داستان تولید لندکروزر از دل جنگ جهانی دوم آغاز می‌شود. زمانی که کره شمالی به کره جنوبی حمله کرد، آمریکا می‌خواست از کره جنوبی، در مقابل کره شمالی که حامی آن شوروی بود، حفاظت کند. در آن هنگام، ژاپن تحت تصرف آمریکا بود.
به گزارش خبرآنلاین؛ آمریکا از ژاپن خواست تا خودرویی نظامی بسازد و در سال ۱۹۵۱، با الهام از جیپ‌های آمریکایی، این امر محقق شد. خودروی مذکور تویوتا جیپ BJ نام داشت. پیشرانه بکار رفته در آن هم ۳.۴ لیتریِ ۶ سیلندر خطی بود.
طراحی سنت شکنانه، پیشرانه‌های جدید با فناوری توربوشارژ، امکانات جدید و تنوع بیشتر در سفارش خودرو، از جمله ویژگی‌های نسل جدید لندکروزر هستند.
این نسل انتقاد‌های زیادی را از طرفداران دریافت می‌کرد. از جمله اینکه آن ابهت همیشگی را از دست داده یا اینکه پس از چندین سال، از موتورِ تنفس طبیعی به موتور توربوشارژ تغییر داده شده و...
این سری دو نوع پیشرانه‌ی ۳.۵ لیتری V ۶ توئین توربو و ۳.۳ لیتری V ۶ توربو دیزل دارد. پیشرانه توئین توربو، ۴۱۰ اسب بخار و ۶۵۰ نیوتون متر و پیشرانه‌ی توربو دیزل ۳۰۵ اسب بخار قدرت و ۷۰۰ نیوتون متر گشتاور تولید می‌کند.
از این نسل تعدادی به صورت دیپلمات و گذر موقت وارد ایران شده است. جالب اینجاست که در ایران، با وجود تفاوتِ پلتفرم با نسل‌های قبل، بعضی از مالکینِ لندکروزرِ سری ۲۰۰، اقدام به فیس‌لیفت خودروی خود به سری ۳۰۰ کرده‌اند!
