برای خیلی از ما زندگی به قبل و بعد از مجموعه‌ی «هری پاتر» تقسیم می‌شود. هم کتاب‌ها و فیلم‌های این مجموعه به نقطه‌ی عطفی در ذهن و قلب خوانندگان و تماشاگران‌شان بدل شدند، نه فقط به خاطر داستان گیرایش، بلکه هم به خاطر بازیگرانی که به شخصیت‌های مورد علاقه‌شان جان بخشیدند. اما قصد نداریم درباره‌ی استعدادهای جوان فیلم‌های «هری پاتر» صحبت کنیم.
به گزارش روزیاتو، می‌خواهیم از بازیگران بزرگسال این مجموعه بگوییم که نقش استادان، شخصیت‌های شرور و والدین را در آن ایفا کردند. همگی آن‌ها کارنامه‌ی چشمگیری در بازیگری دارند و می‌خواهیم نگاهی به دوران جوانی‌شان داشته باشیم.
شخصیت سوروس اسنیپ، استاد درس معجون‌سازی هاگوارتز، یکی از مهم‌ترین نقش‌های کارنامه‌ی بازیگری آلن ریکمن بود. اسنیپ شخصیت شروری ترسناک اما در عین حال، محبوب بود و به طور حتم، ریکمن برای این نقش عالی بود. جی. کی. رولینگ بعد از آن توانست ریکمن را راضی به بازی در این نقش کند که رازی را درباره‌ی این شخصیت برای او فاش کرد.
بعد از درگذشت ریچارد هریس، اولین بازیگری که در ۲ فیلم اول «هری پاتر» به شخصیت آلبوس دامبلدور جان بخشید، مایکل گمبون جایگزین او شد و تا آخرین فیلم این مجموعه عهده دار نقش مدیر هاگوارتز بود. به گفته‌ی گمبون، او کتاب‌های «هری پاتر» را پیش از برعهده گرفتن این نقش نخوانده بود و تنها فیلمنامه را مطالعه کرده بود.
به لطف بازی در نقش این معلم و جادوگر فراموش نشدنی بود که مخاطبان جوان سینما با این بازیگر با استعداد آشنا شدند. مگی اسمیت بازیگری موفق با سابقه‌ی ۶۰ سال فعالیت حرفه‌ای است که در فیلم‌های عالی‌ای نقش آفرینی کرده و جوایز متعددی نیز دریافت کرده است.
رالف فاینس توانست نقش شرورترین شرورترین‌ها را ایفا کند. او در پشت آن همه گریم و جلوه‌های ویژه قابل شناسایی نبود. این بازیگر سابقه‌ی بازی در نقش شخصیت‌های شرور دیگری را هم دارد، اما ولدمورت بود که توانست ترس از تاریکی را به بسیاری از ما برگرداند.
هاگرید، غول مهربان، یکی از برجسته‌ترین نقش‌های کارنامه‌ی بازیگری رابی کالترین بود، یا دست کم نقشی که توانست قلب مخاطبان کم سن و سال‌تر سینما را به دست آورد. جی. کی. رولینگ خود شخصاً کالترین را برای بازی در این نقش انتخاب کرد و حتی رازهایی از قصه را برایش فاش کرد.
بازی در نقش آلبوس دامبلدور در ۲ قسمت ابتدایی مجموعه فیلم «هری پاتر» آخرین فعالیت بازیگری ریچارد هریس بود. او در سن ۷۲ سالگی بر اثر بیماری هاچکین درگذشت، یک ماه پیش از آنکه اکران فیلم دوم «هری پاتر» آغاز شود.
هلنا بونهام کارتر بازی بی‌نقصی در نقش این جادوگر دیوانه و خبیث داشت. نقش آفرینی او در مقابل دوربین می‌توانست نفس‌ها را در سینه حبس کند، درست مانند دیگر بازی‌هایی که بونهام کارتر چه پیش و چه پس از فیلم‌های «هری پاتر» داشته است.
ممکن نیست بشود استاد درس دفاع در برابر جادوی سیاه که با هر ماه کامل تبدیل به گرگینه می‌شد را دوست نداشت. یکی از غم انگیزترین سکانس‌های «هری پاتر» جایی است که ریموس لوپین و همسرش به دست مرگ خوارها جان خود را از دست می‌دهند.
گری اولدمن توانست خطر و گرمایی که در شخصیت سیریوس بلک وجود دارد را به شکلی بی‌نقص به تصویر بکشد (گرچه او همیشه در نقش‌های خود همینگونه بوده است).
وارویک دیویس تا پیش از فیلم‌های «هری پاتر» نقش الف و کوتوله بازی کرده بود، اما این چیزی نبود که نویسنده‌ی «هری پاتر» می‌خواست. به همین دلیل، گریمورهای «هری پاتر» به او ظاهر انسانی‌تری دادند. در فیلم چهارم، او در نقش رهبر اکستر مدرسه ظاهر شد، نقشی که در کتاب نبود اما ارزش اضافه کردن به فیلم را داشت.
مولی ویزلی مادر رون و ۶ بچه‌ی مو قرمز بازیگوش دیگر بود. جولی والترز این شخصیت را زنی شیرین و بامحبت، اما در عین حال، مصم و شجاع به تصویر کشید. بسیاری از طرفداران «هری پاتر» او را مادر مورد علاقه‌شان می‌دانند.
دنیا ریچارد گریفیتس را با نقش شوهر خاله‌ی نفرت‌انگیز و ماگل (مشنگ) هری پاتر می‌شناسد، اما او در واقع یک بازیگر تئاتر موفق بود. حتی دنیل رادکلیف در سال ۲۰۱۳ توانست بار دیگر و این بار در یک تئاتر با گریفیتس همبازی شود.
فیونا شو نقش خاله‌ی غیر قابل تحمل هری پاتر را ایفا کرد که زندگی را برای او غیرممکن ساخته بود. برخی معتقدند پتونیا به این دلیل آنقدر بدجنس بود که در اعماق وجودش دلش می‌خواست او هم یک جادوگر باشد. شو کارنامه‌ی بازیگری چشمگیری هم در سینما و هم در تئاتر دارد.
چیزهای زیادی برای گفتن درباره‌ی این بازیگر فوق العاده وجود دارد. اِما تامپسون نه تنها برای بازی در نقش سیبل تریلانی، استاد درس پیشگویی مورد تحسین قرار گرفت (در حقیقت، او برای این نقش برنده‌ی جایزه شد)، بلکه با بی‌شمار فیلم‌های دیگرش که از همه ژانری هستند هم شناخته می‌شود، فیلم‌هایی که در آن‌ها نیز درخشیده است.
جیسون آیزاک نقش لوسیس مالفوی مرگ خوار، پدر دراکو مالفوی را ایفا کرد. او بدون موهای سفید و بلند این شخصیت تقریباً غیر قابل شناسایی است. لوسیوس مالفوی شخصیتی پلید و بدگمان بود، اما در نهایت، به هری و دوستانش کمک کرد تا از چنگ ولدمورت بگریزند. آیزاک در طول دوران فعالیت بازیگری خود جوایز متعددی دریافت کرده است.
آلستور مودی تقریباً دیوانه که با نام «مودی چشم دیوانه» هم شناخته می‌شود در ابتدا به خاطر جای زخم‌هایی که صورتش را از ریخت انداخته، ترسناک به نظر می‌رسد اما در پشت ظاهر عجیب او، قلبی از طلا وجود دارد. برندن گلیسون را در فیلم‌های دیگر، بدون آن گریم سنگینش در «هری پاتر»، سخت می‌شود شناخت.
مارک ویلیامز نقش پدر رون را برعهده داشت که برجسته‌ترین نقش سینمایی او محسوب می‌شود. آرتور ویزلی شیفته‌ی وسایل «ماگل ها» بود که همیشه هم به شکلی نادرست از آن‌ها استفاده می‌کرد.
تیموتی اسپال نقش پیتر پتیگروی خائن و بدذات را ایفا کرد. پیتر پتیگرو در مرگ والدین هری پاتر نقش داشت و بعداً به یک مرگ خوار بدل شد. اسپال یکی از نفرت انگیزترین نقش‌های «هری پاتر» را برعهده داشت، گرچه بازی او در این نقش بسیار مورد تحسین قرار گرفت.
جان هرت نقش صاحب مغازه‌ی چوب جادو فروشی را برعهده داشت. این شخصیت نقشی اساسی در داستان داشت، چرا که او بود که حقیقت هولناکی که در پس رابطه‌ی جای زخم هری پاتر و ولدمورت وجود داشت را فاش کرد.
آرگوس فیلچ، سرایدار هاگوارتز، شخصیتی فراموش نشدنی است. او خبیث نیست، بلکه صرفاً بیشتر اوقات مجبور است کار ناخوشایند تعقیب دوقلوهای ویزلی، دانش آموزان بازیگوش هاگوارتز را انجام دهد. دیوید بردلی بازی تحسین برانگیزی در این نقش داشت.
