انیمیشنی که به تازگی توسط ناسا به اشتراک گذاشته شده است، نشان می‌دهد که سیاهچاله‌های کلان جرم تا چه اندازه می‌توانند بزرگ شوند.
به گزارش ایسنا، کوچکترین سیاهچاله نسبتا ضعیف متعلق به کهکشان کوتوله J ۱۶۰۱+۳۱۱۳ است که یک سیاهچاله در مرکز آن قرار دارد. ناسا در بیانیه‌ای اعلام کرد که اگرچه J ۱۶۰۱+۳۱۱۳ جرمی معادل ۱۰۰ هزار خورشید دارد، اما آنقدر فشرده است که سایه سیاهچاله آن در واقع کوچک‌تر از خورشید است. این سیاهچاله در ابتدای انیمیشن در کنار خورشید دیده می‌شود و سپس فضا گسترش می‌یابد تا در نهایت به TON ۶۱۸ می‌رسد که ۶۰ میلیارد برابر جرم خورشید است. به گفته‌ی ناسا، TON ۶۱۸ تنها یکی از معدود سیاهچاله‌های بسیار دور و فوق‌العاده عظیمی است که دانشمندان در واقع اندازه‌گیری مستقیمی از آن‌ها انجام داده‌اند.
جرمی اشنیتمن (Jeremy Schnittman)، نظریه پرداز مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا، در گزارش ناسا گفت: اندازه گیری‌های مستقیم، که بسیاری از آن‌ها با کمک تلسکوپ فضایی هابل انجام شده‌اند، وجود بیش از ۱۰۰ سیاهچاله پرجرم را تایید می‌کنند. چطور آن‌ها تا این اندازه بزرگ می‌شوند؟ هنگامی که کهکشان‌ها با هم برخورد می‌کنند، سیاهچاله‌های مرکزی آن‌ها در نهایت ممکن است با هم ادغام شوند.
کمان‌ای (Sagittarius A*) نیز در یک لحظه قابل توجه در انیمیشن دیده می‌شود. کمان‌ای سیاهچاله‌ای است که در مرکز کهکشان راه شیری قرار دارد و جرم آن ۴.۳ میلیون برابر خورشید است. قطر سایه‌ی این سیاهچاله تقریبا نصف عرض مدار عطارد است. مورد دیگری که ظاهر می‌شود مسیه ۸۷ (M ۸۷) است. این سیاهچاله دارای جرمی برابر با ۵.۴ میلیارد برابر خورشید است و اولین تصویر از یک سیاهچاله از آن در سال ۲۰۱۹ توسط تلسکوپ افق رویداد ثبت و منتشر شد.
انیمیشن ناسا ابعاد این عجایب کیهانی اسرارآمیز که ماده را در سراسر جهان می‌بلعد، به نمایش می‌گذارد. در ماه اکتبر، دانشمندان شواهدی از یک وجود سیاهچاله منتشر کردند که ظاهرا سال‌ها پس از بلعیدن یک ستاره، در حال بیرون راندن مواد آن است.
محققان در سال ۲۰۲۱ با استفاده از یک رصدخانه این سیاهچاله را شناسایی کردند که موادی را به فضا باز می‌گرداند، اما این سیاهچاله در سه سال قبل هیچ ماده‌ای مصرف نکرده بود. ماه گذشته، تیمی با استفاده از یادگیری ماشینی، تصویر معروف مسیه ۸۷ را بهبود بخشید تا جزئیات بیشتری در مورد مواد اطراف آن مشخص شود.
