روزنامه شرق نوشت: بازی‌های هانگژو در‌حالی در بخش ورزشکاران آسیایی و پاراآسیایی به پایان رسید که تعدادی از رؤسای فدراسیون‌های ورزشی ایران به بهانه همین رقابت‌ها دو بار به چین سفر کردند. یک بار در بازی‌های آسیایی به‌عنوان رئیس و بار دیگر به‌عنوان سرپرست در بازی‌های پاراآسیایی از تهران پرواز کردند تا دوباره در هانگژو به زمین بنشینند. از این تعداد چهار‌نفره سه نفر با همکاری عجیب کمیته ملی پارالمپیک دوباره به چین رفته و یک نفر هم با دعوت فدراسیون جهانی. درباره نفر چهارم شاید نقد چندان زیادی وجود نداشته باشد، ولی درباره سه رئیس باقی‌مانده حرف‌و‌حدیث بسیار است؛ سه رئیسی که اتفاقا نتایج ورزشکاران آنها در بازی‌های آسیایی اصلا خوب نبود و می‌توان از لفظ فاجعه، دست‌کم برای دو نفر از آنها استفاده کرد.
هادی ساعی، رئیس فدراسیون تکواندو، غلامرضا شعبانی‌بهار، رئیس فدراسیون تیراندازی با کمان و علیرضا سهرابیان، رئیس فدراسیون قایقرانی، در زمره رؤسای چین‌دوستی هستند که در همین بازه زمانی اندک دو بار بدون آنکه هزینه‌ای از جیب بپردازند، راهی چین شده‌اند. اگرچه درباره سایر رؤسا هنوز واکنشی صورت نگرفته، ولی غلامرضا شعبانی‌بهار، به تازگی گفت‌وگویی با خبرگزاری مهر داشته و در واکنش به انتقاد‌های صورت‌گرفته از دو سفر به چین و ضرورت‌نداشتن آنها، حداقل در مورد دوم، مدعی شده، چون هزینه‌ای روی دست فدراسیون تیروکمان نداشته، تصمیم گرفته مجددا به چین سفر کند. موضوع جذاب درباره این رئیس فدراسیون اینکه این دو سفر به چین، تنها سفر‌هایی نیست که او همین امسال به این کشور شرق آسیایی داشته است.
موضوع وقتی عجیب‌تر می‌شود که بدانیم او در نزدیک به شش ماه چهار بار به چین به بهانه حضور در تورنمنت‌های مختلف شرکت کرده است! اینکه یک رئیس فدراسیون در کمتر از ۱۸۰ روز چهار بار به چین سفر کند، از آن اتفاقاتی است که کمتر پیش می‌آید. او استارت سفرهایش به چین را از اردیبهشت امسال زده و همین هفته گذشته هم از آخرین و چهارمین سفرش از چین برگشته است. اولین سفر او به چین اردیبهشت و به بهانه مسابقات کاپ جهانی در شانگ‌های انجام شد. او مردادماه، در دومین سفر هم عازم چنگدو شد تا هم‌زمان با رقابت‌های دانشجویان جهان در این شهر حضور داشته باشد. در کنار آن دو سفر، اخیرا هم دوبار به هانگژو رفته تا رکورد خاصی از سفر به این کشور به جا بگذارد. این اتفاقات در‌حالی رقم خورده که نتایج ورزشکاران تیروکمان اعزامی به بازی‌های آسیایی فاجعه بود.
همان‌طورکه پیش‌تر عنوان شده بود غلامرضا شعبانی‌بهار پیش از اعزام به بازی‌های آسیایی وعده کسب چندین مدال، به‌ویژه شانس دستیابی به مدال طلا را داده بود. مجموعه او پیش‌بینی کرده بود در ریکرو انفرادی و تیمی می‌توانند به برنز برسند، در کامپوند آقایان هم انتظار طلای انفرادی دارند و نقره تیمی کامپوند را هم پیش‌بینی کرده بودند. اما تیم ملی تیراندازی با کمان حتی یک مدال هم نگرفت تا در مقایسه با هر دو دوره قبلی، عملکرد بسیار ضعیف‌تری داشته باشد. ۱۰ کماندار در این دوره حضور داشتند که بهترین عنوان کسب‌شده، یک عنوان پنجمی و شکستن یک رکورد کشوری بود.
شعبانی‌بهار که آن روز‌ها به‌شدت مورد انتقاد قرار گرفته بود که چرا بر عکس وعده داده‌شده نتوانسته مدالی کسب کند، مقابل خبرنگاران چند قطره‌ای اشک ریخت تا ناراحتی‌اش را به آن شکل بروز دهد. با وجود این، ولی بعید است آن ناراحتی دوامی داشته باشد، چون بلافاصله پس از بازگشت بار دیگر راهی چین شد تا این‌بار به بهانه برگزاری بازی‌های پاراآسیایی سفری دوباره به شرق آسیا کند.
او در واکنش به این سفر‌ها گفته که هزینه‌اش را کمیته ملی المپیک و پارالمپیک پرداخت کرده و فدراسیون تحت هدایتش در این زمینه هزینه‌ای پرداخت نکرده است. شعبانی‌بهار می‌گوید: «کمیته ملی پارالمپیک این‌گونه مصوب کرده بود که رؤسای رشته‌هایی که ورزشکار و تیم‌های‌شان در بازی‌های پاراآسیایی شرکت دارند، به چین سفر کنند. با‌این‌حال در جلسه‌ای مشترک با غفور کارگری (رئیس کمیته ملی پارالمپیک) که اتفاقا آقایان ساعی، سهرابیان و قارداشی هم در آن حضور داشتند، گفتم که من به‌تازگی همراه با کمانداران در هانگژو بودم و سفرم برای این بازی‌ها (پاراآسیایی) ضرورتی ندارد، اما رئیس کمیته ملی پارالمپیک خواستند که در سفر بوده و کنار تیم‌هایمان حضور داشته باشیم. نمی‌گویم کمیته ملی المپیک و پارالمپیک اصرار صددرصدی برای سفرم به هانگژو داشتند، اما پیشنهادی دادند و با توجه به اینکه منجر به کسر‌شدن از حساب فدراسیون نمی‌شد، انجام شد. تأکید می‌کنم که برای بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی ریالی از فدراسیون هزینه نشد».
مرور بخش‌های پایانی شعبانی‌بهار عمق فاجعه را نشان می‌دهد؛ او می‌گوید اصرار صددرصدی وجود نداشته، ولی چون هزینه‌ای نخواسته بپردازد، آن را پذیرفته است. پرسشی که این میان مطرح می‌شود، این است که هزینه سفری که برای فرستادن او به چین آن‌هم دوبار پرداخته شده، از جایی غیر از ایران تأمین شده است؟ مگر هزینه‌ای که کمیته ملی المپیک و پارالمپیک برای چنین اعزام‌هایی دارند، از سر راه می‌رسد که چنین هزینه شوند؟ جالب آنکه شعبانی‌بهار با هزینه وزارت علوم، در مرداد یک بار به چین رفته است. اینکه او هم‌زمان می‌توان چند شغل و سمت هم داشته باشد، از آن دست اتفاقاتی است که ظاهرا در اینجا خیلی رایج است و برای کسی ایجاد پرسش نمی‌کند.
نکته جالب‌تر در بین اظهارات اخیر این رئیس فدراسیون اینکه گفته است به خاطر آنکه کمانداران پاراآسیایی از دست او ناراحت شوند، بد ندیده که دوباره آنها را در چین همراهی کند: «بعضی از پاراکمانداران به‌صورت دوستانه این مسئله را مطرح کرده بودند که دوست دارند من در جریان بازی‌های پاراآسیایی کنارشان باشم. اگر نمی‌رفتم شاید نشانه کم‌توجهی به آنها می‌شد و اینکه برای بازی‌های آسیایی کنار کمانداران بودم، اما این حضور برای بازی‌های پاراآسیایی برایم مهم نبوده است. به‌هر‌حال و در کل سفر به هانگژو برای بازی‌های پاراآسیایی با تصمیم کمیته ملی پارالمپیک انجام شد». نکته مهم در این بین اینکه شعبانی‌بهار که می‌گوید به خاطر کمانداران پاراآسیایی مجددا به چین رفته، تا آخر هم کنار آنها نمانده است! او قبل از اینکه آنها مدال‌های مختلفی را درو کنند، چین را ترک کرده است. توجیهش هم این است که یکی از اعضا مریض شده و از آنجا که نمی‌خواسته او تنها باشد، همراهی‌اش کرده است.
به‌هر‌روی آنچه مشخص است، ضعف نظارت در چنین اعزام‌هایی است. این اولین‌بار نیست که چنین اتفاقاتی در اعزام‌های مشابه رخ می‌دهد. قبلی‌ها یا رسانه‌ای نشده یا قوه و تمایلی برای برخورد با چنین موضوعاتی وجود نداشته است. درست مثل همین موارد کنونی که کسی امید چندانی برای رسیدگی و برخورد احتمالی با آنها ندارد.
