را که سخت آزرده بودند و جنایات صهیونیست‌ها در غزه موجب جریحه‌دار شدن قلب‌ها شده بود، تا حدودی راضی کند و زخم‌های روحی را التیام بخشد.
درست در بحبوحه فراهم کردن اقلام کمکی و زمینه‌های ارسال آن‌ها به مصر، در حالی که دولت مصر نیز برای پرواز هواپیمای ایرانی حامل کمک‌ها مجوز صادر کرده بود، افرادی در اینجا به عادت همیشگی مشغول افاضه شدند و با سخنان سرتاسر شعاری و اقدامات نمایشی خود، زمینه‌ای فراهم ساختند که رژیم صهیونیستی اعلام کرد اجازه نخواهد داد کمک‌های ارسالی از ایران به غزه وارد شود. روشن است که صهیونیست‌ها برای ممانعت از ورود ایران به کمک رسانی دنبال بهانه هستند، ولی نکته‌ای که باید رعایت شود اینست که ما نباید چنین بهانه‌هائی را به آن‌ها بدهیم.
متأسفانه هنگامی که اخبار مربوط به موافقت دولت مصر با انتقال کمک‌های ایران به غزه منتشر شد، اصحاب شعار هم احساس تکلیف کردند و یکی بعد از دیگری مشغول انجام وظیفه! شدند.
یکی گفت ما سلاح هم به غزه خواهیم فرستاد، آن دیگری گفت علاوه بر محموله هواپیما، ۲۰ هزار تن اقلام کمکی هم از طریق کشتی به غزه خواهیم فرستاد و سومی از اعزام خبرنگاران به همراه هواپیمای حامل کمک‌ها خبر داد و از خبرنگاری که مخاطبش بود درخواست کرد شفاعت او را هم بکند. شاید او در آن لحظه که این درخواست را می‌کرد توجه نداشت که شفاعت را کسی می‌کند که در نبرد علیه دشمن به شهادت می‌رسد و طبعاً هرکس این درخواست شفاعت را بشنود به این نتیجه می‌رسد که قرار است ما رزمندگانی را در پوشش خبرنگاران به غزه اعزام کنیم. وعده ارسال سلاح را هم که آن دیگری داده و لابد در آن کشتی حامل ۲۰ هزار تن کمک هم خبرهائی هست، پس گویا ایران درصدد است در پوشش ارسال کمک‌های انسان دوستانه اهداف دیگری را دنبال کند!
این نتیجه‌گیری برای افرادی که با ایران مشکلی ندارند پیش نمی‌آید، ولی دشمن صهیونیستی که دنبال بهانه‌جوئی است، بطور طبیعی به همین نتیجه می‌رسد. بعد از همین سخنان بود که رژیم صهیونیستی اعلام کرد محموله‌های کمک‌های ایران به طرف غزه را بمباران خواهد کرد و مصر حق ندارد از ایران چیزی را به عنوان کمک برای غزه بپذیرد.
اینکه بعد از آن وعده‌های پرزرق و برق اولیه تاکنون هیچ خبری درباره ارسال کمک از ایران به غزه منتشر نشده و سخنی در این باره گفته نمی‌شود به همین علت است. این، یعنی مانع‌تراشی ناخواسته و ناآگاهانه. قطعاً این حضرات درصدد مانع تراشی نبودند، ولی وقتی کسی سنجیده سخن نگوید طبعاً نتیجه‌ای که حاصل می‌شود تابع نیت او نخواهد بود و چه بسا به ابزاری برای بهره برداری دشمن تبدیل شود و ضایعاتی به بار بیاورد.
راه جلوگیری از ضایعات ناشی از سخنان نابجا و نسنجیده اینست که مصاحبه‌ها، اظهارنظر‌ها و موضعگیری‌های سیاسی و مرتبط با روابط خارجی دارای نظم و نسقی باشند که تداخلی با منافع ملی و مصالح عمومی نداشته باشند. متولی این امر، وزارت امور خارجه است و خودداری افرادی که بر مسئولیتی در مسائل خارجی ندارند، از ورود به مسائلی که در چارچوب وظایف وزارت خارجه هستند باید یک تکلیف تلقی شود.
