ساخت قفسه‌های کتابخانه‌ای در دانشگاه‌های تهران و سایر شهر‌های ایران موجب شد تا حاج احمد تیموری، به چهره‌ای شناخته شده میان کتابداران و دانشگاهیان تبدیل شود. پدرش در حرفه «خرپاکوبی» که همان ساخت وساز شیروانی‌های چوبی است، مهارت داشت.
علاقه به حرفه نجاری موجب شد تا احمد تیموری از کودکی وارد حرفه نجاری شود و بعد‌ها کار پدر را ادامه دهد. او تمام ذوق و مهارتش را در ساخت قفسه‌های چوبی کتابخانه‌ای به کار گرفت و خیلی زود به دلیل تبحر در این کار به شهرت رسید.
ماجرای ورود او به ساخت قفسه‌های کتابخانه‌ای به سفارش یکی از مشتریانش گره خورده است. احمد تیموری در بازار تجریش مغازه نجاری داشت. یکی از مشتریانش به نام فرنگیس امید، از او می‌خواهد تجهیزات کتابخانه‌ای را برای کتابخانه‌های ایران تهیه کند. فرنگیس امید، که تحصیلکرده امریکا و از کتابداران و استادان فعال دهه ۱۳۴۰ ایران بود، در مورد تجهیزات کتابخانه‌ای جزوه‌ای تهیه کرده بود که این تجهیزات را بر پایه استاندارد و با استفاده از کتاب‌ها و کاتالوگ‌های کتابخانه‌های اروپایی و امریکایی تدوین و برای تدریس در کلاس‌ها و کارگاه‌های کتابداری استفاده می‌کرد.
امید وقتی پیشنهاد ساخت قفسه کتابخانه را به حاج احمد داد، او استقبال کرد و دست به کار شد و خیلی زود نامش بر سر زبان‌ها افتاد و تجهیزات چوبی کتابخانه‌ای با نام او رقم خورد. زنده یاد تیموری در سال‌های ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۰ با قبول سفارش ساخت کتابخانه دانشگاه‌های تهران، اهواز، کرمان، اصفهان، مشهد، سیستان و بلوچستان و... به چهره‌ای شناخته شده تبدیل شد.
محمد تیموری، فرزند مرحوم حاج احمد می‌گوید: «پدرم به کارش علاقه داشت. قفسه‌های کتابخانه‌ای را با ظرافت تمام می‌ساخت. او همچنین با مهارتی که داشت برگه‌دان چوبی برای کتابخانه‌ها طراحی کرد. آن زمان برگه‌دان‌هایی فلزی و امریکایی در کتابخانه‌ها استفاده می‌شد و هزینه خرید آن‌ها هم زیاد بود. علاوه بر این، وزن سنگینی داشتند. مرحوم حاج احمد تیموری شروع به ساخت برگه‌دان چوبی کرد که نسبت به جنس امریکایی، بسیار کم هزینه‌تر بود و از طرفی به دلیل جنس چوبی که داشت با قفسه‌های کتابخانه متناسب بود و خیلی زود جایگزین برگه‌دان خارجی شد.»
مرحوم حاج احمد تیموری در ساخت میز و صندلی کتابخانه‌ای نیز مهارت بسیاری داشت. محمد تیموری نقل می‌کند: «میز و صندلی‌های ساخت حاج آقا انقدر ظرافت داشت و منحصر به فرد بود که در هر دانشگاهی می‌شد آن‌ها را شناخت. مشتریانش که اغلب از کتابداران بودند می‌گفتند که کار حاج آقا حرف ندارد و سال‌های سال آن‌ها را از خرید دوباره بی‌نیاز می‌کند.»
مرحوم احمد تیموری از اهالی شمیران بود و سال‌ها در کوچه محمودی (مشهور به کوچه ذغالی‌ها) مغازه نجاری داشت. او سال ۱۳۰۰ در تهران متولد شد و در ۱۱ دی ماه ۱۳۸۹ در ۸۷ سالگی درگذشت. کتابداران همواره از حسن اخلاق، صداقت و مشتری‌مداری او به نیکی یاد می‌کردند و به او لقب «پدر قفسه‌های کتابخانه‌ای» داده بودند.
منبع:همشهری آنلاین
