علی‌محمد نمازی؛ عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران در روزنامه‌ی سازندگی نوشت: رئیس‌جمهور در سیستان‌وبلوچستان گفت: «حقابه مردم سیستان‌وبلوچستان را بدهید. اگر کارشناسان ما کمبود آب را تایید کنند، حرفی نداریم وگرنه اجازه نخواهیم داد حق مردم ما تضییع شود. حرف من را جدی بگیرید تا بعداً گلایه نکنید.» این سخن ایراداتی دارد که به آن در ادامه می‌پردازیم.
۱. آیا ایشان از اختلاف‌های دیرینه ایران با افغانستان به دلیل عدم پایبندی حکومت‌های آن کشور در حدود ۲۰ سال گذشته به توافقات به‌ویژه در زمان‌های کم‌بارش اطلاع دارد، آیا در جریان توافقات و قرارداد‌های حداقل ۱۳۱۷ و ۱۳۵۱ که همه موارد اختلافی، راه‌حل‌ها و تعهدات در آن دیده شده است و پایبندی هر دو کشور به آن تا شروع خشکسالی فراگیر و تخطی دولت، نیرو‌ها و کشاورزان در افغانستان از قرارداد و مذاکرات رئیس‌جمهور روحانی با اشرف‌غنی در سفر به ایران در سال ۱۳۹۴ مطلع هستند؟ اگر باشند، نباید این‌گونه ساده و با زبان غیر رسمی درباره مهم‌ترین موضوع فی‌مابین دو کشور سخن بگویند!
۲. آیا نباید در زمان حمله آمریکا به القاعده و طالبان و احتیاج شدید به ایران در به‌روز کردن قرارداد اسفند ماه ۱۳۵۱ که با میانجی‌گری آمریکا صورت گرفته، استفاده و موافقت آمریکا و دولت جدید افغانستان را دریافت و زمینه یک همکاری خوب با رعایت منافع ملی و امنیت ملی و حسن هم‌جواری را فراهم می‌کردند و قطعا این موضوع به نفع نیرو‌های شمال افغانستان که مواضع مشترک داشتیم، می‌شد.
در همین اواخر که برخلاف موضع سازمان ملل و شورای امنیت همکاری ایران را با طالبان شروع و سفارتخانه دولت رسمی افغانستان را تحویل رژیم طالبان دادند، یادشان نبود شرط به رسمیت شناختن این رژیم را تامین حق آب به زارعان سیستانی قرار دهند؟
۳. چرا وزیر نیرو ورود پیدا نکرده و ابتدا به ساکن وزیر خارجه اعلام موضع کرده است؟
۴. بعد از مواضع دولت جمهوری اسلامی که توسط وزیر خارجه بیان شد و توسط طالبان به سخره گرفته شد قطعاً نوبت تیر آخر، اخطار رئیس‌جمهور نبود. جا داشت وزیر نیرو قرارداد ۱۳۵۱ را به طالبان تفهیم و برای ملت ایران نیز توضیح می‌داد تا ملت برای استیفای حقوق کشورشان آماده شوند سپس در صورت نیاز سخنگوی دولت، موضع دولت ایران را اعلام نماید.
۵. اگر دولت افغانستان پاسخ مثبت به اخطار رئیس‌جمهور ندهد و نظر ایران را تامین نکند، عکس‌العمل ایران چه خواهد بود؟ آیا اصولاً راهکار عملی جز اعمال فشار برای نظام جمهوری اسلامی باقی می‌ماند؟
در پایان مسئولان را از نفرت و شیفتگی پرهیز داده و آن‌ها را دعوت به شناسایی اولویت‌های کشور و رعایت آن‌ها دعوت می‌نمایم.
