روستای وردیج در منطقه ۲۲ شهر تهران قرار گرفته است و تا مرکز شهر ۴۰ کیلومتر فاصله دارد. از وردیج تا واریش نیز، ۱۲ کیلومتر فاصله است و روستای وردیج در فاصله هشت کیلومتری از این جاده قرار گرفته است.
به گزارش خبرآنلاین، بالای محله وردآورد تهران، جاده‌ای آسفالت شده، اما کوهستانی و پر پیچ و خم وجود دارد، این مسیر زیبا در امتداد رودخانه‌ای که در دره‌ای تنگ و عمیق در سمت غرب دره کن جریان دارد، به روستای وردیج و پس از آن به واریش منتهی می‌شود.
این دو روستا؛ بخشی از توابع روستای کن و سولقان استان تهران به شمار می‌آیند و از جا‌های دیدنی در اطراف پایتخت هستند. روستای وردیج در منطقه ۲۲ شهر تهران قرار گرفته است و تا مرکز شهر ۴۰ کیلومتر فاصله دارد. از وردیج تا واریش نیز، ۱۲ کیلومتر فاصله است و روستای وردیج در فاصله هشت کیلومتری از این جاده قرار گرفته است.
پس اگر فرصت سفر طولانی را ندارید و می‌خواهید به صورت یک روزه به دل طبیعت بزنید، روستا‌های وردیج و واریش گزینه بسیار مناسبی هستند.
روستای وردیج بزرگ‌ترین روستای حریم شمال غرب تهران به شمار می‌رود. آب اهالی این روستا از چشمه‌سار‌های متعددی بویژه چشمه‌شاه و چشمه پااورزا و ... تامین می‌شود.
روستای واریش هم به دلیل قرارگیری در منطقه‌ای کوهستانی در فصل گرم و خشک سال، بسیار خنک و مطبوع می‌شود، اما در مقابل در فصل‌های سرد سال، خیلی سرد و خشک است.
پس حالا که هنوز هوا خیلی سرد نشده، بهترین فرصت برای دیدن این روستا و طبعیت رو به خزانش محسوب می‌شود.
یکی از نکات قابل توجه درباره روستای وردیج نام‌هایی است که برای آن در نظر گرفته اند. برخی این روستا را با همان نام وردیج می‌شناسند، برخی نیز به نام روستای آدمک جیان و برخی دیگر نیز به نام روستای ارواح سنگی، که این نام کنجکاوی خاصی را در افراد ایجاد کرده است که یکی از دلایل استقبال گردشگران برای سفر به روستای وردیج است.
اگر از روستای وردیج خارج شوید و به سمت روستای بعدی که واریش نام دارد، حرکت کنید به تپه‌ها و کوه‌های عجیبی برخورد می‌کنید که همانند جمجمه‌های انسان و آدمک‌هایی هستند که انگار معماران خبره آن‌ها را طراحی کرده‌اند تا یک نمایشگاه آثار سنگی در دل کوه‌های این منطقه، ایجاد کنند.
افسانه‌ها و داستان‌های زیادی برای این آثار سنگی وجود دارد. گردشگران خارجی و ایرانی زیادی، فقط برای دیدن این تپه‌های سنگی، به این منطقه می‌آیند. یکی از باور‌هایی که برای این سنگ‌ها، وجود دارد، این است که این‌ها جاندارانی بودند که تبدیل به سنگ شده‌اند. یکی دیگر از گفته‌ها، درباره این آدمک‌های سنگی، قلعه‌های قدیمی مردمان این منطقه است که برای محافظت از خود استفاده می‌کردند و البته این نظریه بعید نیست.
اما وقتی پای صحبت یک زمین‌شناس می‌نشینیم از روال فرسایش بادی صخره‌های وردیج می‌گوید و هوازدگی بخشی از کوه‌های این منطقه که یک نمونه عالی و کم‌نظیر از تغییرات بافت زمین را به وجود آورده است.
مهم‌ترین دیدنی روستای واریش، چشمه آن است که آب سرد گوارایی را به مردم هدیه می‌دهد. کنار این چشمه محل خوبی برای گذراندن یک آخر هفته به یادماندنی محسوب می‌شود و مردم زیادی برای گذراندن ساعاتی خوش به آنجا رفته و بساط پیک‌نیک خود را برپا می‌کنند. حتی برخی به آنجا می‌روند تا کمی از آب چشمه را با خود به خانه ببرند. تابلو‌های راهنما در روستا به خوبی شما را برای رسیدن به این چشمه راهنمایی می‌کنند.
در محلی از دشتی به نام پهنه حصار که در نزدیکی واریش است امامزاده‌ای به نام بی‌بی زرین قمر وجود دارد. این امامزاده دو اتاق دارد یکی قبر بی‌بی زرین قمر و اتاق دیگر به صورت آشپزخانه که استراحتگاه و پناهگاه کوهنوردان است.
اعتقادات مردم، دلیل مقدس بودن این مکان را این گونه توضیح می‌دهد: «خواهران امام رضا (ع) به نام بدرالنساء و زرین قمر که از دست حاکمان وقت در حال فرار بودند برای رهایی به این صخره سنگ، پناه می‌آورند و به جای گفتن «یاهو و یا الله» می‌گویند: «یا کوه» و کوه و سنگ شکافته شده و آن‌ها در دل سنگ جای می‌گیرند. دشمنان با شمشیر ضربه‌ای به آنجا می‌زنند و شکافی پدید می‌آید که امروز ترک‌خوردگی موجود در سنگ نشان از آن است».
لت یعنی سنگ و مال یعنی مالیده شدن و مالش، و این نامِ آبشار تمثیلی از مالیده شدن آب روی سنگ و سنگ‌ها است.
برای رسیدن به آبشار لت مال حدود یک ساعت پیاده روی از جاده اصلی لازم است. این آبشار از سه آبشار تشکیل شده که زیبایی خاصی را به وجود آورده‌اند. آبشار اول ۵ متر ارتفاع دارد و آبشار دوم کمی بلندتر است، اما آبشار سوم درواقع آبشار اصلی لت‌مال است که ۳۵ متر ارتفاع دارد و به صورت پله مانند به پایین می‌ریزد. قبل از ورود به جاده اصلی و بعد از مجتمع معلم، پارک نموده و وارد دره می‌شوید. بعد از کمی پیاده‌روی به اولین آبشار می‌رسید که ۵ متر ارتفاع دارد. ناگفته نمانید که رودخانه‌های فصلیِ این منطقه تنها از اواسط زمستان تا اواخر بهار جریان دارد.
