«شب در خیابان می‌خوابند تا در صف نان جا رزرو کنند»

فرارو- همین چند هفته پیش نانوایی رستم در جنوب غزه به مشتریان پیتزا و ساندویچ شاورما ارائه می داد و حتی یک سرویس تحویل غذا درب محل نیز داشت. با این وجود، پس از چهار هفته بمباران مداوم اسرائیل آن نانوایی در شهر خان یونس  تنها می تواند یک کالای اساسی تولید کند: نان های نازک تخت که هزاران نفر هر روز ساعت ها برای دریافت آن صف می کشند.

به گزارش فرارو به نقل از فاینشنال تایمز، آن نان ها پس از گذشت یک ماه از محاصره غزه به کالایی حیاتی در سرزمینی تبدیل شده اند که گرسنگی در آنجا در جریان است. این نانوایی باید برای هزاران آواره از شمال غزه و مشتریان سابق نانوایی های دیگر که به دلیل جنگ مجبور به تعطیلی شده اند، نان تامین کند، حتی در شرایطی که کارکنان نانوایی خود با ویرانی های اطراف خود دست و پنجه نرم می کنند. "احمد رستم" 25 ساله که خانواده اش صاحب نانوایی هستند می گوید پس از چند روز تعطیلی به دنبال آغاز جنگ در ماه اکتبر آنان تصمیم گرفتند کار خود را از سر بگیرند حتی در شرایطی که اکثر نانوایی ها بر اثر حملات اسرائیل آسیب دیده بودند. او می گوید: "وضعیت سخت و خطرناک است اما ما خود را مجبور می ‌کنیم به خاطر مردم ادامه دهیم". 15 کارگر او با انفجار ساختمان همسایه وحشت کردند. او می گوید: "برخی از آنان رفتند. من نمی توانم جلوی رفتن شان را بگیرم".

بیش از یک میلیون آواره فلسطینی پس از آن که اسرائیل از آنان خواسته بود تا شمال غزه را "برای امنیت خود" تخلیه کنند به سمت جنوب غزه نقل مکان کرده اند زیرا حملات هوایی و زمینی علیه غزه ادامه دارد.

رستم می گوید: "علیرغم نیاز فزاینده به غذا بسیاری از نانوایی ها در جنوب مجبور به تعطیلی "به دلیل خطر و کمبود منابع ضروری" شده اند. تنها چهار نانوایی در جنوب غزه مشغول به کار بودند در حالی که در دوره پیش از جنگ 20 نانوایی وجود داشت".

به گفته مقام های سازمان ملل متحد پس از ممنوعیت ورود سوخت و کالا از جمله مواد غذایی توسط اسرائیل به قلمرو وابسته به کمک غزه خانواده ها گرسنه می مانند. از تاریخ 21 اکتبر اسرائیل اجازه داده مقدار اندکی از کمک‌های بشردوستانه از طریق تنها گذرگاه آن منطقه با مصر به غزه برسد اما مقام های سازمان ملل این مقادیر را در مقایسه با نیاز 2.3 میلیون فلسطینی در آن ناحیه "خُرد" توصیف کرده ‌اند. "فیلیپ لازارینی" رئیس آژانس سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی در هفته جاری پس از بازدید از غزه گفته بود که پیش از این هرگز مردم غزه را تا این اندازه گرسنه و تشنه ندیده بود.

او گفته است: "همه فقط آب و غذا می خواستند. بچه ها به جای این که در مدرسه باشند و یاد بگیرند یک جرعه آب و یک لقمه نان می خواستند. صحنه هایی آزار دهنده بود".

در نانوایی رستم آرد و سوخت توسط آژانس سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی به صورت رایگان ارائه می شود. کارگران از ساعت 10 شب الک کردن آرد را آغاز می کنند و در طول شب به پخت نان می پردازند تا 2000 بسته نان مسطح تولید کنند که هر بسته حاوی 50 نان است. رستم می گوید: "این نان ها دو ساعت دیگر تمام می شوند. وقتی نان دیگری وجود ندارد احساس درماندگی و ناتوانی می کنم". برخی از مشتریان در طول شب صف کشیدن را آغاز می کنند. رستم می گوید در ساعت 11 شب افرادی را می بیند که در خیابان مقابل نانوایی می خوابند. او می گوید: "وقتی علت حضورشان را پرسدیم گفتند در حال رزرو کردن جا در صف هستند".

"رامی الاشقر" 19 ساله دانشجوی فناوری اطلاعات پیش از جنگ به صورت پاره وقت در نانوایی کار می کرد اما پس از آغاز حمله اسرائیل به طور تمام وقت به این کار ادامه داد. او سه روز کار کردن در نانوایی را به دلیل فشار مادرش از دست داد. مادرش از شنیدن این خبر که نانوایی های دیگری در جریان بمباران آسیب دیده اند باعث ترسیدن بیش تر او شد. اشقر می گوید: "با این وجود، زمانی که متوجه شدم عموها و برادران ام ساعت های طولانی در صف منتظر می مانند تا نان به دست آورند و گاهی اوقات نیز بدون نان به خانه باز می گردند پدرم پذیرفت به نانوایی بازگردم. من از این طریق می توانم برای خانواده ام نان تهیه کرده و همزمان کار کنم".

 در بیرون نانوایی هزاران نفر در صفی که تا انتهای خیابان امتداد داشت منتظر بودند. "ام محمد النجار" 36 ساله همراه با پسر کوچک اش سعی کرد جلوی اشک هایش را بگیرد زیرا می گفت که او و چهار فرزندش از خانه و کاشانه شان آواره شده و مجبور شده اند به مدرسه تحت حمایت آژانس سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی رفته و از آنجا به عنوان سرپناه استفاده کنند.

او می گوید: "هر روز به ما یک قرص نان و یک لیوان کوچک آب می دهند. مردی که برای دیدار دوستان اش به مدرسه آمده بود به پسرم لطف کرد و 20 شِکِل (5 دلار) به او داد. من آمده ام با آن پول یک بسته نان و یک کنسرو غذایی بخرم. من هم چنین سعی خواهم کرد یک گالن آب خریداری کنم اما برای آن باید در صف انتظار طولانی تری بایستم".

وقتی پسرش برای نوشیدن آب شروع به فریاد زدن کرد اشک ریخت. زنان دیگر سعی کردند او را دلداری دهند و مردی دیگر گفت: "آرام باش نان را خواهی گرفت و اگر نگرفتی آن چه را که به دست می آورم با تو به اشتراک می گذارم".

"علی السقا" 61 ساله یکی از کارگران نانوایی می گوید: "زمانی که نان تمام می شود مردم هنوز منتظر هستند و گاهی بر سر ما فریاد می زنند یا سعی می کنند به ما حمله کنند. آنان در اطراف ما جمع می شوند و به نظر می رسد همه با هم در حال جنگیدن هستند زیرا ادعا می کنند که اولویت با آنان است. حتی ماموران پلیس نیز نمی توانند نظمی در صف ایجاد کنند".

او علیرغم وجود چنین تنش هایی به ادامه کارش پایبند است. او هر روز پنج کیلومتر را گاهی اوقات زیر بمباران اسرائیل با پای پیاده تا نانوایی طی می کند. او مجبور شد خانواده اش را پس از آن که اسرائیلی ها به مردم غزه گفتند آن شهر را تخلیه کنند از شمال خان یونس به سمت غرب شهر جابجا کند.

همسر و نوه‌ هایش به دلیل ترس از امنیت اش از او خواسته اند که کارش را متوقف کند اما او معتقد است که مسئولیتی برای ادامه دادن کار دارد. او می گوید: "من حداقل 14 ساعت در روز کار می کنم. وقتی حملات اسرائیل انجام می شود من در نانوایی می خوابم. من نمی توانم یک کودک گرسنه را ببینم و کاری برایش انجام ندهم".