تفال به حافظ امروز دوشنبه ۱۳ شهریور ۱۴۰۲؛ خداوندا مرا آن ده که آن به

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

وصال او ز عمر جاودان به
خداوندا مرا آن ده که آن به

به شمشیرم زد و با کس نگفتم
که راز دوست از دشمن نهان به

به داغ بندگی مردن بر این در
به جان او که از ملک جهان به

خدا را از طبیب من بپرسید
که آخر کی شود این ناتوان به

گلی کان پایمال سرو ما گشت
بود خاکش ز خون ارغوان به

به خلدم دعوت‌ای زاهد مفرما
که این سیب زنخ زان بوستان به

دلا دایم گدای کوی او باش
به حکم آن که دولت جاودان به

جوانا سر متاب از پند پیران
که رای پیر از بخت جوان به

شبی می‌گفت چشم کس ندیده‌ست
ز مروارید گوشم در جهان به

اگر چه زنده رود آب حیات است
ولی شیراز ما از اصفهان به

سخن اندر دهان دوست شکر
ولیکن گفته حافظ از آن به

شرح لغت: به جان او: سوگند به جان او که می‌خورم/دولت: بخت نیک؛ کامکاری

تفسیر عرفانی:

رسیدن به وصال معشوق برتر از عمر جاودانه است. پروردگارا چیزی را در اختیارم بگذار که بهتر است. مقصود او از این شعر این است که نوشیدن شهد وصال او و داشتن نشانی از اطاعت او از هر آنچه در دنیا و عقبی باشد بهتر است. چرا که سالکان بواسطه آن می‌توانند در درگاهش عمری جاودانه یابند و در پناهش آرام گیرند.

تعبیر غزل:

از لطف و رحمت خدا غافل مباش و زوری خود را عادت بده که این رحمت و لطف خدا را درک کنی و تا می‌توانی سعی و تلاش خود را به کار گیر که از گناهان صغیره و کبیره پرهیز کنی تا در روز محشر آسوده خاطر باشی.