اگر اهل سفر باشید، شوک‌های فرهنگی را تجربه کرده اید، وقتی که با آداب و رسومی کاملاً متفاوت از محل زندگی خودتان رو به رو می‌شویم، چرا که هر جایی فرهنگ مخصوص به خود را دارد.
به گزارش روزیاتو، با این حال، آداب و رسوم هر کسور می‌تواند چیز‌های ارزشمندیی درباره‌ی مردم و فرهنگ یک منطقه به ما بیاموزد.
بسیاری از گردشگرانی که به هند سفر می‌کنند از فهمیدن اینکه در آنجا به ندرت می‌توان در دستشویی‌ها دستمال توالت پیدا کرد، شگفت زده می‌شوند. در حقیقت هندی‌ها برای شستشوی خود بعد از دستشویی کردن، از یک سطل کوچک استفاده می‌کنند که همیشه در کنار توالت قرار دارد.
در یکی از قبایل اندونزی به نام «تیدانگ»، عروس و داماد پس از برگزاری مراسم ازدواج به مدت ۳ روز اجازه‌ی رفتن به دستشویی ندارند. چون مردم این قبیله اعتقاد دارند دستشویی رفتن تازه عروس و داماد برایشان بدشانسی می‌آورد. در این مدت خانواده‌های عروس و داماد مراقب شان هستند تا مبادا از این سنت سرپیچی کنند و تنها مقدار اندکی آب و غذا به آن‌ها می‌دهند تا نیازی به دستشویی رفتن پیدا نکنند.
در حالی که در بسیاری از فرهنگ‌ها تف کردن کاری ناپسند و به دور از ادب شمرده می‌شود، در یکی از قبایل کنیا به نام «ماسای» با این کار با یکدیگر سلام و احوالپرسی و ابراز احترام می‌کنند. مردم این قبیله پیش از دست دادن، داخل دست هایشان تف می‌کنند. آن‌ها این کار را حتی با بچه‌های تازه به دنیا یا عروس‌های خود هم می‌کنند تا برایشان خوش شانسی آورد.
گل رز در همه جای دنیا هدیه‌ای هالی برای نشان دادن احساس خود به یکدیگر است. با این حال، بعضی رنگ‌های گل رز در بعضی کشورها از معنای بخصوصی برخوردار است. مثلاً در مکزیک بهتر است هرگز برای هدیه دادن به سراغ رز زرد نروید و از همان رز قرمز استفاده کنید، چرا که در فرهنگ این کشور، رز زرد به معنای مرگ است.
آلمانی‌ها چند هفته پیش از برگزاری مراسم ازدواج، رسم ویژه‌ای دارند که بر اساس آن، مهمانان عروس و داماد در بیرون خانه‌ی زوج آینده ظرف می‌شکنند. بعد از آن، عروس و داماد باید ظرف‌های شکسته را جمع کنند، کاری که به اعتقاد آلمانی ها، هم برای زوج خوش شانسی می‌آورد و هم آن‌ها را تشویق به کار تیمی در زندگی مشترک شان می‌کند.
در دانمارک رسمی هست که از قرن شانزدهم تاکنون کماکان پابرجا است. در این کشور اگر کسی در روز نولدش مجرد باشد، دوستانش او را غرق در دارچین می‌کنند. این رسم اشاره‌ای است که تاجران دانمارکی ادویه که اغلب به دلیل سفر‌های مداوم شان، فرصت ازدواج کردن نداشتند.
در ونزوئلا، چه یک جلسه‌ی کاری باشد و چه یک مهمانی، رسیدن افراد دیرتر از زمان تعیین شده، امری رایج است. ونزوئلایی‌ها در زمینه‌ی تجارت علاقه‌ای به شناب و عجله ندارند و در مورد مراسم‌های بزرگ اجتماعی هم دیر رسیدن تصور می‌کنند با دیر کردن تصویر خوبی از خود می‌سازند.
در یکی از قبایل برزیل به نام «ساتره ماوه»، وقتی پسری به ۱۸ سالگی می‌رسد، باید دستشکشی مملوء از مورچه‌های گلوله زن به دست کند و همزمان یک رقص سنتی انجام دهد. این مراسم بسیار چالشی است، چرا که مورچه‌های گلوله زن یکی از دردناک‌ترین گزش‌های دنیا را دارند.
در جزیره‌ی وانواتو سنتی هست که توسط مردان و با این هدف انجام می‌شود که مطمئن شوند محصولات کشاورزی خوبی نصیب شان خواهد. آن‌ها در حالی که تنها شاخه‌های پیچک به دور مچ پاهایشان پیچیده شده، از برج‌های بلند چوبی به پایین می‌پرند. به اعتقاد مردم وانواو اگر بتوانند فرود خوبی داشته باشند، این کار باعث افزایش سلامت جسمی آن‌ها و جذب شانس در طی فصل برداشت محصولات کشاورزی می‌شود.
