پای دیابتی‌ها دیگر بخاطر زخم‌های مزمن قطع نمی‌شود؟

دانشمندان سنگاپوری موفق به ابداع یک ژل مغناطیسی شده‌اند که با تحریک سلول‌های پوست، سرعت بهبود زخم افراد مبتلا به دیابت را سه برابر می‌کند.

به گزارش ایسنا؛ زخم‌های مزمن پوستی که افراد دیابتی اغلب روی پا‌های خود می‌بینند، بسیار طول می‌کشد تا بهبود یابند، گاهی اوقات تا حدی که به طور جدی عفونی می‌شوند و موجب قطع پا می‌شوند.

اکنون یک ژل مغناطیسی جدید می‌تواند به جلوگیری از این اتفاق کمک کند، زیرا طبق گزارش‌ها سرعت بهبودی چنین زخم‌هایی را سه برابر می‌کند.

معمولاً به افرادی که از زخم پای دیابتی رنج می‌برند، گفته می‌شود که هیچ وزنی روی آسیب وارد نکنند، زیرا انجام این کار باعث از بین رفتن سلول‌های جدید و شکننده پوست و در نتیجه مانع از روند بهبودی می‌شود. از طرفی گفته می‌شود برخی از تحریکات مکانیکی پوست باعث رشد سلول‌های جدید پوست می‌شود که به بهبود زخم‌ها کمک می‌کند.

این وضعیت، متناقض است و به همین دلیل است که دانشمندان دانشگاه ملی سنگاپور این هیدروژل مخصوص را ایجاد کرده‌اند.

این ماده که مستقیماً روی زخم قرار می‌گیرد، حاوی ذرات مغناطیسی ریز به همراه دو نوع سلول پوستی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا یعنی کراتینوسیت‌ها که نقشی کلیدی در ترمیم پوست دارند و فیبروبلاست‌ها است که بافت همبند را در پوست تشکیل می‌دهند.

هنگامی که محل زخم در معرض یک میدان مغناطیسی پویای ایجاد شده توسط یک دستگاه خارجی قرار می‌گیرد، ذرات مغناطیسی با حرکت در اطراف -، اما نه خیلی شدید – سلول‌ها را با خود حرکت می‌دهند. این سلول‌ها با سلول‌های پوست خود بیمار ارتباط برقرار می‌کنند و اساساً حرکتی ملایم، اما مؤثر به آن‌ها می‌دهند.

در آزمایش‌هایی که روی موش‌ها انجام شد، درمان با این ژل سرعت رشد فیبروبلاست‌های پوستی (نوع اصلی سلول‌های پوست) را تا حدود ۲۴۰ درصد افزایش داد و همچنین میزان تولید کلاژن را بیش از دو برابر کرد. این درمان علاوه بر این، ارتباط بین کراتینوسیت‌ها و سایر سلول‌ها را نیز بهبود بخشید و باعث رشد عروق خونی جدید در محل زخم شد.

دکتر شو یوفنگ، نویسنده ارشد این مقاله در مورد این پژوهش، گفت: هیدروژل واکنش‌دهنده مغناطیسی، همراه با تحریک مکانیکی ناشی از نیروی مغناطیسی بی‌سیم، به چالش‌های اساسی در بهبود زخم می‌پردازد. این اصول و سازگاری فناوری ما و همچنین سهولت استفاده کلی آن برای بیماران، به این معنی است که می‌توان از آن برای تسریع بهبود زخم در موقعیت‌های مختلف فراتر از دیابت، از جمله سوختگی و زخم‌های مزمن غیر دیابتی استفاده کرد.

این مطالعه در مجله Advanced Materials منتشر شده است.